Compliance (2012)

Καλά ρε θα μας τρελάνουν τελείως τόσο μπετόστοικοι είναι ώστε τόσοι ώρα μιλάνε με έναν στο τηλέφωνο που δήθεν το παίζει αστυνομικός και σου κάνει ανάκριση από το τηλέφωνο, δεν έρχεται από κοντά να σε συλλάβει ή να σε ρωτήσει ή να σε καλέσει από κοντά στο τμήμα σαν ύποπτος για το οτιδήποτε. Δεν υποψιάζονται πόσο μούφα είναι η κατάσταση, τους ζητάει τόσο ακραία πράγματα και τα χάβουν σα στουρνάρια, εντάξει ή καμένες εγκεφαλικά είναι και τρώνε σανό (γιατί λέει ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και μου κάνει τεράστια εντύπωση) ή υπερβάλλουν κάργα. Αφελέστατες τουλάχιστον οι αντιδράσεις όλων τους. Καλά κανένα φιντάνι δε του ζητάει στοιχεία της ταυτότητάς του, ποιος είναι, που υπηρετεί γιατί δεν έρχεται από κοντά και κάνει όλη αυτή την γελοία ανάκριση τηλεφωνικά; Τους βάζει να κάνουν όλα αυτά τα πράγματα και δεν υποπτεύονται τίποτα, τα κάνουν σαν άβουλα όντα ή το άλλο το χαζό κάθεται και υπομένει όλο αυτό τον εκβιαστικό και ψυχολογικό πόλεμο; Πραγματικά η μαλάκυνση μερικών ανθρώπων ξεπερνά τα όρια της επιστημονικής φαντασίας, τους εκμεταλλεύονται κουτοπόνηροι και πέφτουν στη φάκα σα τα βόδια. Μαζούτ καίνε ρε φίλε, έλεος και μικρά παιδάκια θα καταλάβαιναν ότι το πράγμα βρωμάει χιλιόμετρα. Πραγματικά δυσκολεύομαι τρομερά να το πιστέψω ότι είναι αληθινό περιστατικό. Εκνευριστικά χαζό και ανούσιο μου φάνηκε. Το έργο δείχνει πόσα πρόβατα ζούνε δυστυχώς ανάμεσά μας ανά τον κόσμο και πιάνονται κότσοι από τέτοιες παπαριές. Μου έσπασε τα νεύρα το έργο, ήθελα να μπω μέσα από την οθόνη και να κοπανίσω τα κεφάλια των κουφιοκέφαλων μπας και βάλουν μυαλό, γιατί μου φαίνεται απίστευτα εξωφρενικό αυτό που βλέπω να έχει συμβεί όντως.

Το ανεξάρτητο αυτό φιλμ, δραματικοποιεί μόνο την εξέλιξη της σκανδαλώδους συνομιλίας και δεν ενδιαφέρεται τόσο, για το μετά. Στην Αμερική, έχει μεταδοθεί ντοκιμαντέρ αλλά και τηλεοπτικό επεισόδιο του Law & Order, εμπνευσμένο από το συμβάν, με πρωταγωνιστή τον Ρόμπιν Γουίλιαμς. Η Άν Ντάουντ την υπεύθυνη του καταστήματος, κλέβει με άνεση την παράσταση, στο ρόλο της ευέξαπτης και αφελούς διευθύντριας. Η κινηματογράφηση είναι έντονη, ασφυκτική. Με τονισμένο στο έπακρο το μυστήριο, μέχρι την αποκάλυψη του προσώπου, που βρίσκεται στην απέναντι τηλεφωνική γραμμή. Δυστυχώς, το – στα όρια της υπερβολής – δεύτερο μέρος διχάζει και δείχνει κατασκευασμένο να μεταθέσει τη προβληματική της ιστορίας στο εύκολο σοκ. Νιώθεις μηδαμινός να αντιδράσεις μπροστά σε αυτό που προσπαθεί να σου επιβάλει η ταινία. Η οποία, δεν έχει υπόσταση ψυχαναλυτική. Μεγεννθύνει απλά την ανθρώπινη βλακεία, ως τον χειρότερο φόβο. Μια βλακεία, που επικυρώνει τη στέψη της με τη δουλική συστράτευση απρόσμενων συνεργών και την άνευ όρων υποτακτική συμπεριφορά. Ο Ζόμπελ κάνει επίσης σαφές ότι, οι πράξεις μετράνε πέραν τις διάρκειάς τους και επιφέρουν συνέπειες, που ενδέχεται να διαρκούν περισσότερο από τις αιτίες τους.

Η ταινία, διαδραματίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ένα δωμάτιο γεγονός που καταφέρνει να μεταδώσει ένα κλειστοφοβικό αίσθημα παγίδευσης και αδυναμίας διαφυγής ανάλογο της κατάστασης στην οποία τα θύματα εγκλώβισαν τον εαυτό τους. Χωρίς σταγόνα αίμα και δίχως ίχνος από αποκρουστικά εφέ, είναι τόσο έντονο και απάνθρωπο, ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ, όχι αψεγάδιαστο, καθώς είναι κομματάκι υπερεκτιμημένο και λίγο παραπάνω αργό απ’ όσο θα ήθελα. Η ένταση και το ενδιαφέρον του θεατή όχι μόνο παραμένουν αμείωτα αλλά κλιμακώνονται σταδιακά όσο αυξάνεται το επίπεδο της ακρότητας των όσων λαμβάνουν χώρα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στο φιλμ, είναι η τάση του να δείχνει, ακόμη και τα ευκόλως αυτονόητα στην οθόνη. Εξαπολύει αληθινό δηλητήριο, εκεί που δεν χρειάζεται και μηχανεύεται τρόπους να προκαλέσει στο θεατή θυμό κι αγανάκτηση. Το μήνυμα πάντως, ελήφθη. Η ταινία, συστήνει έναν υστερικό και θρασύ τρόπο για να το υπογραμμίσει. 5/10!!!

Τραγικό πραγματικό γεγονός, πολύ άρρωστο.