Philadelphia / Φιλαδέλφεια (1993)

Πρόκειται για αριστούργημα της έβδομης τέχνης που όλοι πρέπει να δουν. Πέρα από τις έξοχες ερμηνείες και την υπέροχη σκηνοθεσία το έργο είναι ένα τεράστιο μάθημα ζωής. Αναδεικνύει και καυτηριάζει , με απαράμιλλη κινηματογράφηση , την στερεοτυπική απεικόνιση των ομοφυλοφίλων ως κοινωνικά όντα . Καταδεικνύει , πως και αυτοί είναι άνθρωποι με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις με όλους τους υπόλοιπους. Έχουν την δικιά τους ζωή και προσωπικότητα. Δεν ανήκουν σε ένα διαβρωτικό περιβάλλον για την κοινωνία μας. Όπως άλλαξε στάση ο Joe Miller απέναντι στον Andrew μπορεί να αλλάξει και ο καθένας μας με την σωστή κριτική σκέψη , απαλλαγμένος από τα καρκινώματα του κοινωνικού ρατσισμού ,του σεξισμού και της ομοφοβίας . Βαθμολογία 10/10.

Μια ταινία σταθμός με ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Τομ Χανκς, σε συναρπάζει με το άπιαστο υποκριτικό του ταλέντο. Μια συγκλονιστική ταινία που έπαιξαν ως κομπάρσοι, 53 φορείς του HIV. Εκπληκτική ερμηνεία κι από τον Ντένζελ Ουάσινγκτον στη θέση του δικηγόρου. Όταν έγινε η απονομή του Όσκαρ οι περισσότεροι από αυτούς δυστυχώς είχαν πεθάνει από τη νόσο… Η χρωματική αντίθεση δέρματος των δύο αντρών θα προσφέρει το πάτημα στον Τζόναθαν Ντέμι να αναπτύξει τους προβληματισμούς γύρω από τον κοινωνικό αποκλεισμό, προσεγγίζοντας το νέο και ανεξερεύνητο ζήτημα μέσα από την αντιστοιχία του με το επί χρόνια ανοικτό θέμα του φυλετικού ρατσισμού. Μία ταινία διδακτική, με πολλαπλά μηνύματα και νοήματα, συναισθηματική, βαθιά συγκινησιακή. Η σκηνοθεσία δεν κάνει κάτι το ιδιαίτερο, αφήνει έναν ήπιο ρεαλισμό να μιλήσει μέσα από ένα τουλάχιστον πλήρες σενάριο. Τολμηρό το θέμα του φιλμ για την εποχή και μπράβο στον σκηνοθέτη που το τόλμησε. Όλη η πραγματικότητα για τις αδικίες που συμβαίνουν σε αυτήν την ζωή (πχ η αντιμετώπιση των ομοφυλόφιλων) είναι καραμπινάτη σ' αυτήν την ταινία και είναι από τις ελάχιστες που θίγει δειλά δειλά αλλά έντονα και έξυπνα τα φαινόμενα του κοινωνικού ρατσισμού, όσον αφορά τους ομοφυλόφιλους και τους οροθετικούς, είναι αξιοπρόσεκτης σημασίας η σκηνή του δικαστηρίου όπου ο Ουάσινγκτον αποδεικνύει τη πραγματική στάση των ατόμων απέναντι σε αυτές τις ομάδες σε μία κοινωνία με μία κατά τ' άλλα "τυφλή" δικαιοσύνη. Το έργο στέκει ως ένα αξιόλογο –πολύ περισσότερο δε, αξιοσέβαστο- δείγμα κοινωνικού σινεμά, που πρωτοπόρο ξόρκισε το δαίμονα της ενασχόλησης με τη σύγχρονη πανούκλα. 10/10!!!

Να τη δείτε. Ταινία με ισχυρά μηνύματα. 

Αν και δεν μπορώ να δω καλύτερη ηθοποιία στον Χανξ από το Φόρεστ Γκαμπ ,πρέπει να ομολογήσω ότι δύσκολα θα πιστέψεις ότι ο ανερχόμενος γιάπι της αρχής του Φιλαδέλφια είναι και το πτώμα που παλεύει για δικαιοσύνη προς το τέλος της ταινίας.

Εκπληκτικό, το κοντράστ ,ως προσωπικότητες, του δικηγόρου Χανξ με τον πολύ καλό Γουόσινγκτον που τον υποδύεται συνήγορο του .Εκπληκτική, η μεταμόρφωση του κεντρικού χαρακτήρα από χαρισματικό φέρελπι σε απόκληρο και τέλος σε ζωντανό-νεκρό. Ταυτόχρονα γίνεται η καταγγελία ενός ρατσιστικού συστήματος που χρησιμοποιεί τον άνθρωπο όπως και αν το εξυπηρετεί.

Η σκηνοθεσία δεν κάνει κάτι το ιδιαίτερο, αφήνει έναν ήπιο ρεαλισμό να μιλήσει μέσα από ένα τουλάχιστον πλήρες σενάριο.

Αυτό που θα σας μείνει είναι η αίσθηση ότι η (ίσως κορυφαία) ερμηνεία του Χανξ όχι μόνο δίνει μια ασύλληπτη ώθηση στη ταινία αλλά σχεδόν επισκιάζει τα υπόλοιπα.(10/10) 

Δέκα φορές περισσότερο (από ότι πριν 20 χρόνια) με συνεπήρε το θέμα, το παίξιμο, η απέριττη παρουσίαση όσων ακόμα σήμερα, αποτελούν ταμπού γιά την πλειοψηφία  της υφηλίου. Αλλά και με στεναχώρησε συγκρίνοντας την τότε εικόνα των ΗΠΑ με τη σημερινή αγριότητας και μισαλλοδοξίας στα περισσότερα θέματα.