Με το κεφάλι ψηλά / Standing Tall / La tête haute (2015)

Ένα συγκλονιστικό, έντονο και δυναμικό κοινωνικό δράμα, συνδυασμένο με μια πιο ιδιόμορφη και μεροληπτική ματιά της σύγχρονης κοινωνίας και στην ουσία είναι βγαλμένο μέσα από τη ζωή. Ταινία με σωστή δομή ρεαλισμό και ρυθμό με ένα νέο πρωταγωνιστή που έχει μπει στο πετσί του ρόλου του (πραγματικά αξίζει Όσκαρ η ερμηνεία του) και υποδύεται τρομαχτικά κι απίστευτα τον απροσάρμοστο νεαρό, που δεν ξέρει τι θέλει από την ζωή του, που αυτοκαταστρέφεται. Ο νεαρός πρωτοεμφανιζόμενος Ροντ Παραντό κλέβει την παράσταση, συσσωρεύοντας μέσα στο σώμα του μια απίστευτη ένταση που φαίνεται σαν ωρολογιακή βόμβα, έτοιμη να σκάσει ανά πάσα στιγμή και λεπτό. Συμβάλλει έμπρακτα φυσικά και ένα καστ τριών μεγάλων ονομάτων του γαλλικού κινηματογράφου (Κατρίν Ντενέβ, Μπενουά Μαζιμέλ, Σάρα Φορεστιέ), που κάνει την επιτυχία της ταινίας δεδομένη. Στην άλλη άκρη του τραπεζιού, η εντυπωσιακή Κατρίν Ντενέβ, παρουσιάζεται ως ο ορισμός της πραότητας και της υπομονής που αντικρούει την οξυθυμία του Μάλονι. Το δίπολο αυτό αλληλοσυμπληρώνεται και ανεβάζει το κύρος της ταινίας, η οποία κινηματογραφείται από εικόνες γεμάτες ένταση και αγωνία. Το πιο ιδιαίτερο, ίσως, στοιχείο, είναι η συγκρατημένη αισιοδοξία που περιβάλλει το φιλμ από την αρχή μέχρι το τέλος, στοιχείο που αφενός αφήνει μια ευχάριστη αίσθηση, αφετέρου θέτει τη ρεαλιστικότητα της ταινίας υπό αμφισβήτηση.

Επιπλέον, η δημιουργός μας αναλύει, την διεισδυτικότητα των χαρακτήρων στα άδυτα μίας κοινωνίας, χωρίς την ουσιώδη πρόνοια, παιδιά που δυστυχώς ζουν σ' ένα κλίμα εκφοβισμού και σ' ένα απειλητικό περιβάλλον, καταλήγουν μεγαλώνοντας να έχουν μία ανεξήγητα επιθετική συμπεριφορά και να τους φταίνε τα πάντα. Υπάρχουν εκείνοι που πάντα στη ζωή τους θα είναι outsiders. Περιθωριοποιημένοι περιθωριακοί, φαβορί μόνο στην ήττα και γεννημένοι αντι-ήρωες. Θα φταίει όμως εκ προοιμίου ο εαυτός τους για αυτό ή και η κοινωνία στην οποία ζουν; Όσοι τυχεροί δε βρίσκονται αντιμέτωποι με τις συνεχείς συνέπειες των πράξεων τους, και μπορούν να θεωρούν δεδομένο πως θα βρίσκουν καθημερινά ένα ζεστό σπίτι να τους φιλοξενεί, δεν είναι ασφαλές να απαντούν σ’ αυτήν την ερώτηση. Η Εμανουέλ Μπερκό πραγματεύεται την εφηβεία, αλλά και το δικαστικό σύστημα, με επίκαιρες αναφορές. Επικεντρώνεται στον ασταθή ψυχισμό ενός άπλαστου νέου ανθρώπου που θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να θεωρηθεί απλή, αρνητική μονάδα και να καταχωρισθεί στα περισσεύματα της ιδανικής οικογένειας. Δε βρίσκεται κανείς συχνά μάρτυρας στο πόσο ογκώδης μπορεί να είναι ένας θυμός που πνίγει ένα παιδί. Η αιτία όσο κλισέ κι αν φανεί, είναι η έλλειψη ή η ανυπαρξία αγάπης. Η συνειδητοποίηση της αδικίας πως αντί να βρίσκεται με φίλους, πρέπει να παλεύει για την τροφή του, όσο και για μια αγκαλιά από κάποιον. Έτσι γεννιέται η ανάγκη να πρέπει να «διδαχθεί» το να αισθάνεσαι. Με την ολοκλήρωση του φιλμ κυριαρχεί ένας σπαραγμός αποσβολωμένος από μια ιστορία που συμβαίνει κάθε μέρα.

