Mudbound (2017)

Μία συναισθηματικά δυνατή και συγκλονιστικά ανθρώπινη αληθινή ιστορία, που λαμβάνει χώρα το 1940 και εξιστορεί την υπόθεση δύο οικογενειών -μιας λευκής και μιας έγχρωμης- που ζουν στην ίδια φάρμα. Η έγχρωμη οικογένεια δουλεύει για τη λευκή, όμως οι ιστορίες των χαρακτήρων συνεχώς περιπλέκονται καθώς προσπαθούν να ξεπεράσουν τον ρατσισμό, τη φτώχεια και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πλάι-πλάι. Σκληρή, ωμή, αδυσώπητη, η λάσπη μοιάζει να είναι το κυρίαρχο στοιχείο τόσο στο βαλτώδες τοπίο του αμερικανικού Νότου, όσο και στη βαλτωμένη από τον συστημικό ρατσισμό, την λευκή πατριαρχική εξουσία, την αλόγιστη βία και το φυλετικό μίσος που διαιωνίζουν την διαμάχη μεταξύ έγχρωμων και λευκών και ηλεκτρίζουν την ατμόσφαιρα, με χαρακτηριστικά να υφίστανται ως σήμερα με αλλαγμένο ωστόσο τρόπο, αλλά με νόημα ίδιο κι απαράλλαχτο, διαβρώνοντας έτσι τον κοινωνικό ιστό της χώρας που είναι γεμάτη με βαθιές, ακλόνητες προκαταλήψεις. Όλοι οι βασικοί χαρακτήρες των δυο οικογενειών αναπτύσσονται επαρκώς και μια όμορφη φιλία δημιουργείται επίσης ανάμεσα στη Laura και τη Florence, χαρίζοντας μερικές από τις πιο τρυφερές σκηνές σε μια ταινία που παρουσιάζει πόσο σκληροί, άκαρδοι και εγκληματικοί μπορεί να γίνουν όσοι δεν μπορούν να αγκαλιάσουν και να αποδεχτούν τον "άλλο". Η Dee Rees κάνει στιβαρή δουλειά πραγματοποιώντας εύστοχους παραλληλισμούς με τη σύγχρονη Αμερική, υιοθετεί την αφηγηματική σκοπιά όλων των βασικών χαρακτήρων κι εναλλάσσει διαρκώς οπτικές γωνίες και μονολόγους, συνθέτοντας ένα πολυφωνικό μωσαϊκό, που εντυπωσιάζει με την περίτεχνη δραματουργική του εξέλιξη.

Δίνει αρκετό βάθος στους κεντρικούς χαρακτήρες και ταιριάζει με αυτούς και τα γεγονότα, ενώ η απεικόνιση της εποχής είναι εξαιρετική, χτίζει αργά και υποδόρια την τραγωδία, χωρίς μελοδραματικές άσκοπες φανφάρες. Η κορύφωση της τελικής πράξης του δράματος σοκάρει και μένει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη του θεατή. Η φωτογραφία επιμελημένη από την Rachel Morrison είναι μοναδική επιλέγοντας γήινους τόνους για να περιγράψει αυτό το δράμα, φέρνοντας τα γεγονότα σε πρώτη γραμμή, χωρίς ωστόσο να υποτιμά και τους ηθοποιούς, την ώρα που ανά στιγμές είναι καθηλωτικές οι εικόνες. Το έργο οφείλει μεγάλο μέρος της επιτυχίας του στο εξαιρετικό καστ, το οποίο πλάθει στο σύνολό του ολοκληρωμένους και πολυδιάστατους χαρακτήρες, με κορυφαία ερμηνεία της Mary J. Bligeη η οποία στο ρόλο της μοιάζει να ενσωματώνει με κάθε λέξη και κυρίως με κάθε σιωπή τη στωικότητα και την απελπισία μιας παγιωμένης κοινωνικής αδικίας αιώνων. Καταφέρνει να μεταφέρει ένα ηχηρό μήνυμα κατά του ρατσισμού, ξεφεύγοντας από τα στενά όρια και την ασφαλή απόσταση μιας ταινίας εποχής θίγοντας ζητήματα διαχρονικά επίκαιρα κι επιτακτικά. Με ευαισθησία και δυναμισμό τολμά να επιμείνει στην αγάπη που καταφέρνει να επιβιώσει και να ανθίσει ακόμα και κάτω από τις πλέον αντίξοες συνθήκες. Άλλωστε, η λάσπη του τίτλου δεν αναφέρεται μόνο στις αχανείς αγροτικές εκτάσεις του Μισισιπή, αλλά στις συνειδήσεις όσων στέρησαν ή συνεχίζουν να στερούν την αξιοπρέπεια από τους συνανθρώπους τους. 10/10!!