Silence (2016)

Η ταινία, αφορά τους ιστορικούς διωγμούς των Καθολικών Xριστιανών στην Ιαπωνία του 17ου αιώνα μ.Χ. Μπορεί εδώ οι κινηματογραφικοί ρυθμοί να ακολουθούν την τελετουργία μιας εσωτερικής συνειδητοποίησης και οι εξάρσεις να πνίγονται από την ίδια τη φύση των ηρώων μέσα σε ψίθυρους και κραυγές χωρίς ήχο, αλλά το σκορσεζικό πάθος βρίσκεται πανταχου παρόν, σχεδόν φλεγόμενο, καίγοντας κάθε μικρή ή μεγαλύτερη σκηνή με τη σωματική αγωνία που φέρουν πάντα μέσα τους οι μεγάλες αναπάντητες ερωτήσεις της ύπαρξης. Το «Silence» είναι μια ταινία για την πίστη, τα όριά της, το Θεό και την – πάντα ελλιπή - εκλογίκευση της ύπαρξής του και της απουσίας του. Είναι μια ταινία για τις θρησκείες και τις βιαιότητες που διαπράχθηκαν στο όνομά τους - σε μια ηθελημένη η μη δεν έχει καμία σημασία συνταρακτική αναγωγή στην σύγχρονη ύπαρξη και τις αποτρόπαιες πρακτικές του Ισλαμικού Κράτους. Είναι ένα κατηγορώ απέναντι στην επιφανειακή λατρεία των συμβόλων, μια ταινία σκληρή για τον καθολικισμό, τον προσηλυτισμό, την κατήχηση, την τυφλή πίστη σε κάτι και όμως μαζί είναι και ένας ωκεανός κατανόησης για την ανάγκη των ανθρώπων να πιστέψουν σε οτιδήποτε. Ωστόσο αν όλα αυτά τα είχε φτιάξει ο Σκορσέζε διαφορετικά και η σκηνοθεσία είχε περισσότερο νεύρο κι ένταση η απόδοση θα ήταν καλύτερη. Η ταινία πάσχει από ρυθμό, είναι αργή σκηνοθετικά, ήταν κάπως ανεπαρκής, ιδιαιτέρως ανυπόφορη και πληκτική στη διάρκειά της και με κάποιες ασύνδετες μεταξύ τους στιγμές, με επαναλαμβανόμενα μοτίβα βασανισμών των ιησουιτών ιεραποστόλων. Περίμενα εναγωνίως να τελειώσει, δε σε προσελκύει, δεν βγάζει ένα ενδιαφέρον στο στόρι.

Η σιωπή είναι πράγματι κυρίαρχη, και χρησιμοποιείται για το χτίσιμο μιας εσωτερικής, υποδόριας υποτυπώδους έντασης. Χωρίς μουσική, με μοναδική συντροφιά το voice-over του πρωταγωνιστή, αναπόφευκτα ο Σκορσέζε καταφέρνει να βυθίσει τον θεατή στο βασανιστήριο της σιωπής -με έναν άτσαλο κι άναρχο τρόπο, ωστόσο που σε κουράζει σε υπερβολικό βαθμό-που πληγώνει τον ήρωα του περισσότερο και από την κτηνωδία που αντικρίζει. Η σιωπή επιστρέφει συνεχώς, κάθε φορά που ο ιεραπόστολος αμφισβητεί την πίστη και τον εαυτό του, σαν μια σθεναρή επιβεβαίωση της μοναξιάς του και της αμφισημίας που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη πίστη. Ο πόνος, κυρίαρχο στοιχείο του καθολικισμού, είναι πάντα έκδηλος και κατ` αυτόν τον τρόπο υπερτονίζεται. Η Ιαπωνία αναφέρεται επανειλημμένα ως «βάλτος», όπου τίποτα νέο δεν μπορεί να φυτρώσει, καθώς όλες οι ρίζες έχουν κοπεί. Πρόκειται άλλωστε για έναν λαό φύσει προσκολλημένο στις παραδόσεις του, που μέχρι και σήμερα αρνείται να υποκύψει στις επιρροές της Δύσης. Η φασιστική θρησκευτική καταπίεση από το ιαπωνικό «σύστημα» της εποχής αναδύει εντέλει έναν φασισμό μέσα στο «εγώ» κατά τη διάδοση της «μοναδικής και πανανθρώπινης χριστιανικής αλήθειας».

