I, Daniel Blake / Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ (2016)

Και τον πιο σκληρό θα λυγίσει αυτή η ταινία. Σε πλημμυρίζει με απέραντη συγκίνηση και θλίψη, γιατί δυστυχώς συνδυάζεις την κατάσταση ακριβώς την ίδια πανομοιότυπη και στη χώρα μας, με ανθρώπους που κουβαλάνε τον δικό τους σταυρό και τραβάνε τον μεγάλο Γολγοθά της επιβίωσης. Αναδεικνύει ένα δράμα προσωπικών και ταυτόχρονα πολιτικών διαστάσεων και είναι ένας πραγματικός θρίαμβος κινηματογράφου με ταξική συνείδηση, κοινωνικό προβληματισμό και συναίσθηση της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας, όχι μόνο σε εθνικό αλλά και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αποφεύγει με περίτεχνο τρόπο παγίδες εύκολου μελοδραματισμού, ενώ δεν πλήττεις και δεν βαριέσαι λεπτό, όλη η εξέλιξη σε συνεπαίρνει σα να ζεις το δράμα. Δεν ξεχνά να προσθέσει απαραίτητες δόσεις καυστικού και πικρού χιούμορ (που στις περισσότερες περιπτώσεις εστιάζει στα προβλήματα του γραφειοκρατικού συστήματος του Ηνωμένου Βασιλείου), ώστε να ελαφρύνει το κλίμα όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο, δεδομένου του κοινωνικού αδιεξόδου στο οποίο βρίσκονται οι ήρωες του και το οποίο αντανακλά με θαυμαστή ακρίβεια και ρεαλισμό μια παρούσα κατάσταση που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού στο ευρύτερο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Με έντονη πίκρα αλλά και δια­κριτικό χιούμορ, ξέχειλη οργή και τρυφερό συναίσθημα, οι Ken Loach - Paul Laverty λένε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν παίζουν ούτε για μία στιγμή ιδεολογικό κρυφτούλι με ένα τόσο σοβαρό και καυτό κοινωνικό πρόβλημα, διατυπώνοντας ξεκάθαρα την τοποθέτησή τους απέναντι στον παραλογισμό της κυρίαρχης αντίληψης για τη διαχείριση του κοινωνικού και οικονομικού πλαισίου (ένας χαρακτήρας που εμφανίζεται μονάχα σε μία, αλλά πολύ σημαντική για την ουσία του έργου, σκηνή, άλλωστε κατακεραυνώνει ευθέως τόσο τους Τόρις όσο και την πολιτική ιδιωτικοποιήσεων), που συμπυκνώνεται έξοχα στο σύντομο αλλά εξαιρετικά γραμμένο λογύδριο της τελικής σκηνής, ένα μίνι μανιφέστο της εργατικής και της μεσαίας τάξης με καθολική δύναμη απήχησης. Ειδική μνεία αξίζουν στους συγκεκριμένους ρόλους οι Dave Johns και Hayley Squires, που αποφεύγουν τις υπερβολές και προσεγγίζουν τους χαρακτήρες τους με πολύ ενδιαφέρον και αγάπη παραδίδοντας εξαιρετικά ανθρώπινες, ζεστές, μεστές και ρεαλιστικές ερμηνείες.

Η ισορροπία μεταξύ τραγικού και κωμικού στον τόνο της ταινίας είναι εξαιρετικά λεπτή, με το πρώτο να υπερισχύει στο υποδειγματικό φινάλε που πραγματικά απογειώνει το τελικό αποτέλεσμα από αξιόλογο σε εξαιρετικό. Ένα φιλμ απόλυτα συγχρονισμένο με τους καιρούς που ζούμε και μια από τις κορυφαίες κινηματογραφικές στιγμές. Η μόνη φράση που σου μένει απ' όλο το έργο είναι η εξής: "Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ, είμαι πολίτης (δεν είμαι ζώο θα προσθέσω). Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο". Αξιόλογη σε όλο το εύρος της, σκηνοθεσία καθηλωτική, ροή ασύλληπτα έντονη και σου διδάσκει πολλά για τη ζωή που πολλοί αγνοούμε, σου περνάει πολλαπλά μηνύματα και εκπέμπει βαθιά νοήματα προς όλους μας. Συνολικά, σε ανατριχιάζει συθέμελα όσο το παρακολουθείς -διαχειρίζονται οι δημιουργεί με τόσο μεγάλη ανθρωπιά και ευαισθησία το θέμα- και προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις την κατάσταση, γιατί δεν μπορείς να μπεις στη θέση αυτών των ανθρώπων και τότε είναι λογικό να πλαντάξεις τόσο πολύ στο κλάμα που σου πρήζονται τα μάτια. Γιατί ξέρεις, ότι άλλοι συνάνθρωποί μας πραγματικά περνάνε τα πάνδεινα καθημερινά για τα πολύτιμα αγαθά, που εμείς τα θεωρούμε δεδομένα, όπως στέγη, τροφή και εργασία. Είναι τόσο αληθινό και ρεαλιστικό που σου σκίζει τη καρδιά και είναι πραγματικά γροθιά στο στομάχι, γιατί ξέρεις ότι δεν υπάρχει ψήγμα υπερβολής και ψέματος. 10/10!!!!

Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε! Το οργανωμένο έγκλημα με όνομα και σχετικά νέα ιστορία. Οι νεοφιλελέδες που βασική τους επιδίωξη έχουν το κέρδος των ολίγων, αδιαφορώντας για τη ζωή των πολλών. Δεν τα λέω εγώ. Ο Smith, o Ricardo, η σχολή του Σικάγο με τον Friedman κι άπειροι άλλοι σημερινοί φωστήρες που δια της εξουσίας των ιδιωτικών μονοπωλίων, οδήγησαν στο σημερινό παγκόσμιο χάος. Επί της ταινίας, η οποία κινείται σε αυτό το πλαίσιο: Ποιός άλλος εκτός από τον Ken Loach θα μπορούσε να προσεγγίσει με τόσο ρεαλιστικό τρόπο κι ωμά την πραγματικότητα; Πρόκειται για έντονα συγκινησιακό δράμα με βαρύ ψυχολογικό φορτίο, το οποίο δίνεται εξαιρετικά άμεσα, χωρίς να πουλά φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Εν προκειμένω μία μορφή του καπιταλισμού, ήτοι η διάλυση του κράτους πρόνοιας, η οποία οδηγεί αναπόφευκτα στην παραβατικότητα. Η εταιρεία είναι ιδιωτική, θέτει τους κανόνες της και κάθε μορφή κρατικής φροντίδας απουσιάζει. Φυσικά, μία μορφή λύσης τέτοιων προβλημάτων, δεν βρίσκεται στην ιδιωτεία και στις ατομικές πρωτοβουλίες αλλά στον οργανωμένο αγώνα, εν τούτοις η εξουσία διαίρεσε και βασιλεύει. Την πάλη και την ενότητα, τις παρουσιάζει ως γραφικές και εξ ορισμού αποτυχημένες. Η οριζόντια ελεημοσύνη είναι ευπρόσδεκτη αλλά δυστυχώς δεν λύνει το πρόβλημα της φτώχειας. Ακόμη μια ταινία του τεράστιου Ken Loach με πολλές εμπεριεχόμενες αλήθειες, με έντονο αγοραίο εξουσιαστικό κυνισμό και ιδιώτες να στήνουν μπίζνες αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες ζωές, κοιτώντας μόνο κανονισμούς και κέρδη. Συγκινημένος!

10/10.

O Kεν Λοουντς εχει το δικο του δακτυλικο αποτυπωμα στα κοινωνικα θεματα που σκηνοθετει.....Δειχνει με  μεγαλη ευαισθησια και χωρις γλυκερη δραματοποιηση , τον παραγκωνισμενο και βασανισμενο ανθρωπο....Δειχνει την απανθρωπια του συστηματος και την καταγγελει χωρις πολιτικα προσημα και μπαντιερες οποιουδηποτε χρωματος(που οι ανθρωποι εχουν σιχαθει, γιατι ολα τα "χρωματα" τα ξερουν καλα)....Σχεδον ποιητικα διηγειται την ανθρωπινη πορεια.....Το παρον φιλμ ειναι ισως το καλλιτερο  σκηνοθετικο δειγμα του μεχρι σημερα, ακομη και απο την τελευταια του ταινια που μολις κυκλοφορησε και ελπιζουμε να την παιξει το σαιτ(sorry we missed you 2019)

Tαινια διαμαρτυριας. Ο ανθρωπος απεναντι στην γραφειοκρατια της εξουσιας
Εξαιρετικη!!!!!