Hotel Rwanda / Η Σφαγή (2004)

Εξαιρετική, συγκλονιστική, σοκαριστική, διδακτική, αληθινή, δυνατή, ωμή, ταινία που αποτυπώνει την ένταση του εμφυλίου πολέμου στη Ρουάντα. Το "Hotel Rwanda" έχει στοιχεία πολιτικού θρίλερ και αφηγείται την ιστορία του Πολ Ρουσεσαμπαγκίνα. Ήταν διευθυντής στο ξενοδοχείο Μιλ Κολίν (Χίλιοι Λόφοι) του Κινγκάλι και κατάφερε να σώσει περισσότερα από χίλια άτομα, προσφέροντας άσυλο στις κτιριακές εγκαταστάσεις, δωροδοκώντας στρατιωτικούς και χρησιμοποιώντας τις γνωριμίες του. Η ταινία αφήνει πολλά κενά ως προς τα αίτια που οδήγησαν στη σφαγή. Το δυνατό της σημείο, ωστόσο, είναι η κριτική ματιά στη στάση που κράτησε η Δύση μέσω των Ηνωμένων Εθνών (υπεύθυνος τότε για τη Ρουάντα ήταν ο Κόφι Aναν). Μην έχοντας κανένα συμφέρον και με νωπές τις μνήμες από τα γεγονότα στη Σομαλία, ο ΟΗΕ επέτρεψε έμμεσα να εξελιχθεί μια διαμάχη φανατικών σε γενοκτονία. Το ίδιο το θέμα, το πολύ καλό σενάριο και οι στέρεες ερμηνείες σου κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον, είσαι συνεχώς σε διαρκή εγρήγορση και η ένταση των γεγονότων σε συνδυασμό με τους έντονους ρυθμούς και την σκληρή πραγματικότητα για ένα γεγονός που εμείς στον δυτικό κόσμο αγνοούμε, συγκροτούν μία καλοδουλεμένη ταινία.

Η ταινία είναι καλογυρισμένη. Έχει δράση, αγωνία. Εξαίρετο παίξιμο των ηθοποιών, που δείχνει την ιερότητα της ζωής των όποιων ανθρώπων, ανεξάρτητα από χρώμα, ύψος πολιτιστικό, "κατωτερότητες" κτλ. Ο σκηνοθέτης Terry George, αποφάσισε -ορθώς- να διηγηθεί μια ιστορία όχι τόσο για την γενοκτονία εκατομμυρίων που συντελέστηκε, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο κάποιοι άνθρωποι αντιδρούν σε αυτή. Καταφέρνει έτσι να επικεντρωθεί σε μια συγκλονιστική μεμονωμένη ιστορία που συγκινεί. Αποφεύγει επίσης να δείξει εικόνες από τις σφαγές παρά μόνο τα πτώματα στους δρόμους, αφήνοντας έτσι τα εγκλήματα εκτός οθόνης. Επιπλέον, αδυνατεί να εκμεταλλευτεί τα φυσικά τοπία και τους πραγματικούς χώρους όπου η ταινία γυρίστηκε, αφήνοντας μια αίσθηση ανικανοποίητου στο θεατή. Η ταινία δίνει μια συναισθηματική αλλά και πολιτική γροθιά στον θεατή και εξυμνεί την γενναιότητα ενός ανθρώπου, που στηριζόμενος στην πίστη και την εφευρετικότητά του κατάφερε να ξεχωρίσει και να κάνει τη διαφορά. Καταδικάζει την αδιαφορία της διεθνούς κοινότητας που άπραγη παρακολουθούσε την γενοκτονία στη Ρουάντα και εξετάζει το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της παγκόσμιας ευθύνης.

Οδυνηρή κι έντιμη ταινία. Αξίζει λόγω της ηθικής πληροφόρησής της. Κι υστερεί ταυτόχρονα λόγω της λίγης πληροφόρησής που παρέχει! Για να ξεπεράσουμε την αδυναμία της ταινίας, που δε θέλει να πει όλη την αλήθεια, πρέπει, εμείς οι θεατές, να κάνουνε τις δικές μας αναφορές, τους δικούς μας συνειρμούς, να καταλήξουμε στα δικά μας συμπεράσματα. Να βρούμε εμείς τους πραγματικούς ένοχους. Και δεν είναι μόνον ο ΟΗΕ, ο οποίος ευθύνεται γιατί απόσυρε αδικαιολόγητα τα στρατεύματά του, κατά τη διάρκεια του μακελειού, αντί να τα κάνει περισσότερα και αποτελεσματικότερα. Για την περίπτωση της Ρουάντα φταίει ολόκληρη η Δύση. Ολόκληρος ο πολιτισμένος κόσμος. Θα βγούμε σοφότεροι από την ταινία αν δε μείνουμε, απλώς, στην περίπτωση του "καλού Σαμαρείτη". Οι μαύροι πρωταγωνιστές βρίσκουν μοναδική ευκαιρία να εκφράσουν το βάθος της καταπιεσμένης ψυχής τους. Είναι στιγμές, που έχεις την αίσθηση, πως παρακολουθείς πραγματικά γεγονότα. Το περιβάλλον, τα ρούχα, οι φυσιογνωμίες και οι συμπεριφορές, πολύ λίγο διαφέρουν από τη ρεαλιστική αλήθεια. Η ταινία γίνεται τόσο πολύ πιστευτή, που σε παρασύρει και ξεχνάς τους πραγματικούς ένοχους αυτής της σφαγής. Εκείνο που σε απασχολεί και εσένα είναι να σωθείς. Όπως προσπαθούνε να σωθούνε οι ήρωες της ταινίας, οι μαύροι κάτοικοι της Ρουάντα! Δεν αντέχεις τόσο πόνο. Εκεί δεν έγινε πόλεμος. Έγινε μακελειό! Και δεν πρέπει να ξεχαστεί! 9/10!!!

Άκρως ενδιαφέρουσα πολιτική και ιστορική ταινία.
Την άνοιξη του 1994, η δολοφονία του προέδρου της Ρουάντα υπήρξε η αφορμή για μια από τις πιο σοβαρές γενοκτονίες στη σύγχρονη ιστορία. Σε μόλις πάνω από εκατό ημέρες, ο πόλεμος μεταξύ των Χούτου και των Τούτσι οδήγησε σε μισό, ένα;; εκατομμύριο θανάτους, κάτω από το άγρυπνο μάτι της αδιάφορης Δύσης.
Ο Terry George σκηνοθετεί την ιστορία του Paul Rusesabagina, Διευθυντή τότε σε Ξενοδοχείο.
Ένας άντρας απλός, ο οποίος όμως σε μια τρομερή κατάσταση όπως αυτή, μπόρεσε να συμπεριφερθεί σαν άνθρωπος και διέσωσε όσους πρόσφυγες μπορούσε.
Διάβασα ότι ο ίδιος είπε: Η πραγματικότητα ήταν πολύ χειρότερη, όμως δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί έτσι στην ταινία, γιατί κανείς δεν θα την έβλεπε.
Ακόμα κι έτσι, ο Terry George μας μεταφέρει το κλίμα του τρόμου και την ένταση και πραγματικά αξίζει το χρόνο σας.