Cloud Atlas (2012)

Έξι ιστορίες, οι οποίες διαδραματίζονται σε άσχετο αλλά και σχετικό μεταξύ τους χρόνο, υπό διαφορετικές αλλά τελικά παρόμοιες συνθήκες, με ξεχωριστά αλλά ίδια πρόσωπα, τρεις σκηνοθέτες, έξι διαφορετικά κινηματογραφικά είδη, μια δεκάδα σημαντικών ηθοποιών που εναλλάσσονται σε 50 εντελώς διαφορετικούς ρόλους. Tο αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται ένα παζλ από εικόνες διαφορετικής και αντιθετικής αισθητικής καθώς το μάτι του θεατή μεταπηδά βίαια από τα κοστούμια του 19ου αιώνα και του’30 στα χίπικα looks του ’70 και στα φουτουριστικά ντεκόρ του 2144. Το "Cloud Atlas" μοιάζει σαν ένα παιχνίδι σε λούνα-παρκ που προτίθεται να σαγηνεύσει το κοινό του προσφέροντας ένα ταξίδι μαγικό μέσα στο χρόνο. Ένα παραμύθι γεμάτο αλληγορίες και ανατροπές, που κρατάει συνεχώς το μυαλό σε εγρήγορση. Είναι σαν ένας γρίφος ολόκληρης της ανθρωπότητας να αποκαλύπτεται σιγά σιγά με φόντο την αιώνια πάλη των τάξεων. Η σκηνοθεσία άρτια, με απίστευτα ηχητικά-οπτικά εφέ σε κάθε εποχή, καλές και ζωντανές εικόνες, πολλοί συμβολισμοί, καταπληκτική περιπέτεια, και μαγικά εναλλασσόμενα τοπία. Η ροή πολύ γρήγορη, και το σενάριο ένα μικρό πάζλ που χρειάζεται ολίγη οξύνοια και εγρήγορση για να αντιληφθείς κάποια λεπτά νοήματα πέραν της κεντρικής ιδέας

Οι ενέργειες ενός ατόμου επηρεάζουν τους υπολοίπους, έστω και αν μιλάμε για διαφορετικές εποχές. Παρόν, παρελθόν και μέλλον ενώνονται σε ένα μοναδικό υπερθέαμα. Οι έξι σπονδυλωτές ιστορίες, αποτελούν τα μόρια μίας μεγαλύτερης, της διαχρονικής προσπάθειας του ανθρώπου για αποτίναξη του ζυγού, όποιας μορφής κι αν είναι αυτός. Ο Wachowski αποφάσισε (ορθά αλλά με κάποια στραβοπατήματα) πως δεν θα παρουσίαζε κάθε ιστορία μεμονωμένη αλλά σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες. Καθώς εξελίσσονται οι ιστορίες, αντιλαμβανόμαστε ότι ένα κοινό αφηγηματικό νήμα τις διαπερνά και τις διασυνδέει παρά την τεράστια διαφορά απόστασης μέσα στο χρόνο και το χώρο. Οι διασυνδέσεις αυτές γίνονται αντιληπτές μέσα από αφηγήσεις σε ημερολόγια και χειρόγραφα ή και από κοινά ονόματα (όπως το Sixsmith). Το κύριο επιχείρημα του συνολικού μύθου είναι ότι οι ζωές όλων είναι αλληλένδετες και αλληλοεπηρεαζόμενες ανεξάρτητα από το χρόνο και το χώρο. Μια ιδέα που οπωσδήποτε σαγηνεύει και τροφοδοτεί τη φαντασία. Η αλληλεπίδραση των πρωταγωνιστών άλλωστε είναι διαφαινόμενη , αν λάβουμε υπ’ όψιν τις συνδέσεις μεταξύ τους. Το πρόβλημα είναι πως η μετάβαση από ένα κομμάτι μίας ιστορίας σε κάποιο άλλο μίας διαφορετικής, μπορεί να γίνεται μαεστρικά από σκηνοθετική και κινηματογραφική άποψη αλλά το τελικό αποτέλεσμα μάλλον μπερδεύει το θεατή και δεν τον αφήνει να καταλάβει τα όσα διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια του. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ο αριθμός των διαφορετικών ταινιών, ο οποίος μάλλον κρίνεται υπερβολικός. Αυτό είναι και το μεγάλο μειονέκτημα μίας κατά τα άλλα πανέξυπνης ιδέας. Έξι διαφορετικά σκηνικά, έξι διαφορετικές ταινίες, οι οποίες καλύπτουν σχεδόν κάθε γούστο.

