Happy End (2017)

Κατώτερη των προσδοκιών που έχει θέσει ο Χάνεκε με τις προηγούμενες ταινίες του. Μηδενική πλοκή, απλά βλέπουμε στιγμιότυπα από τις ζωές των μελών μιας μεγαλοαστικής οικογένειας στο Καλαί. Δυστυχώς δεν έχει κάτι καινούριο να προσφέρει, επαναλαμβάνει ιδέες που έχει παρουσιάσει σε προηγούμενες ταινίες του. Και κάποια καινούρια πράγματα, όπως το προσφυγικό, παρουσιάζονται τόσο ξαφνικά και βιαστικά που χάνονται. Φυσικά δεν πρόκειται για έκτρωμα ταινία. Χωρίς να προσθέτει κάτι νέο στο θέμα, ούτε στο τρόπο παρουσίασης του, φτιάχνει μια ταινία φανερά αποσπασματική, άνευρη και σαφώς αδύναμη για τα μέτρα του. Αν δεν ήταν σκηνοθέτης και ήταν σπουδαίος ζωγράφος, αυτή η ταινία θα ήταν απλώς ένα σκίτσο.

Ο Χάνεκε σαφέστατα θέλει να υποδηλώσει την αδιαφορία των πλούσιων (και όχι μόνο…) λευκών μπροστά στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των φτωχών αλλόχρωμων στις «ζούγκλες» των shipping container και των αυτοσχέδιων καταυλισμών της γαλλικής πόλης. Το κάνει, όμως, τόσο επιδερμικά, αδυνατώντας να δημιουργήσει στον θεατή το αίσθημα του άβολου (έστω όπως τόσες φορές έχει κάνει στο παρελθόν), καθώς μοιάζει σαν να καταγράφει μια κοινότοπη πραγματικότητα (με εντελώς ασύνδετο και αποσπασματικό τρόπο), καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως η σημερινή Ευρώπη είναι κομμάτι ξενοφοβική, ρατσιστική και συναισθηματικά αποστειρωμένη (με αυτό το τελευταίο να είναι το βασικό χαρακτηριστικό όλων των ταινιών του Χάνεκε, ανεξαρτήτως θετικής ή αρνητικής άποψης γι’ αυτές). Τόσο η υπόθεση όσο και το καστ σε προϊδεάζουν για κάτι πιο έντονο και φυσικά σοκαριστικό, εφόσον μιλάμε για Χάνεκε, που ποτέ όμως δεν έρχεται γιατί είναι τρομερά μονότονο και υποτονικό.

Συνολικά βαρετή και επίπεδη με υποτυπώδη απoσπασματική ιστορία, ρυθμοί βασανιστικά αργόσυρτοι, υπόθεση κοινότοπη, παντελής έλλειψη ατμόσφαιρας, πολύ βαρύ κι ασήκωτο έργο, σκηνοθετικά ανιαρό και φτωχό σεναριακά. Αν θέλετε να απολαύσετε χασμουρητό, τότε δείτε την. Πάντως είναι αυστηρά για σινεφίλ!! 3/10!!!

Εξαιρετική ταινία! Τα τελευταία 5-6 λεπτά ολοκληρώνουν και απογειώνουν ολόκληρη την ταινία. Η φαινομενικά φυσιολογική και δεμένη-οργανωμένη και χαρούμενη αστική οικογένεια που δεν είναι παρά ένα ψέμα και μια υποκρισία. Το αδιέξοδο σε ατομικό-προσωπικό και ψυχολογικό επίπεδο που αναζητά διέξοδο στην αυτοκτονία του γέρου και της εγγονής, η κενότητα συνασθημάτων και η ωμή σαρκική απόλαυση είναι το μόνο που ζητά ο γιος-πατέρας-σύζυγος ως πρότυπο οικογενειάρχη αστού που καμουφλάρει την πεζή εγωπάθια και τον υλισμό του σαν αγάπη και στοργή.. Ο μόνος που φαίνεται να νιώθει (απελπισιά) και να αντιλαμβάνεται (το κενό και τη ματαιότητα) είναι ο γιος της στιβαρής επιχειρηματίας που όμως απέτυχε σαν μητέρα. Ακόμα και για το σκύλο τους που δάγκωσε την κόρη των υπηρετών φταίνει αυτοί που δεν προσέχουν! Η αστική τάξη δε θέλει να μάθει, να ακούσει για τους μετανάστες-προσφυγες που ζουν κοντά της..δε θέλει να ξέρει. Προτιμά να σπάσει το δάχτυλο του γιου της, παρά να ακούσει. Τους κάνει το τραπέζι υποκρινόμενη τη φιλόξενη, αρκεί να μη μιλήσει κανείς για αυτούς. Να κουκουλωθεί η αλήθεια της δυστυχίας. Μιας δυστυχίας της ίδιας της οικογένειας, του κάθε μέλους της χωριστά και της κοινωνίας όλης!

Αυστηρά μόνο για σινεφίλ.

Μ' ένα τίτλο ειρωνικό και με ιδιόρρυθμη σκηνοθεσία, ο Michael Haneke δίνει συνέχεια στην ταινία Amour ..... καμία όμως σχέση. Εδώ σατιρίζει την υποκρισία της αστικής τάξης. Οι χαρακτήρες του κυνικοί και αντιπαθητικοί που από τη μια τους αναγνωρίζεις, από την άλλη δεν θέλεις να ταυτιστείς με κανέναν από αυτούς. Ταινία για σινεφίλ με λιτό αλλά δυνατό σενάριο.