Gladiator / Μονομάχος (2000)

Ένα όμορφο και σκληρό παραμύθι, αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο από το Ρίντλεϋ Σκοτ. Μια εντυπωσιακή παραγωγή, με την υποστήριξη της εκπληκτικής ερμηνείας του Ράσελ Κρόου και της μαγευτικής μουσικής του Χανς Ζίμμερ, έχει ως αποτέλεσμα ένα μοναδικό θέαμα.

Ο Ridley Scott είναι ένας έμπειρος μεν, ακαδημαϊκός δε σκηνοθέτης. Ξέρει να εντυπωσιάζει, ξέρει να δημιουργεί στυλιζαρισμένες σκηνές δράσης και να καθηλώνει τον θεατή. Για να μπορέσει ν' αναβιώσει η εποχή, η αρχαία Ρώμη κι η αρένα των μονομάχων, χρειάστηκε να επιστρατευτεί πληθώρα ψηφιακών μέσων. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό κι αν κι η ταινία χαρακτηρίστηκε ως αυτή με τα περισσότερα τεχνικά λάθη στην ιστορία του κινηματογράφου, το μάτι του μέσου θεατή είναι δύσκολο να τα συλλάβει. Περίτεχνα ρωμαϊκά κτίρια πήραν σάρκα κι οστά, σωστά μελετημένοι φωτισμοί έτσι ώστε να έχουμε τις σωστές ανακλάσεις και τις απαραίτητες δευτερογενείς σκιές που θα συμπλήρωναν έναν κόσμο μοχθηρίας και συνομωσιών. Εκεί είναι που εστίασαν οι περισσότεροι κι όχι στα φέι-βολάν που μοιράζονταν έξω από το Κολοσσαίο ή τα πανό υπεράσπισης του Maximus μέσα σ' αυτό. Οι εικόνες της αρχαίας Ρώμης είναι μαγευτικές, ο θεατής αισθάνεται δέος μπροστά στη θεά του Κολοσσαίου και του πλήθους που ζητωκραυγάζει με πάθος το όνομα Maximus. Tα οπτικά και ηχητικά εφέ, με λίγα λογία, είναι πολύ πετυχημένα αλλά αυτό που έχει σημασία είναι πως δε δίνουν μια ψεύτικη πινελιά στο όλο κλίμα αλλά αντιθέτως συμβάλλουν τα μέγιστα στην μεγιστοποίηση του αισθητικού αποτελέσματος !

Η ταινία αναδεικνύει σούπερ ρεαλιστικά τον πόνο, τη βία και το αίμα του χρονικού διαστήματος στο οποίο αναφέρεται και ικανοποιεί και την ανάλογη δίψα του κοινού, ενώ δεν παραλείπεται η ανθρώπινη πτυχή των πρωταγωνιστών. Ξεκινάει με μια άκρως εντυπωσιακή μάχη, που προετοιμάζει το θεατή για τις περισσότερες βίαιες σκηνές που θα ακολουθήσουν. Μια ιστορία επικών διαστάσεων που συνδυάζει αρκετή δράση και δράμα μαζί με εκπληκτικές ερμηνείες και αριστουργηματική σκηνοθεσία. Το σενάριο της ταινίας μπορεί να είναι κάπως φλύαρο κι ορισμένοι διάλογοι να μην αντιστοιχούν στον τότε τρόπο σκέψης. Ένα soundtrack επικό και βάρβαρο, γεμάτο λυρισμούς, χορωδίες και τύμπανα από τον Hans Zimmer που αν μην τι άλλο απέδειξε ότι ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει ώστε ο ήχος να συμβαδίζει με την εικόνα. Ταιριαστή και ραφιναρισμένη, πλασμένη ξεχωριστά για κάθε σκηνή. Ο Russell Crowe vς Maximus κερδίζει τις εντυπώσεις. Το όλο στυλ του πάει κι η ερμηνεία του έχει συναισθηματικό βάθος, διαφορετικές αποχρώσεις κι εστιάζει σε σημαντικές λεπτομέρειες που καθορίζουν τον χαρακτήρα του. Αυτός που επίσης ήταν συγκλονιστικός στο ρόλο του κι απέδειξε ίσως για πρώτη φορά το πηγαίο κι όχι όσο θα μπορούσε αξιοποιούμενο ταλέντο του ήταν ο Joaquin Phoenix. Μπορεί επί ιστορικής βάσης η προσωπικότητα του Commodus να μην πείθει, ερμηνευτικά όμως απ' την μεριά του νεαρού πρωταγωνιστή, είναι μια ολοκληρωμένη, δοσμένη εις βάθος διεστραμμένη προσωπικότητα, που όσο κι αν γίνεται αντιπαθής θέλεις να την ερμηνεύσεις σε κάθε της πτυχή. 9.5/10!!!

από τις πιο δυνατές ταινίες του χόλυγουντ!

ο ράσελ κρόου, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. είναι υπερπαραγωγή, έχει πάρα πολλούς συμβολισμούς και αν αφαιρέσεις όλες τις μονομαχίες δε μένει παρά η τραγική ιστορία ενός ανθρώπου που έδωσε τα πάντα για τον αυτοκράτορα και του πήραν τα πάντα. η πορεία του είναι που κάνει ξεχωριστή την ταινία και η σκηνή που περπατά στα χωράφια με το σιτάρι που συμβολίζει τη γή και το θάνατο, σε κάνει να δακρύζεις...

είμαι της άποψης να μη χάσετε αυτήν την ταινία!