By the Sea / Δίπλα στη Θάλασσα (2015)

Υπνηλία και χασμουρητά σε πιάνουν όταν παρακολουθείς αυτή την σαπουνόπερα, γιατί κινείται με τόσο αργούς και βασανιστικούς ρυθμούς που οι 2 ώρες που διαρκεί μοιάζουν σαν αιώνας. Ένα δημοφιλές κινηματογραφική δίδυμο σπαταλάτε άδοξα κι αδέξια σε μια ανούσια δραμεντί που σε κανένα σημείο δε σου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Αν δεν έπαιζε και η Τζολί-Πιτ, θα το είχα κλείσει εξαρχής. Δε σου προσφέρει τίποτα στην υπόθεση, ούτε έχει κάτι το καινούριο να σου να δείξει που δεν έχεις δει σε παρόμοια στόρι, απλά βλαστημάς την ώρα και την στιγμή να τελειώσει. Μόνο στο τέλος κορυφώνεται και αποκτά λίγο τόνο και χρώμα η πλοκή, με την έντονη συναισθηματική έξαρση που δραματοποιεί τα γεγονότα κάνοντας την ατμόσφαιρα λιγάκι βαριά. Αλλά δεν μπορεί να σώσει το τέλος όλη την κακή εξέλιξη που έχει προηγηθεί, καθώς εξελίσσεται με ρυθμούς χελώνας, βυθισμένη στη μονοτονία και τη μουντή διάθεση χωρίς να δίνει πραγματική υπόσταση στους χαρακτήρες και τα βαθιά προβλήματα που τους βασανίζουν.

Η ταινία διαθέτει αρκετά προβλήματα, τα οποία δημιουργούν ένα συνολικό ανυπέρβλητο κενό: δεν υπάρχει καμία φυσικότητα σε κανένα σημείο του έργου. Χωρίς να περιγράφεται κάτι εξωπραγματικό, όλα είναι τόσο μελοδραματικά από την αρχή ώστε να απουσιάζει οποιαδήποτε κλιμάκωση της έντασης. Πολύ λογικά το στιλ περισσεύει και η δραματική ουσία υπολείπεται, ενώ το αφηγηματικό σασπένς απαντιέται με τον πλέον πεζό κι ανέμπνευστο τρόπο. Η μεγάλη διάρκεια της ταινίας μας δίνει την εντύπωση πως λέει πολλά χωρίς πραγματικά να μας λέει τίποτα. Η ταινία μοιάζει με μια κλεφτή ματιά σε παράπονα μεγαλοαστών από τη ζωή, παρά με μια ανάλυση της θνητότητας των σχέσεων και της αδυναμίας των ανθρώπων να επικοινωνήσουν όταν οχυρώνονται πίσω από τη βολική μιζέρια, η Αντζελίνα Τζολί ξοδεύει κυριολεκτικά όλο το χρόνο της προκειμένου να "εμβαθύνει" στους δύο κεντρικούς χαρακτήρες απλώνοντας σε κάθε γωνιά του διαμερίσματος τη μοναξιά, την απελπισία και την ταυτόχρονη αδιαφορία και νοσταλγία τους για το τέλος της σχέσης τους.

Στην πραγματικότητα δεν φτάνει ούτε εκατοστό πιο βαθιά από τα δακρυσμένα μάτια της ίδιας και την αγέρωχη απογοήτευση που περιφέρει με ομολογουμένως ώριμη εμπειρία ο Μπραντ Πιτ, όλα εκφρασμένα σε επαναλαμβανόμενες (μέχρι σημείου εξάντλησης) σκηνές αδράνειας που κορυφώνονται μόνο όταν πια δεν σε ενδιαφέρει κανένας από τους δύο και μόνο τόσο, ώστε το παιχνίδι και η ηδονοβλεπτική τους εμμονή με την τρύπα που τους επιτρέπει να κρυφοκοιτούν τις ερωτικές περιπτύξεις του ερωτευμένου ζευγαριού της διπλανής πόρτας να γίνεται πιο βαρετό και από σεναριακό τέχνασμα. Η Αντζελίνα Τζολί ενσαρκώνει ψυχρά μία παθολογικά θλιμμένη σύζυγο που καταντά αντιπαθητική, φαίνεται με λίγα λόγια ψεύτικη, υπολογισμένη, στημένη, ενώ η Μελανί Λορέν περιφέρει τη σαγήνη της σε έναν ακόμα χαρακτήρα Γαλλίδας που είναι γοητευτική, γλυκιά και λίγο αφελής. Το εν λόγω έργο είναι ένα ψευδοϋπαρξιακό μελόδραμα, είναι συνολικά κενό, με προβλέψιμους και ενίοτε αφελείς διαλόγους. 4.5/10!!!