Τα θέματα που θίγονται μέσα στις έξι αυτές διηγήσεις κινούν οπωσδήποτε το ενδιαφέρον γιατί αφορούν ζητήματα διαχρονικά όπως: την αλήθεια, την αγάπη, την προδοσία, την ελευθερία, τη δουλεία. Μια ταινία που περιγράφει το πλέον μείζον θέμα της ανθρωπότητας (την απληστία που θα μας οδηγήσει στην ολική καταστροφή), μια ταινία για το νόμο του Κάρμα, την Αιώνια Επιστροφή από Ζωή σε Ζωή, την Υποτροπή, τους καρμικούς δεσμούς και τις Επιλογές που μας που δημιουργούνε τις συνθήκες του μέλλοντος. Έντονη η Βουδιστική αντίληψη και κοσμοθεωρία, θεωρώντας δεδομένη την γνώση από το κοινό περί μετενσάρκωσης. Έχει επίσης, μηνύματα για την ελευθερία, την πάλη καλού κακού, την θρησκεία και το αληθινό νόημά της, την αυτοθυσία και τις εναλλαγές συναισθημάτων του ανθρώπου. Μια επική ιστορία για την ανθρωπότητα, όπου οι πράξεις και οι συνέπειες στις ζωές μας έχουν αντίκτυπο στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Έτσι, μια ψυχή μεταμορφώνεται από δολοφόνο σε σωτήρα, ενώ μια απλή πράξη καλοσύνης είναι το σπίρτο που, μέσα στους αιώνες, θα πυροδοτήσει μια επανάσταση. Αξιοπρόσεχτα είναι τα ρακόρ με τα οποία γίνεται η συρραφή των ιστοριών. Πλάνα που αναπαριστούν διαφορετικές εποχές παρατίθενται στη σειρά συνδεόμενα με κοινούς νοηματικούς άξονες (όπως είναι η ιδέα της φυγής) ή με κινήσεις προσώπων δημιουργώντας τα faux-raccord και προσθέτοντας ένα εφέ στη διαδικασία της μετάβασης.

Αν κοιτάξουμε από την αρνητική οπτική γωνία, αναπόφευκτα διακρίνει κανείς αρκετά σεναριακά κενά, προβλήματα ρυθμού, «θέματα» στο μοντάζ (αλήθεια, πως να μοντάρεις έναν τέτοιο κολοσσό;), αμπελοφιλοσοφικά τσιτάτα, politically correct ευκολίες και μια αίσθηση του ανολοκλήρωτου και της χαμένης ευκαιρίας. Μαζί και ορισμένων τραγελαφικών στιγμών στο μακιγιάζ, δεδομένου ότι κάθε ηθοποιός αποδίδει 5 και 6 άσχετους μεταξύ τους, ρόλους και κάπου καταλήγεις να παίζεις το παιχνίδι «ποιος είναι ποιος;». Η ταινία δεν λειτουργεί πάντα όσο καλά θα έπρεπε, ούσα συχνά αμήχανη, αλλάζοντας τόνο με απότομες στροφές, δυσκολεύοντας το άλμα από το χιούμορ μιας ιστορίας στην τραγική φύση μιας άλλης. Ομως ακόμη κι έτσι, το «Cloud Atlas» δεν έχει την αίσθηση μιας σπονδυλωτής ταινίας, αλλά ενός κατακερματισμένου όλου, που έχει νόημα, ακόμη κι αν τελικά η ουσία του δεν καταλήγει μια κοσμική και συναισθηματική αποκάλυψη, αλλά κάτι που μοιάζει πολύ πιο εύκολο και προφανές

Ο Tom Hanks, πρωτίστως, και το υπόλοιπο καστ στη συνέχεια, κατέθεσαν επί σκηνής τα πτυχία τους πάνω στη τέχνη του καμουφλάζ και της άμεσης προσαρμογής σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Ο άνθρωπος μας πείθει πως μπορεί να συγκαταλέγεται πλέον και επίσημα ανάμεσα στους κορυφαίους του είδους. Δίπλα του, η ευχάριστη έκπληξη, ο Hugo Weaving. Με το ρόλο του Agent Smith να του έχει «κολλήσει» από το Matrix, υποδύεται για ακόμη μία φορά κάποιους από τους «κακούς» της υπόθεσης και μάλιστα με απίστευτα μεγάλη επιτυχία. Ο ρόλος του ως Old Georgie είναι όλα τα λεφτά. Φυσικά και το υπόλοιπο δημοφιλές καστ που συμμετέχει δίνει αντιστοίχως τις δικές του άψογες και διαφορετικές ερμηνείες. Μοιάζει σχεδόν αξιοθαύμαστο πως ένα φιλμ που ακολουθεί τόσους χαρακτήρες και τόσες διαφορετικές ιστορίες κατορθώνει από την αρχή να κερδίσει το ενδιαφέρον σου και να σε κάνει να παρακολουθήσεις την εξέλιξή του δίχως να νιώσεις κούραση, όμως αν αυτό είναι ένα πεδίο στο οποίο το "Cloud Atlas" θριαμβεύει, δυστυχώς, μοιάζει να σκοντάφτει σε κάτι πολύ πιο βασικό και ουσιώδες. Το τρίο των σκηνοθετών φαίνεται να "το διασκεδάζει" βομβαρδίζοντας το κοινό με αναπαραστάσεις και εικόνες όλων των στυλ, ωστόσο περίμενα ένα φινάλε λίγο πιο δυνατό-εντυπωσιακό-φαντασμαγορικό. Μας προσφέρουν ένα αλλόκοτο κράμα που είναι ταυτόχρονα ταινία-περιπέτεια, κατασκοπικό φιλμ αλλά και αισθηματικό με γερές δόσεις science-fiction. Έτσι το "Cloud Atlas" των Wachowski και Tykwer είναι ίσως η καλύτερη δυνατή ταινία που θα μπορούσε να προκύψει από ένα τόσο δαιδαλώδες βιβλίο. 7.5/10!!!

Την έχω ξαναδεί και πιστεύω ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα την δω και πάλι.

Είναι μια εξαιρετική ταινία σε όλα της.

5/5 χωρίς δισταγμό!