The Wall / Ο τοίχος (2017)

Ο Liman προσφέρει ένα έντονο, και κλειστοφοβικό παρά την ανοιχτωσιά της ερήμου θρίλερ ή ψυχολογικό δράμα θα έλεγα με πολεμικό καμουφλάζ, που υπoγραμμίζει τη δυνατότητα του σινεμά να παράξει πλούσια αφήγηση χρησιμοποιώντας τα πιο ταπεινά υλικά, ενώ από τα πρώτα λεπτά καταφέρνει να σε βάλει απότομα στο κλίμα, άσχετα αν δεν μαθαίνουμε και πολλά πράγματα. Με το σασπένς να προκύπτει περισσότερο απ’ το δράμα παρά απ’ τη δράση του, το σενάριο του Worrell αρχίζει δυστυχώς να χάνει τα πατήματά του όταν έρχεται η ώρα να τυλίξει την ιστορία του σ’ ένα περίτεχνο φινάλε, ενώ η αναιμική του απόπειρα για πολιτικοκοινωνιολογικές αναλύσεις που έχουν επιτευχθεί με λιγότερη αυταρέσκεια και μεγαλύτερη διεισδυτικότητα, στερούν πόντους από ένα εγχείρημα που αριστεύει μεν στη σύλληψη και την εκτέλεση, παραδίδεται όμως στην αμηχανία του όταν έρχεται η ώρα του επιλόγου. Ούτε ο Liman, άλλα ούτε το σενάριο του Worrell, δεν ξεφεύγουν λεπτό από τον Αμερικανό στρατιώτη. Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που η ταινία προσπαθεί να μπει λίγο πιο βαθιά μέσα στον χαρακτήρα του Ιρακινού σκοπευτή. Παραμένει, από την αρχή μέχρι το τέλος της, απλά εκείνος ο "κακός" ο οποίος θέλει να σκοτώσει τον «ήρωα» γιατί απλά έτσι πρέπει.

Ο σκηνοθέτης μας χαρίζει μια ταινία γεμάτη νεύρο, ένταση και ατελείωτη αγωνία, που βασίζεται μεν στον πόλεμο, αλλά είναι έντονα αντιπολεμική και κυρίως ψυχολογική, ωστόσο αποτυγχάνει στο να σου μεταδώσει τα ανάλογα ηθικά διλήμματα των στρατιωτών αυτών, δημιουργώντας έτσι πιο ολοκληρωμένους και πολυδιάστατους χαρακτήρες, αλλά και ταυτόχρονα να μας δείξει την ματαιότητα του ίδιου του πολέμου. Υπάρχουν κάποιες σκόρπιες νύξεις για την στάση των εισβολέων δυνάμεων στη περιοχή αλλά και τη τρομοκρατία, με μια επιδερμική ευαισθησία όμως, που δεν επεκτείνεται έξω από την περίμετρο μιας τυπικής και επίπεδης προσέγγισης. Η ερμηνεία (βασικά ο μονόλογος και η συνομιλία δι’ ασυρμάτου) του Aaron Taylor-Johnson είναι συγκλονιστική. Πάντως το έργο αποτελεί μια ζωντανή απόδειξη ότι ο σκηνοθέτης που ξέρει τα όπλα του και πώς να τα χειριστεί, και κυρίως αναγνωρίζει κι εμπιστεύεται τη δύναμη ενός πυκνού σεναρίου και μιας δυναμικής ερμηνείας, δεν χρειάζεται πολλή δράση για να δημιουργήσει ένταση. 7/10!!