Free State of Jones / Ο Eπαναστάτης (2016)

Η ταινία είναι μία θεαματική κι επιμορφωτική βιογραφία, που αναδεικνύει την ταξική και φυλετική διάσταση μιας εξέγερσης, χωρίς ρητορείες κι ευκολίες, καταφέρνει να συγκινεί χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα, είναι όσο ωμή, σκληρή και ρεαλιστική χρειάζεται, χωρίς να το παρακάνει ή να προκαλεί χωρίς λόγο, έχει γρήγορους ρυθμούς χωρίς περιττές λεπτομέρειες και εξαιρετικά πλάνα, η σκηνοθεσία της είναι καίρια και λιτή, όσο σφιχτή πρέπει, χωρίς υπερβολές - αλλά και χωρίς να γίνεται αργόσυρτη ή πληκτική, τα επιμελή και λεπτομερέστατα σκηνικά (όπως και κουστούμια), σε βάζουν στην ατμόσφαιρα και το κλίμα της εποχής. Θαρραλέα δίκαιος ο Νάιτ και πεισματικά ανυποχώρητος, δεν διστάζει να τα βάλει ακόμη και με τον (κακό) εαυτό του. Παρότι θεωρείται ιστορικά μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, η ταινία του Ρος δεν αφήνει καμιά αμφιβολία, εξυψώνοντας την ατομικότητα του ήρωα και αποτυπώνοντάς τον ως έναν ακούραστο πολεμιστή στο πλευρό της κοινωνικής δικαιοσύνης. Το επίσης ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι ο θρύλος γύρω από την προσωπικότητα του πρωταγωνιστή μοιάζει να γεννιέται χωρίς ουσιαστικά ένα προκαθορισμένο σχέδιο, ούτε κάποιον ανώτερο σκοπό, προσδίδοντας έτσι αληθοφάνεια. Οι ερμηνείες μεστές και δεμένες μεταξύ τους, απόλυτα ταιριαστές με το κλίμα του έργου και την εποχή, για μία ακόμα φορά εξαιρετικός ο Matthew McConaughey, έχει πάρει στην πλάτη του με επιτυχία όλη την ταινία αποδίδοντας πειστικά τον υπαρκτό ήρωα της ταινίας.

Ο δημιουργός προσπαθεί να συμπτύξει μια προσωπική ιστορία με τα γεγονότα ενός ολόκληρου έθνους, το φιλμ χάνει ελάχιστα την ορμή του, ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό, εμπλέκοντας μαζί με ένα ρομάντζο που σιγοκαίει, που το διαμορφώνει, ωστόσο, με όμορφο βέβαια τρόπο, χωρίς να εμβαθύνει και να το κουράζει ή να το κάνει μονότονο, πετάει και μερικές αληθινές ιστορικές λεπτομέρειες, μας δείχνει με μία χρονολογική σειρά την έκβαση των γεγονότων, έχουμε και δύο-τρεις σκηνές με παράξενα flash forward ογδόντα πέντε περίπου χρόνων λίγο ασύμμετρα ενταγμένες και ολοκληρώνεται με έξυπνες και διακριτικές αναφορές στο σήμερα, στέλνοντας τελικά ένα μήνυμα ότι παρότι κάποιοι δεν παραιτούνται -ακόμη κι όταν εν μέρει πέτυχαν αυτό που ήθελαν- οι πληγές που χαράσσονται τόσο βαθιά και διαχρονικά μένουν ακόμη ανοιχτές, ίσως και να μην κλείσουν ποτέ, δείχνοντάς μας ότι η χώρα δεν κατάφερε να ξεριζώσει το ρατσισμό από τα σπλάχνα της. 8/10!!!