The Killing of a Sacred Deer / Ο θάνατος του ιερού ελαφιού (2017)

Πρέπει να ξύπνησε πολύ στραβά μια μέρα. 

Ιδιαίτερη ταινία, με πρωτότυπο σενάριο που δεν δίνει την ανάλογη δυναμική που έχει η όλη εξέλιξη μέχρι το φινάλε. Η ενοχή, η εκδίκηση, η έννοια του καθήκοντος, της ευθύνης, της θυσίας, η δυναμική ή η παραξενιά της ιδιόρρυθμης οικογένειας, το σκοτάδι ως δομικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης, η ρουτίνα της καθημερινότητας, τα απλά πράγματα που όταν εκλείψουν γίνονται μεγάλο πρόβλημα, τα θέλω του καθενός και οι εμμονές, είναι αναμφίβολα οι βασικές θεματικές του φιλμ. Ο Λάνθιμος δεν μπαίνει στον κόπο να αναζητήσει λογική στα "όπλα του κακού", αλλά μπαίνει στη λογική των δοξασιών και της αρχαίας τραγωδίας για να βάλει τον σύγχρονο καθωσπρεπισμό σε έναν κόσμο υπερφυσικό και πέρα από την κοινή λογική. Είναι κι ένας σκηνοθέτης που δεν μας κάνει το χατίρι να προσφέρει εύκολη πλοκή ή πολύ συχνά κατανοήσιμη, αλλά μία πολυεπίπεδη αφήγηση που κάνει πολλές ερωτήσεις και δεν δίνει καμία απάντηση.

Αρκετά έξυπνος, ο Λάνθιμος ώστε να χρησιμοποιεί τεχνηέντως και Αρχαιοελληνικούς μύθους ή έναν σκληρό, σκοτεινό και απαισιόδοξο στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη φύση. Πολλές οι σκηνές που είναι αλληγορικές και γεμάτες περίπλοκους συμβολισμούς, ωστόσο η αφθονία αυτή δε λειτουργεί ως βοηθήματα για να εκμαιεύσεις κάτι παραπάνω από αυτό που μονάχα βλέπεις. Εντελώς ανεξήγητα ο Μάρτιν μοιάζει να διαθέτει λόγο πάνω στη ζωή των άλλων και φέρνει τον Στίβεν, φαινομενικά αθώο απέναντι σε οποιαδήποτε ύβρη, αντιμέτωπο με το ιατρικά αναπάντητο και το λογικά ακατανόητο. Χτίζει ένα βαθιά φιλοσοφημένο και οπτικά συναρπαστικό κινηματογραφικό σύμπαν, ενώ ως μεταφυσικό θρίλερ, το έργο είναι όντως καλό, αλλά πάσχει στη δομή της πλοκής που είναι επικεντρωμένη στους θριλερικούς της στόχους και κατ' ουσία όχι στην τελική της ωρίμανση. Η μεγαλειώδης σκηνή που θα κλείσει τη σουρεαλιστική αυτή τραγωδία έρχεται και απέρχεται δίχως κάποιο δεύτερο κείμενο να τη συνοδεύει, θέλοντας να παίξει ένα λογοπαίγνιο με τον τίτλο της ταινίας, που όμως δεν επεξηγεί και δεν αποσαφηνίζει πλήρως αφήνοντάς σε να μαντέψεις και καθώς προς το τέλος αρχίζει και χωλαίνει στην πλοκή και μπερδεύει τα μπούτια του λιγάκι, δε βάζει μία κατανοητή ανατροπή που θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό.

Στο άρτιο τεχνικό κομμάτι και στην χαρισματική φωτογραφία με τους ψυχρούς, άδειους χώρους, τους μακρύς διαδρόμους κινηματογραφημένους με ανορθόδοξο ευρυγώνιο καδράρισμα και μια κινούμενη κάμερα που, σαν ζωντανή, αόρατη οντότητα, παρατηρεί απειλητικά τα πάθη των θνητών από ψηλά, φτιάχνει μία μυστηριώδη περιρρέουσα ατμόσφαιρα που κλιμακώνει ρυθμούς και ένταση σταδιακά, ενώ και η μοναδική μουσική υπόκρουση δίνει ζωντάνια στο χαμηλών τόνων και υποτονικής ροής έργο. Συμπερασματικά, προβληματίζει τον θεατή και γενικότερα προσφέρει μια πολύ δυνατή κινηματογραφική εμπειρία διαφορετική από τις συνηθισμένες, σε κρατάει σε αγωνία, υπάρχει φρεσκάδα στις ιδέες, τους διαλόγους και την πολυπλοκότητα των σκηνών, χωρίς να επαναλαμβάνεται και κατορθώνει να συνθέσει τα πιο απροσδόκητα στοιχεία (από το μεταφυσικό μέχρι το pulp κι από το υπαρξιακό έως την σάτιρα και την μαύρη κωμωδία), να δώσει στους πρωταγωνιστές του την ευκαιρία να αναδυθούν από τους ρόλους τους με εξαιρετικές ερμηνείες (τρομερός ο Colin Farell, ξεχωρίζει με διαφορά, η Kidman λειτουργεί μηχανικά μεν, αλλά είναι αξιοπρεπέστατη, ενώ και οι υπόλοιποι ανταποκρίνονται με επιτυχία και ειδικότερα ο πιτσιρικάς Barry Keoghan). 6.5/10!!!

μια ακομη σαχλαμαρα του λανθιμου που εμενα προσωπικα μου δειχνει ποσο ανωμαλος εχει γινει ο κοσμος και ποσο διεστραμενος νοητικα μονο και μονο για να το παιξει κουλτουριαρης.κοντεψε να ξεπερασει την αλλη σαχλαμαρα που βγαζουν τα ματια τους για φιναλε με τη ρειτσελ Βαις. ψυχιατρειο και γρηγορα αν δεν ειναι ηδη πολυ αργα.

Αφου η νικολ και ο κολιν ειπαν ναι σε τετοια ταινια, σηκωνω τα χερια ψηλα φιλε..............