Ακριβώς το τέλος του κόσμου / It's Only the End of the World / Juste la fin du monde (2016)

Το οικογενειακό δράμα του Ντολάν βασίζεται σε ένα θεατρικό του Ζαν Λικ Λαγκάρς που δυστυχώς είναι ένα αδιέξοδα φλύαρο ψυχόδραμα δωματίου. Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας ένα καστ εξαιρετικών ηθοποιών αναλώνεται σε ερμηνείες που αγγίζουν τα όρια της υστερίας, δίχως δυστυχώς να κουβαλούν καμιά δύναμη. Από τους τσακωμούς, τις εξομολογήσεις και τα αποκαλυπτικά φλας μπακ αναδύεται ένας μικρόκοσμος που δεν μπορεί να διαχειριστεί τα πάθη και τις ανασφάλειές του, οι οποίες χοροπηδούν στο πανί με τον πιο κουραστικό και υστερικό τρόπο. Προσπαθώντας να σκηνοθετήσει το σπίτι της οικογενειακής διαμάχης σαν ένα λαβύρινθο αντίστοιχο του εσωτερικού κόσμου των πρωταγωνιστών του, με διαρκή κοντινά πλάνα κι ένα στιλιζαρισμένο διάλογο, ο Ντολάν περισώζει ελάχιστα πράγματα από το σκληρό στην όψη, μα λεπτό σαν φύλλο χαρτί, αβαθές και πεζό πρώτο υλικό του. Το οποίο θα φαινόταν ακόμη πιο αναιμικό χωρίς την υποστήριξη του σπουδαίου, πρώτης διαλογής ερμηνευτικού επιτελείου του.

Η θλίψη του Ιλιέλ μένει παθητική και στείρα, σαν να μην αφορά κανέναν άλλο πέρα από τον ίδιο. Και πάλι, όμως, τα σκαμπανεβάσματα είναι τόσο πολλά, στριμωγμένα σαν άσκηση ακραίων συναισθημάτων, που μοιάζουν με υστερικό rollercoaster. Όλοι μιλούν ακατάπαυστα χωρίς κατεύθυνση, χωρίς αιτία, εκτός από τον βασικό πρωταγωνιστή που ενώ έχει να ανακοινώσει το μεγάλο μυστικό στην οικογένεια κάθεται και χαμογελά στωικός και σιωπηλός γλυκόπικρα...μέχρι το τέλος. Σκηνοθετημένο με την γνώριμη υπερβολή του Ντολάν, με την μουσική συχνά στη διαπασών να καταπίνει τα πάντα και την κάμερα να γίνεται προβλέψιμα περισσότερο επιδειξιομανής απ' όσο χρειάζεται για να υπηρετήσει την ταινία, το φιλμ χάνει πόντους από την διάθεσή του να εντυπωσιάσει, σε κουράζει παρά την σύντομη διάρκειά του. Θα χρειαστεί να φτάσουμε λίγο πριν το τέλος για να δεις την Ναταλί Μπάιγ, την Λέα Σεϊντού, την Μαριόν Κοτιγιάρ και κυρίως τον Βενσάν Κασέλ να θυμίζουν το πόσο καλοί μπορεί να γίνουν, έχοντας σε όλη την προηγούμενη διάρκεια της ταινίας υπάρξει απλά εκνευριστικοί. Όσο για τον Γκασπάρ Ουλιέλ, αυτός είναι κυρίως σχήμα και καταλύτης, εντυπωσιακός ως φιγούρα αλλά αδύναμος ως χαρακτήρας. Όμως είναι μέσω της δικής του παρουσίας που το φιλμ εξερευνά τις θεματικές του, την μαύρη τρύπα της οικογένειας και των μυστικών της, την μαγνητική δύναμη της νοσταλγίας, το αφόρητο βάρος των πραγμάτων που μένουν ανείπωτα.

Οι ήρωες διαρκώς τσακώνονται, μιλάνε ακατάσχετα χωρίς να λένε τίποτα επί της ουσίας, μιλάνε για να κρύψουν αυτό που θέλουν κάθε φορά να πουν. Μια τέτοια κατάσταση λειτουργεί καλύτερα στο θεατρικό σανίδι. Συγκινεί χωρίς να προκαλεί είτε πλήξη είτε έκπληξη. Εκπληκτικές ερμηνείες από ένα ονειρεμένο καστ, όπου ξεχωρίζουν τα απίστευτης ευαισθησίας και εκφραστικότητας πορτρέτα του Γκασπάρ Ουλιέλ κ της Μαριόν Κοτιγιάρ. Τα οικογενειακά - ανθρώπινα αδιέξοδα επικοινωνίας σε συνεχή γκρο-πλαν, σε μια ταινία που όμως πνίγει το θεατή και πνίγεται και η ίδια μέσα στα ίδια της τα αδιέξοδα. Το τέλος άχαρο κι αψυχολόγητο. 5.5/10!!!

Πρόκειται για ένα κοινωνικό, οικογενειακό δράμα βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό του Jean-Luc Lagarce.
Ο πρωταγωνιστής επιστρέφει μετά από χρόνια στους δικούς του, σαν ένας άλλος άσωτος υιός, για να τους ανακοινώσει ότι πεθαίνει.
Θα βρεθεί όμως αντιμέτωπος με το χάσμα που δημιούργησε η απουσία του και οι συγκρούσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας είναι αναπόφευκτες.
Ο Xavier Dolan μαζεύει γύρω του τους καλύτερους Nathalie Baye, Vincent Cassel, Marion Cotillard, Léa Seydoux και φυσικά ο πρωταγωνιστής Gaspard Ulliel, των οποίων οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές.
Σκηνοθεσία με αρκετές κλειστοφοβικές σκηνές και κοντινά πλάνα που τονίζουν το συναίσθημα, ουσιαστικές σκιαγραφήσεις χαρακτήρων, έντονοι διάλογοι και όσο για το τέλος ..... μια φοβερή αλληγορία.