Collateral Beauty / Κρυφή ομορφιά (2016)

Προσπάθησε ο δημιουργός να βγάλει κάτι το αλληγορικό, αλλά χάθηκε στη μετάφραση. Ήθελε να φτιάξει κάτι το ξεχωριστό, αλλά το υλικό δεν ήταν ώριμο. Η εκτέλεση ήταν ατυχής μπροστά στο νόημα που ήθελε να αναδείξει. Δε σε αφήνει να συγκινηθείς, να συμπάσχεις με τον τραγικό ήρωα και την αναπάντεχη οικογενειακή τραγωδία που χτύπησε το σπιτικό του. Το τέχνασμα με ηθοποιούς να φανταστούν τα λόγια τους για να βοηθήσουν τον δυστυχή γονιό που έχασε τη μονάκριβή του να ξεπεράσει τον χαμό της και να τον επαναφέρουν, αφού είναι ψυχολογικά ράκος, με τρεις διαφορετικούς ρόλους, ήταν τουλάχιστον ατυχής, μη πω κάτι πιο βαρύ. Αδέξιο, σχεδόν κακογυρισμένο και σίγουρα κακομονταρισμένο το σεναριακό οικοδόμημα στήνεται αναμασώντας μια τυπικά μεθοδευμένη διαδικασία αναπαράστασης του ψυχολογικού βασανιστηρίου. Κάποιες ελάχιστες ιδέες που ενδεχομένως θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν παρέκκλιση από την προβλεψιμότητα, ξεπροβάλλουν χωρίς καμία λογική συνεπαγωγή, κάνοντας τη σκηνοθεσία να μοιάζει πελαγωμένη προσπαθώντας αποκλειστικά και μόνο να εκμεταλλευτεί το πλήθος των διάσημων ηθοποιών της, χωρίς κανένα άλλο ξεκάθαρο πλάνο η προσανατολισμό.

Εκτός αυτού, ακόμη και το ίδιο το φιλμ αποδεικνύει -μάλλον αφελώς- ότι τίποτε από όσα συμβαίνουν δεν είναι τελικά απαραίτητο και χρήσιμο, αφού ο κεντρικός χαρακτήρας μοιάζει να βρίσκει σιγά σιγά μόνος του τη λύση μέσω μιας ομάδας ψυχολογικής υποστήριξης, με τη σκηνή της πρώτης επαφής με το γκρουπ να εκφράζει ό,τι δεν μπορεί να πει ολόκληρη η υπόλοιπη γλυκανάλατη εξέλιξη της πλοκής. Η συστηματική καταστροφή της όποιας μεταδοτικής δραματικότητας αγγίζει την αποκορύφωσή της όταν η αφήγηση περιτυλίγει την απώλεια με υπαρξιακές κοινοτοπίες και αμπελοφιλοσοφίες, οι οποίες υποτίθεται ότι υποστηρίζουν πως οι στιγμές ανυπόφορου πόνου μπορούν να μετατρέπουν σε στιγμές μεγαλειώδους συμπαντικής σύνδεσης, μέσω λυτρωτικών πράξεων συμπόνιας και καλοσύνης. Το μόνο ωστόσο που καταφέρνουν, είναι να υποτιμούν την έννοια της ανθρώπινης θλίψης, περιορίζοντάς την στα στενά πλαίσια ενός ακόμη αντιδραστικού συναισθηματικού μηχανισμού, αφήνοντας τον θεατή στο τέλος να παρατηρεί σχεδόν προκλητικά, μέχρι ποιο επίπεδο σαπουνόπερας είναι διατεθειμένο να φτάσει αυτό το κακογραμμένο και καταστροφικά μεμψίμοιρο αποτέλεσμα. Δυστυχώς, το συγκεκριμένο -απίστευτης επιπολαιότητας- δημιούργημα, προσεγγίζει επικίνδυνα και αναπόφευκτα προς αυτή την κατεύθυνση.

Τα κλισέ δίνουν και παίρνουν, οι ανατροπές είναι η μια πιο εκνευριστική από την άλλη και το σενάριο πιο τρύπιο και από Ελβετικό τυρί. Ένα ακόμα πρόβλημα της ταινίας, στο γεγονός πως είναι υπερφορτωμένη, γεμάτη παιδιάστικους διαλόγους, δεν διαθέτει καμία έμπνευση και πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει ούτε μια σκηνή που να σε κρατάει. Όσο για τα… μαθήματα ζωής που υποτίθεται ότι καλείται να πάρει ο πρωταγωνιστής, αυτά είναι τόσο κλισέ και στερεοτυπικά και η πορεία του προς τις εκάστοτε συνειδητοποιήσεις τόσο αναληθοφανής, που δεν πείθει ούτε στιγμή και έχει ως αποτέλεσμα το οικοδόμημα της ταινίας να καταρρεύσει πιο γρήγορα και από τα… ντόμινο του πρωταγωνιστή. Οι χαρακτήρες είναι "χάρτινοι" και σεναριακά ρηχοί, τα κίνητρά τους και οι μεταστροφές τους δεν εξηγούνται ποτέ επαρκώς από το απίστευτα κακογραμμένο σενάριο του Allan Loeb και ως εκ τούτου η προσωπική οδύσσεια του καθενός τους καταλήγει να μην ενδιαφέρει κανέναν και να λειτουργεί απλά ως επιμήκυνση αυτής της ήδη παρατραβηγμένης ιστορίας.

Παρόλο που ο Will Smith είναι ο πρωταγωνιστής, χάνεται για τεράστια διαστήματα από την οθόνη. Κανένας από τους πρωτοκλασάτους ηθοποιούς αυτού του ensemble cast δεν ξεχωρίζει ερμηνευτικά, οι Norton (που είναι άχρωμος) και Winslet (που είναι άχαρη) παίζουν για πρώτη φορά τόσο βαριεστημένα και αδιάφορα, ενώ ο Smith διατηρεί την ίδια θυμωμένη γκριμάτσα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, σε μια από τις λιγότερο πειστικές ερμηνείες του. Η Helen Mirren προσπαθεί να ξεχωρίσει, αλλά πέφτει στο βούρκο της σεναριακής αποτυχίας. Η ταινία δυστυχώς είναι τόσο σχηματική, τόσο εύκολη, τόσο φτηνά εκβιαστική, απαράδεκτη, χωρίς συνοχή, παραπλανητική, θέλει να κρύψει από τον θεατή την πραγματική της πλοκή, είναι να αναρωτιέσαι τι βλέπεις και αν μπορεί κάποιος να ταυτιστεί με αυτές τις καταστάσεις, με τα απίστευτα κλισέ για ακόμα μια φορά να παρελαύνουν με ενοχλητικό τρόπο, ενώ η κάθε ανατροπή συναγωνίζεται το ποια είναι η πιο γελοία από όλες. Δεν είναι καθόλου κοινωνική και προσφέρει ένα… χαμένο μιαμισάωρο το οποίο είναι οδυνηρό, αποτελώντας παράλληλα μια χαμένη προσπάθεια να βγει κάτι καλό, σε μια ακόμα… τεμπέλικη ταινία. 2/10!!!