Επιχείρηση Αργω / Argo (2012)

Αληθινό όσο και απίστευτο γεγονός, το σχέδιο είναι τόσο παράτολμο που μόνο σε ταινία θα μπορούσε κανείς να το δει κι όμως βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Η ταινία που είναι ένα θρίλερ αλλά με κωμικούς τόνους, βασίζεται στην πανταχού παρούσα και εύστοχη σκηνοθεσία του ηθοποιού Μπεν Άφλεκ, που συγκεντρώνει κι επεξεργάζεται μαεστρικά ένα πλούσιο υλικό (χρησιμοποιήθηκε αρκετό αρχείο από παλιά δελτία ειδήσεων των ABC, CBS και NBC), από την εισαγωγή για την καυτή κατάσταση στο Ιράν και κάποιες αυθεντικές εικόνες από τις τηλεοπτικές αναμεταδόσεις μέχρι την αληθοφάνεια της εποχής και των πρωταγωνιστών, και δίνει φωνή και ρόλο σε πάνω από 20 κύριους χαρακτήρες, χωρίς να χάσει το τέμπο και τον στόχο του. Τα γυρίσματα εκτός των ΗΠΑ έγιναν στην Κωνσταντινούπολη. Η ιστορία αυτή έμεινε για χρόνια απόρρητη ώστε να μην διαταραχθούν οι σχέσεις Ιράν και Καναδά και από τη στιγμή που τα αρχεία άνοιξαν, ο Άφλεκ είδε ότι υπάρχει μια καλή ευκαιρία. Ευκαιρία για δύο πράγματα. Αφενός να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι τα χολιγουντιανά παραμύθια μπορεί να γίνονται πιο πιστευτά από οποιοδήποτε άλλο σενάριο ζωής, πρόσχημα, ίντριγκα κ.λπ. Ήταν λοιπόν για τον Άφλεκ μια πρόκληση να δείξει τη δύναμη της κινηματογραφικής μυθολογίας. Το άλλο στοιχείο, ήταν η μεθόδευση ενός σασπένς κατά τα παλιά χιτσκοκικά πρότυπα, όπου η αγωνία δεν προέρχεται από κάποια έντονη δράση, αλλά από την ίδια την κατάσταση των πραγμάτων. Σε αυτά τα δύο επίπεδα, ο Άφλεκ πετυχαίνει διάνα και παίζοντας ως Μέντεζ πείθει για το ερμηνευτικό του σθένος, ενώ και το υπόλοιπο καστ είναι αξιόλογο και αλληλοσυμπληρώνει τον ίδιο.

Η έξυπνη κίνηση για να μην καταφέρει να βγει ο μεν Αμερικανός ευρηματικός και καλός και ο Ιρανός χαζός και κακός ήταν να υιοθετήσει μια αποστασιοποιημένη, ντοκιμαντερίστικη ματιά, αποφεύγοντας την ηρωοποίηση του Μέντεζ, αποφεύγοντας μελοδραματικά τρικ όπως δευτερεύουσες ιστορίες που να εμπλέκουν διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των ομήρων ή άλλων, όπως και "πλάνα μεγάλης ανακούφισης" ή θριαμβολογίας μετά το πέρας της αποστολής. Μάλιστα επιτυγχάνει, για να τονίσει την ντοκιμαντερίστικη πλευρά, να υιοθετήσει, επίσης, μια φωτογραφία αρχών της δεκαετίας του 1980, όπου κάνει μια εισαγωγή στην αρχή με αφηγήτρια παρουσιάζοντας συνοπτικά και κάπως πολιτικά ορθά τη νεότερη ιστορία του Ιράν. Χωρίς διδακτικές κορώνες, φόβο ή πάθος, ούτε, όμως, κριτική διάθεση ή ξεκάθαρη άποψη (αυτές αφήνονται στην ευχέρεια του κάθε θεατή ξεχωριστά), τα διεθνή πολιτικά παιχνίδια αποκαλύπτονται και φαντάζουν πιο εξωφρενικά και απάνθρωπα από τις… από το έξω διάστημα δολοπλοκίες και τους κακούς ενός κινηματογραφικού παραμυθιού. Η αναπαράσταση της εποχής σε κάθε λεπτομέρεια των σκηνικών, κοστουμιών, μακιγιάζ και μαλλιών είναι κάτι παραπάνω από εύστοχη. Η αφήγηση ξεφεύγει από τη σοβαροφανή πεπατημένη, προσφέροντας απλόχερα καθαρόαιμη, ζουμερή και απενοχοποιημένη κινηματογραφική διασκέδαση. Πέρα από τις τεχνικές του αρετές, την θαυμάσια αναπαράσταση των γεγονότων, κατορθώνει να μιλά για το παρελθόν με τρόπο που να το κάνει επίκαιρο ακόμη και σήμερα και για το ίδιο το σινεμά, με μια κυνική δόση αγάπης, που μοιάζει να του ταιριάζει γάντι. Το τελευταίο κομμάτι στο αεροδρόμιο ενορχηστρώνει τόσο δεξιοτεχνικά τους κώδικες του σασπένς, είναι τόσο ψυχοπλακωτικό, αγωνιώδες και σου ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη που το ζεις κι εσύ ο ίδιος και παράλληλα, αντανακλαστικά, ακούσια, γαντζώνεσαι από όπου βρεις και ξεχνάς να πάρεις ανάσα (ανακούφισης) μέχρι την έκβασή του. 10/10!!!!

ΑΛΗΘΙΝΑ  ΓΕΓΟΝΟΤΑ

ΚΑΛΗ  ΤΑΙΝΙΑ