Les Miserables / Οι Άθλιοι (2012)

Είναι μια εξαίσια μεταφορά θεατρικού μιούζικαλ επί της οθόνης. Στο μυθιστόρημα εξετάζεται η φύση του καλού και του κακού και ο νόμος σε μία εκτεταμένη ιστορία που περιλαμβάνει θέματα όπως: την ιστορία της Γαλλίας, την αρχιτεκτονική του Παρισιού, την πολιτική, την ηθική φιλοσοφία, το νόμο, τη θρησκεία και τα είδη και τη φύση του έρωτα και της οικογενειακής αγάπης. Το σενάριο αποτελεί μια πολύ καλή διασκευή του αρχικού μυθιστορήματος του Βίκτωρα Ουγκώ που ανταποκρίνεται με την δομή του στις ιδιαίτερες απαιτήσεις ενός μιούζικαλ. Ο Χιού Τζάνκμαν υποδύεται έξοχα το χαρακτήρα του Αγιάννη, που προσπαθεί να γίνει καλύτερος, αλλά το παρελθόν του δεν τον αφήνει. Διαθέτει μάλιστα και εξαιρετική φωνή, η οποία βγαίνει αβίαστα χωρίς να επηρεάζει την υποκριτική του ικανότητα, αντίθετα τη συμπληρώνει. Από την άλλη, ο Ράσελ Κρόου, αποτελεί τη μεγάλη έκπληξη. Όχι από την άποψη της υποκριτικής, αλλά της φωνητικής του ικανότητας, που αγγίζει, τη δυναμική ενός τενόρου της λυρικής. Η Αμάντα Σάιφριντ που στην πάλλευκη αγνότητά της ενσαρκώνει το αντίδοτο στη σκοτεινιά των χρόνων όπου αναγκάζεται να μεγαλώσει, η Σαμάνθα Μπαρκς που στο ρόλο της Επονίν κλέβει την παράσταση με μια και μόνο σπαρακτική σκηνή, ο αποκαλυπτικός Εντι Ρεντμέιν που ο θρήνος του μεταφέρει αυτούσιο σε ένα και μόνο τραγούδι όλο το πολιτικό σχόλιο του Ουγκό για το τέλος μιας ολόκληρης εποχής... Και φυσικά η Αν Χάθαγουεϊ, που σε μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές του σύγχρονου σινεμά, τραγουδάει - παίζει – ζει, αξίζοντας κάθε κόκκο χρυσού από το πολυπόθητο αγαλματίδιο για την παθιασμένη tour de force της.

Ίσως το παράκαναν με το μιούζικαλ, δεν θα έπρεπε όλες οι σκηνές ακόμα και οι σοβαρές να είναι τραγουδιστές γιατί γελοιοποιεί το θέμα που θέλει να θίξει και την σημαντική υπόθεση που θέλει να αναδείξει. Αξιοσημείωτο πάντως είναι το γεγονός που όλοι οι διάλογοι είναι τραγουδιστοί και με ομοιοκαταληξία οι περισσότεροι. Από την άλλη η κάμερα κινείται σαν να διασχίζει ωκεανούς συναισθημάτων και το τραγούδι είναι ωμό, ακατέργαστο, ερμηνευμένο λες εκείνη τη στιγμή που το βλέπεις από ήρωες που δεν θα μπορούσαν ποτέ να εκφράσουν όσα θέλουν να πουν, αν αυτό δεν γινόταν...τραγουδιστά. Γενικά, πλησιάζει περισσότερο προς τα κλασικά "φάλτσα" μιούζικαλ, όπου οι στίχοι εξέλισσαν την πλοκή, δίχως την ανάγκη να απαρτίζουν μια ολοκληρωμένη τραγουδιστική σύνθεση. Αλλά πώς να μην υποκλιθείς στις ερμηνείες ολόκληρου του καστ, που κάθε στοίχος εκφράζεται με έναν περισσό συναισθηματισμό, ενώ επιπλέον μαντεύεις εύκολα ότι αυτός δεν θα ήταν σε παρόμοια ύψη δίχως τη μουσική.

Βάζοντας ο Χούπερ τους ηθοποιούς να τραγουδήσουν ζωντανά τις σκηνές τους στο γύρισμα (κάτι που συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια, αφού συνήθως προτιμάται η λύση του playback), τους απελευθέρωσε, τους έκανε να παίξουν τους ρόλους τους και να ερμηνεύσουν τα τραγούδια τονίζοντας κάθε ίχνος δραματικής έκφρασης, χωρίς τον περιορισμό της ηχητικής "κονσέρβας". Η σκηνοθεσία του, καταφέρνει να κρατήσει το πνεύμα του συγγραφέα Βίκτορα Ουγκώ. Συντονίζει μια παραγωγή εκθαμβωτικής καλλιτεχνικής αρτιότητας που τολμά τη ζωντανή ηχογράφηση. Η εναρκτήρια σεκάνς και το φινάλε είναι τόσο αριστοτεχνικά πλασμένα. Η ταινία δίνει περισσότερο βάρος στη συναισθηματική πορεία του ήρωα και μέσα από αυτή περιγράφει τον κοινωνικό περίγυρο της εποχής, τη διαφθορά, την πτώση των αξιών, την οικονομική εξαθλίωση, την απογοήτευση, την απόγνωση του λαού και την εξέγερση, μέσα από ένα καλά μελετημένο κρεσέντο δράσης και μουσικής, που είναι και το ατού της ταινίας. Συνολικά αυτό το κινηματογραφικό μιούζικαλ χαρακτηρίζεται από σφικτή σκηνοθεσία, εκπληκτικές ερμηνείες, ωραία κοστούμια και ντεκόρ, επική μουσική, ξεσηκωτική ατμόσφαιρα, λίγο στοχασμό, άφθονη συγκίνηση, απίθανα σκηνικά εποχής (είναι απολύτως ρεαλιστικά και καθηλωτικά), δράση, αγωνία, πάθος, αίσθημα, κοινωνική (και πολιτική) κριτική και ψήγματα από λεπτό χιούμορ. 8.5/10!!!

Αριστουργημα...