Shut In / Εγκλωβισμένη (2016)

Φοβερό έργο που σε κρατάει υπ' ατμόν, σε φουλ αγωνία και αμείωτο το ενδιαφέρον από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Μια παιδοψυχολόγος που ζει σε μια απομονωμένη εξοχική κατοικία της Νέας Αγγλίας με τον τετραπληγικό γιο της φιλοξενεί ένα κωφάλαλο μικρό αγόρι. Εκείνο εξαφανίζεται μια νύχτα, αλλά η ίδια αρχίζει να πιστεύει πως ίσως κρύβεται κάπου στο σπίτι. Ο ψυχίατρος φίλος της είναι σίγουρος πως έχει παραισθήσεις, όμως μια σφοδρή καταιγίδα θα γίνει η αφορμή για να αποκαλυφθεί η τρομακτική αλήθεια. Το εύρημα, η ανατροπή και η τροπή των πραγμάτων μπορεί να υποψιάζει τον θεατή, αλλά δεν τον χαλάει, μπορεί σε κάποιους να φανεί κοινότυπο και κάπως τετριμμένο, αλλά τα γεγονότα εκτυλίσσονται με τέτοιο δραματικό τρόπο, που ακολουθεί μία ομαλή και φυσιολογική ροή, χωρίς να μπερδεύει καταστάσεις, να μπερδεύει ή να αφήνει κενά, ενώ δεν το γυρνάει ούτε σε μεταφυσικό, ούτε σε φανταστικό περιεχόμενο, εμμένοντας στην βασική και κεντρική τομή της ταινίας. Κάποιοι θα πουν ότι είναι γεμάτο κλισέ, σου αφήνει γλυκόπικρη γεύση, αρκετά προβλέψιμη, αναμενόμενη εξέλιξη, με άνευρο και γνώριμο στόρι και ανόητο στο βασικό σεναριακό εύρημά του θρίλερ. Διαφωνώ καθέτως.

Ταινίες τέτοιου στυλ με παρόμοια θέματα με κάποιες παραλλαγές έβγαιναν και θα βγαίνουν προσαρμοσμένα και στα δεδομένα της κάθε εποχής και της κοινωνίας που ζούμε, εντάσσοντας οι σεναριογράφοι κάποιες βολικές σεναριακές επαναλήψεις ή υπερβολικές συνδέσεις. Δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε ότι η υπόθεση είναι δεμένη, προσεγμένη και στημένη άψογα, τέτοια έργα θα τα βλέπουμε αναπόφευκτα κάθε χρόνο, είναι αναλόγως βέβαια τα γούστα κι αν κάποιος έχει βαρεθεί τέτοιου είδους ταινίες και τις θεωρεί δεδομένες, που δεν έχουν κάτι καινούριο να προσθέσουν στις κινηματογραφικές προτιμήσεις του, αφού τα έχει δει όλα πάνω σ' αυτό, τότε δεκτό. Η συγκεκριμένη πάντως κρατάει τον πήχη πολύ υψηλά, η βαθμολογία του IMBd την αδικεί κατάφωρα, διότι το γενικό και συνολικό αποτέλεσμα είναι ένα κοινωνικό έργο στην αρχή, με σταδιακή κλιμάκωση, ένταση, μία βαριά μυστηριώδη ατμόσφαιρα και στη συνέχεια να εξελίσσεται σ' ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ με αδρεναλίνη που σου ανεβάζει στα ύψη, σ' αυτό βοηθάει και η κατάλληλη μουσική υπόκρουση που κάνει κάποιες σκηνές ιδιαίτερα creepy και σε βάζει στο κλίμα του τρόμου, χωρίς να το κάνει σπλατεριά, αλλά συντηρεί το βασικό ύφος του, κρατώντας τα ανάλογα προσχήματα. Και το τέλος, μου φάνηκε βατό, ξεκάθαρο και εκρηκτικό, όπως και η κατάληξη και έκβαση των τεκταινόμενων.

Μπαίνει στο πετσί του ρόλου η Ναόμι Γουότς και με έπεισε με το ρεαλιστικό της παίξιμο, τέλειο υποκριτικό ταλέντο ο υποδυόμενος αντισυμβατικός και παράξενος "τετραπληγικός" Τσάρλι Χίτον, ενώ ένας μελλοντικός ηθοποιός με προοπτικές σαν τον μικρό Τζέικομπ Τρέμπλεϊ, αναγεννιέται, με το αποτύπωμά του στην ταινία να είναι αξιόλογη και στον δύσκολο κι απαιτητικό, κατά τα άλλα, ρόλο που έχει να παίξει. Εγώ αποκόμισα όλα τα στοιχεία της ταινίας, χωρίς με μελοδραματικές φανφάρες, την ευχαριστήθηκα, χωρίς να με κουράσει με επιπλέον ανούσιες πληροφορίες, σ' αυτό συνέβαλε και η μικρή διάρκεια του έργου και την απολαμβάνεις χαλαρά στο έπακρό. 10/10!!!