Ανοιχτοί λογαριασμοί / Payback (1999)

Η ταινία είναι πολύ καλή για αυτο που υπόσχεται:

Δηλαδή μια περιπέτεια με τον Μελ Γκίμπσον να είναι ο ξεροκέφαλος έως ψυχωτικός ήρωας.

Η χρωματική παλέτα του πρασινο-μπλέ είναι πολύ κουραστική μετά την μια ώρα αλλά η εξέλιξη και το μονταζ είναι σε τόσο καλό επίπεδο που δεν σε κάνουν να βαριέσαι.

4/5 και μόνο για όσους θέλουν τυποποιημένο Μελ Γκίμπσον.

Εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι πρόκειται για άλλη μια αμερικανική ταινία δράσης, με πολύ αίμα, σκηνές ασυγκράτητης βίας και το συνηθισμένο χιούμορ να κάνει την εμφάνισή του σε στιγμές που κάθε άλλο παρά βολικές για χαριτολογίες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Και σίγουρα συγκεντρώνει όλα τα παραπάνω στοιχεία, με έναν ωστόσο ιδιαίτερο τρόπο δεμένα. Ο Brian Helgeland πραγματοποιεί μια σύμμιξη εικόνων, χρησιμοποιώντας τη συνταγή της έντονης δράσης και βίας, κάτι που είναι βέβαια αναμενόμενο, προσθέτοντας όμως «υλικά» που τη διαφοροποιούν από αυτά που έχουμε συνηθίσει και βοηθούν στην απομάκρυνση των αντιλήψεών μας από το περιοριστικό πλαίσιο εξέλιξης που αναμένουμε κάθε φορά σε ανάλογα φιλμ. Χαριτωμένες, πραγματικά χιουμοριστικές σκηνές που ξεπερνούν τις ατάκες κλισέ των πρωταγωνιστών τη στιγμή που ο κόσμος γύρω τους χάνεται, προσδίδοντας μια ρεαλιστικότητα στα όσα παρακολουθούμε, βγαλμένα όμως από την υπερβολή των χαρακτήρων, (στοιχείο της κάπως παράξενης ιδιοσυγκρασίας τους) και όχι αποτέλεσμα σεναριακής ρηχότητας! Ίσως η ποιότητα του χαρακτήρα των ηρώων να μας ξενίζουν, έχουν όμως μια περηφάνια και ξεροκεφαλιά που τους κάνει συμπαθητικούς. Προσεγγίζοντας την προσωπικότητα του Porter με μια πιο κριτική διάθεση, βλέπουμε έναν άνθρωπο που ακολουθεί ένα θανάσιμα επικίνδυνο μονοπάτι, όχι τόσο για την εκδίκηση όσο για την αδικία που υπέστη και που μέσα του έχει πάρει διαστάσεις «αποκατάσταση ή θάνατος»! Απλά επιθυμεί να πάρει πίσω αυτό που του ανήκει, δηλαδή τα 70.000 δολάρια, και ούτε ένα παραπάνω. Πρόκειται για έναν «έντιμο» κλέφτη που η καθαρότητα στον χειρισμό των υποθέσεών του είναι το Α και το Ω! Η όλη του συμπεριφορά υποστηρίζεται από τη τάση μιας φιλοσοφημένης απλότητας μέσα από την οποία αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, δίνοντας την εντύπωση μιας αυτοεπικεντρωμένης μονομέρειας. (βλέπει τα πράγματα από τη δική του στενή οπτική γωνία, εστιάζοντας τη σκέψη του μόνο στην απόκτηση όσων του απέσπασαν βίαια.)

Υπάρχουν βέβαια σημεία στη διάρκεια της ταινίας που ξεφεύγουν από την πραγματιστική πορεία που ακολουθούν οι εξελίξεις, όπως για παράδειγμα το γεγονός της υπεράνθρωπης αντοχής που εκδηλώνει ο Porter στον φυσικό πόνο, όπως και το ότι σε πολλές περιπτώσεις στέκεται αρκετά τυχερός και οι συγκυρίες τον ευνοούν στην επίτευξη των στόχων του. Όλα όσα συνθέτουν την ταινία, από την αντι-ηρωική προσωπικότητα που υποδύεται ο Mel Gibson, τους αρχιμαφιόζους που παρουσιάζονται από συναισθηματικοί έως αδιάφοροι και ανάλαφρα χειριζόμενοι την επικινδυνότητα της κατάστασής τους, μέχρι τις μελωδίες που ακούγονται σε ρυθμούς jazz, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αντιφατική και ταυτόχρονα αρμονική. Οι ερμηνείες είναι αρκετά καλές. Ο Mel Gibson με έκφραση συναισθηματικά αποξηραμένη και με εκείνη την «τρελή» απάθεια στο βλέμμα τραβά την προσοχή πάνω του. Η Maria Bello ως Rosie έχει ένα μικρό ρόλο που δεν αφήνει περιθώρια για μια ερμηνεία άξια ιδιαίτερης προσοχής ακόμα κι αν το επιδίωκε. Αντίθετα η Lucy Liu ως σαδομαζοχίστρια, πείθει απόλυτα και είναι πραγματικά απολαυστική! Γενικά η ταινία με άφησε με ανάμικτες εντυπώσεις και ένα αίσθημα σύγχυσης. Νομίζω πως δεν μπορείς να σταθείς απόλυτα υπέρ της ή όχι. Σίγουρα πάντως ξεπερνά τα κλισέ των αναλόγου θέματος ταινιών χωρίς να ξεφεύγει εντελώς από τις εκτός ορίων καταστάσεις που περιγράφει. 7/10!!!