Η ταινία έχει βρει την ταυτότητά της και βροντοφωνάζει πως φτιάχτηκε για να απεικονίσει τη δράση μιας ατίθασης νεανικής ψυχής, του Μαλονί, που μάχεται για να καταλαγιάσει τις επαναστατικές και βίαιες πλευρές τoυ, προκειμένου να γίνει αποδεκτός από τον περίγυρο. Φαίνεται πως ο εχθρός του Μαλονί δεν είναι οποιοσδήποτε εξωτερικός παράγοντας αλλά ο ίδιος του ο εαυτός. Η κάθε μια αλληλεπίδραση επιχειρεί να δείξει την εξέλιξη (και αν είναι δυνατή) του Μαλονί, να εξερευνήσει ενδεχομένως το μέλλον αυτού του ανθρώπου και, τελικά, να αποδείξει την απίστευτη ικανότητά του να τα καταστρέφει όλα με μία απλή κίνηση. Όμορφη ταινία, καταφέρνει να κοιτάξει το πρόβλημα στα μάτια, να ρίξει τις άμυνες και να παρασυρθεί από το πάθος τού πρωταγωνιστή του, ακόμα και όταν αυτός κατευθύνεται προς την καταστροφή, είναι λιτά κινηματογραφημένη, ενώ γεννά σκέψεις και προβληματισμούς, όχι μόνο για τα προβλήματα που απεικονίζει αλλά και για τον τρόπο που επιλέγει να το κάνει. Το «Με το Κεφάλι Ψηλά» δεν είναι μια τυπική ιστορία ενηλικίωσης (ακόμα και στο τέλος, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το πόσον καιρό θα μπορεί ο Μαλονί να παραμείνει εντός νόμιμης πορείας) αλλά μια συναισθηματική ματιά σε ένα κοινωνικό φαινόμενο που αποτελεί δημιούργημα του ίδιου του δυτικού κόσμου. Αξίζει να το παρακολουθήσετε!!! 10/10!!!

Το 2013 η Emmanuelle Bercot συνεργάστηκε ξανά με την την κυρία Catherine Deneuve, στην ταινία "Elle s'en va" (On My Way)
Η συγκεκριμένη, ένα έντονο κοινωνικό δράμα, μιλά για παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα τουλάχιστον ανεπαρκές οικογενειακό πλαίσιο, παιδιά που μεγαλώνοντας επαναστατούν και χάνουν τον προσανατολισμό τους.
Μια ταινία αφιέρωμα στους άνδρες και τις γυναίκες που παλεύουν για να βοηθήσουν αυτά τα παιδιά "που στην ουσία δεν γεννήθηκαν παραβατικοί", Το σύστημα σίγουρα μπάζει από παντού, αλλά ελπίζω ότι κάπου εκεί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, άγγελοι και για αυτά τα παιδιά.
Η Catherine Deneuve άψογη στον ρόλο της, ο νεαρός δε Rod Paradot, απόλυτα πειστικός.
Η σκηνοθεσία γραμμική και ρεαλιστική μου θύμισε κάπως το ύφος τψν αγαπημένων Βέλγων αδερφών Dardenne.

Αν δεν υπάρχει δρόμος, εμείς θ’ ανοίξουμε τον δρόμο.

Αννίβας, 247 - 183 π.Χ., Καρχηδόνιος στρατηλάτης