Ο Άντριου Γκάρφιλντ, παρά τη φιλότιμη προσπάθειά του, δεν έχει την ερμηνευτική δεινότητα και συνεπώς αδυνατεί να κρατήσει ένα σχεδόν τρίωρο θρησκευτικό δράμα στις πλάτες του, στοιχείο απαραίτητο για τον απαιτητικό και πλήρως πρωταγωνιστικό ρόλο του. Εντούτοις επιτυγχάνει αξιοπρεπώς μια ισορροπία μεταξύ στωικισμού και πνευματικής δύναμης που πηγάζει από την πίστη. Του λείπει όμως μια πειστική εκφραστικότητα που θα απογείωνε την ερμηνεία του. Ο Άνταμ Ντράιβερ σιγοντάρει ουδέτερα, χωρίς ποτέ να αναδεικνύεται. Αντίθετα, οι ιάπωνες ηθοποιοί κλέβουν την παράσταση, με τον Ισέι Ογκάτα στον ρόλο του ανακριτή Ινόε να ξεχωρίζει δυναμικά. Ο Σκορσέζε, στο τελευταίο του πόνημα, αφηγείται τίμια μια χριστιανική παραβολή για τις ανθρώπινες αντιφάσεις, καθώς και την αδυναμία του συστήματος να υποτάξει την ελπίδα. Ο Λίαμ Νίσον εμφανίζεται μόνο στο τέλος ως guest και γενικά είναι ανύπαρκτος

Η επιλογή της δημιουργίας ενός φιλμ με θέμα τη θυσία του ανθρώπου στον βωμό της πίστης, σε μία εποχή που ο θρησκευτικός εξτρεμισμός χρησιμοποιείται ως πρόφαση μαζικών δολοφονιών, φαντάζει το λιγότερο προκλητική, αρκεί λίγη υπομονή για να καταλάβει πως δεν παρακολουθεί μία προπαγανδιστική ταινία για τον χριστιανισμό. Αν είχε φτιαχτεί τεχνικά διαφορετικά μπορεί να ήταν ένα αριστούργημα. Ο Σκορσέζε μιλάει για την ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει σε ένα ιδανικό για να μπορεί να αντιμετωπίσει κάθε συνθήκη της καθημερινότητάς του. Η αδυναμία του ανθρώπου να δεχτεί το διαφορετικό, να αμφισβητήσει την κουλτούρα και την πίστη του και να μπορέσει να συνυπάρχει με έναν άνθρωπο που απλά δίνει στα ιδανικά του διαφορετική ονομασία. Το φιλμ/όραμα του συμπυκνώνει τη φιλοσοφία του σε ένα πνευματικό ταξίδι αναζήτησης του μεγαλείου αυτής της θνητής και επίκαιρης ανθρώπινης δύναμης. Σίγουρα αφήνει έναν προβληματισμό στο τέλος σε όποιον έχει χρόνο και όρεξη να προβληματιστεί για το νόημα και τα αποτελέσματα όλου του -καλυμμένου με μανδύα θρησκευτικό-επεκτατισμού της Δύσης και του εγωκεντρικού οράματος των ακραίων Ρωμαιοκαθολικών Ιησουιτών για παγκοσμιότητα και "σωτηρία ψυχής" όλων. 6/10!!!

βλεπεται , αλλα δεν με εντυπωσιασε.....περιμενα κατι καλυτερο.....

με πολυ αργο ρυθμο, καπου κουραζει κιολας....σκηνοθεσια φτωχη.....

οσο για τα ερωτηματα που θετει τα θεωρω επιφανειακα και πιασαρικα....

την ταινια την ειδα λογω Σκορτζεζε,

αλλα την θεωρω την πλεον αδυναμη των τελευταιων 20 χρονων του....

6,5/10