The Lost City of Z (2016)

Καλημέρα. Η ταινία αυτή δεν παίζει πουθενά.

Θα υπάρξει κάποια διόρθωση παρακαλώ; 

Ευχαριστώ.

Μία δραματική εξερευνητική και ταξιδιάρικη ταινία εποχής, βασισμένη σε μια πολύκροτη αληθινή ιστορία, που εμπεριέχει μία υπαρξιακή περιπέτεια, αλλά μακρόσυρτα τραβηγμένη και ελάχιστα παθιασμένη, χωρίς να υιοθετεί έναν πιο υποβλητικό αφηγηματικό τόνο και ένταση ή ρυθμό, αλλά στέκεται αξιόλογη και στο ύψος των περιστάσεων, είναι συναρπαστική στο βαθμό που της αναλογεί, αλλά υπερβολική στη μεγάλη διάρκεια της. Ο σκηνοθέτης, επιλέγει μια πιο εσωτερική, γεμάτη ερωτήματα πάνω στην αφοσίωση σε μια ιδέα, ενδοσκοπική προσέγγιση στον ήρωά του και στο πάθος του για την ανακάλυψη της χαμένης του πόλης που φτάνει στα όρια της εμμονής, αναλύει μόνο επιδερμικά την ακανθώδη σχέση του με την οικογένεια του και μας παρουσιάζει τη γοητεία του αγνώστου, τη σύγκρουση των πολιτισμών, την αποικιοκρατική διάσταση των εξερευνήσεων και τη σχέση προσωπικού οράματος και οικογενειακής-κοινωνικής ευθύνης και τέλος μας αντικρούει το θαυμαστό με το απειλητικό.

Κάνει μία σκιαγράφηση της ζωής του και του βίου του, σε σύντομο χρόνο κάποια, τα διαδοχικά αποσπασματικά και συρρικνωμένα ταξίδια του, την συμμετοχή στον πόλεμο και τις λίγες οικογενειακές του στιγμές, δίχως όμως να κατορθώσει να διεισδύσει στις βαθύτερες πτυχές του χαρακτήρα του ή να μας κάνει να νοιαστούμε πραγματικά για αυτόν και την τύχη του. Δυσκολεύεται κάπως να μας περάσει τη μούρλα, τη θέληση και την πυγμή για το σχέδιο και το προσωπικό επίτευγμα και κατόρθωμα ή τον στόχο ζωής που έχει βάλει αυτός και οι σύντροφοί του να αναμετρηθούν θανάσιμα με αυτόν τον κόσμο των γήινων και μεταφυσικών μυστηρίων. Το δημιουργικό φυσικό κάλος, με τον φωτογραφικό πλούτο που μας προσφέρει στην ταινία ο Ντάριους Κόντζι στη ζούγκλα του Αμαζονίου, είναι απίθανα ατμοσφαιρική, πυκνή και γόνιμη, όσο και στα λονδρέζικα σαλόνια.

Ο Τσάρλι Χάναμ είναι γοητευτικός, ηγετικός και φωτογενής, όμως η εποχή και ο ήρωας δεν του ταιριάζουν απόλυτα, κινείται με βραδύτητα στο λόγο του και ιδιαίτερο στόμφο, παρά με έναν τολμηρό, γεμάτο εσωτερική φωτιά, εξερευνητή κι αντί να προκαλεί περιέργεια και ένταση με τα σύνθετα κίνητρά του, παραμένει ψυχρός, χωρίς συναισθηματικό υπόβαθρο και ξεκάθαρο προσανατολισμό. Από την άλλη η σύζυγός του Σιένα Μίλερ σε κερδίζει στο ρόλο του στωικά υπομονετικού αλλά αυτόνομου και δυναμικού χαρακτήρα της, με το ερμηνευτικό της ταλέντο να ξεδιπλώνεται ιδίως στην τελευταία σκηνή του μονολόγου της. Τέλος, ο Ρόμπερτ Πάτινσον, είναι τελείως αλλαγμένος και αγνώριστα μεταμφιεσμένος γενειοφόρος, κυρτός και αδυνατισμένος (μάλιστα ο ίδιος κι ο Χάναμ έχασαν αμφότεροι από 10 έως 20 κιλά, τρεφόμενοι μόνο με τα απολύτως απαραίτητα. Ο ίδιος ο Γκρέι ήταν που τους μαγείρευε σχεδόν κάθε βράδυ μονάχα μακαρόνια), καταφέρνει μια ερμηνεία με προσωπικότητα και ένταση. 7/10!!!