JFK: H ιστορία που χαράχτηκε στη μνήμη μας / JFK (1991)

Το καλύτερο πολιτικό θρίλερ όλων των εποχών και η πιο άρτια δουλειά του Όλιβερ Στόουν. Χωρίς κανέναν από εμάς να είναι σε θέση να γνωρίζει την απολυτή αλήθεια πίσω από τη δολοφονία του Κένεντι, αυτή η ταινία είναι ρεαλιστικότατη όσο και σοκαριστική, και λειτουργεί απροκάλυπτα σαν καταγγελία των κέντρων αποφάσεων των ΗΠΑ. Καίτοι η ιστορία είναι γνωστή, η αγωνιά κλιμακώνεται σε ασφυκτικά επίπεδα.. Φρενήρες μοντάζ, συνέχεις επεξηγηματικές ανάδρομες, θαρραλέο σενάριο, συνωμοσιολογία με αποδείξεις και επιχειρήματα, ντοκιμαντερίστικη φωτογραφία, και ένας πειστικότατος Κόστνερ κρατάνε το θεατή σε ηλεκτρική καρεκλά μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε...Ένας τέλειος συνδυασμός ταινίας και ντοκιμαντέρ χωρίς όμως να πρόκειται για δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ..

O πάντα πολιτικοποιημένος Όλιβερ Στόουν εδώ στην καλύτερη ίσως ταινία του εξιστορώντας την ιστορία ενός δικαστή (Κέβιν Κόστνερ) που ασχολήθηκε με τη δολοφονία του Κεννεντυ, πετάει και σκηνοθετικά (πχ η σκηνή της δολοφονίας με το πλάνο στο ρολόι είναι καταπληκτική). Παρόλο που η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή τα flashback κόβουν την ανάσα, όπως εντυπωσιακές είναι οι ερμηνείες ιδίως στους δεύτερους ρόλους από τους μεγάλους Gary Oldman, Tomy Lee και Joe Pesci... Όσον αφορά το περιεχόμενο της ταινίας, πρόκειται για μια μίξη διαφόρων θεωριών συνομωσίας για το θάνατο του Κένεντι, όμως πραγματικά λίγο ενδιαφέρει ποιος πραγματικά τον σκότωσε, άλλωστε οι περισσότεροι έχουν καταλήξει στα συμπεράσματά τους για το ρόλο της CIA... Γιατί αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι το ανίκητο σύστημα δημοσιογράφων (που λοιδωρούν ότι κινείται έξω από τη λογική τους), στρατιωτικών και πολιτικών που είναι πάντα εκεί για να φιμώσουν και να ξευτιλίσουν όποιον προσπαθεί να πει την αλήθεια. Και κυρίως όπως έδειξε το φινάλε οι χαζοί σε μια κοινωνία θα είναι πάντα η πλειοψηφία... Βέβαια, η ταινία έχει το αρνητικό πως υπεραγιοποιεί τον Κένεντι oπως και τον πρωταγωνιστή, αλλά όπως είπα για 'μένα αλλού είναι το point.

Ο Γκάρισον είναι ο ενσαρκωτής του αμερικανικού φιλελευθερισμού, ο άνθρωπος που ανάγει σε φετίχ την ελευθερία σκέψης και πληροφόρησης και δεν μπορεί ν’ αποδεχτεί το γεγονός ότι ένας ολόκληρος παρακρατικός μηχανισμός ορθώνεται μπροστά στο δημοτικό πολίτη και του στερεί το δικαίωμα να μάθει τι ακριβώς έγινε με τον Κένεντι. Κάτω από αυτή την οπτική θυμίζει τον Ζαν- Λουί Τρεντινιάν του «Ζ», μια ταινία που ο Στόουν έχει ως πρότυπο για το «JFK». Ο Όλιβερ Στόουν λατρεύει να μεταφέρει στην οθόνη ιστορικά πρόσωπα και υποθέσεις που συντάραξαν την ανθρωπότητα, από τον Αλέξανδρο μέχρι τον Κένεντι. Το θέμα μεγάλο, η βιβλιογραφία, δικογραφία, χρονογραφία κ.λπ. σκέτος ωκεανός. Κι εκεί είναι που τα καταφέρνει, να οργανώσει δηλαδή αυτό το χάος των πληροφοριών με λόγο και εικόνα, να τα συνθέσει όλα με την κατάλληλη φωτογραφία, μοντάζ, ροή κ.λπ., έτσι ώστε να βγαίνουν συναρπαστικά. Δεν χρειαζόμαστε ούτε τον Γκάρισον ούτε τον Στόουν για να πεισθούμε ότι αυτή η δολοφονία ήταν προϊόν συνωμοσίας. Άλλωστε, ο Γκάρισον είναι μάλλον ο μοχλός της αφήγησης παρά ένας δραματικός ήρωας, γιατί το σενάριο τού αποδίδει ετεροχρονισμένα έρευνες που ακολούθησαν μετά. Το θέμα είναι η παραγωγή ενός δυνατού πολιτικού θρίλερ γύρω από ένα γεγονός με τεράστια απήχηση σε έναν λαό, όσο και η 11η Σεπτεμβρίου. 10/10!!!

Δεν αναπαράγεται η ταινια.