Maggie / Το λυκόφως του τρόμου (2015)

Δεν έχει την ανάλογη ψυχή και πνοή το έργο και κινείται σε ανέλπιστα αργά και μηχανικά μονοπάτια, παρότι προσεγγίζει ένα θέμα ταινιών τρόμου και σπλάτερ με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο, χωρίς τα αναμενόμενα γι' αυτό το είδος jumpscares. Η ταινία μεν "μπαλατζάρει" ισάξια ανάμεσα στο δράμα και στο ψυχολογικό θρίλερ και σε σημεία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, με τις συγκινητικές στιγμές να υπερτερούν αισθητά, αλλά συνεχώς φαίνεται σαν να μην ξέρει που θα καταλήξει με αποτέλεσμα να κουράζει αρκετά. Χωρίς λοιπόν, κάτι το απόλυτα πρωτοποριακό (αν είχε γυριστεί βέβαια μια δεκαετία πριν, θα μιλούσαμε για αληθινή έμπνευση), η ταινία καταφέρνει να μπλέξει έξυπνα, το δράμα με τον τρόμο. Και να παίξει με την έννοια της απώλειας. Το αρνητικό είναι ότι η πλοκή εστιάζει αποκλειστικά στην οικογένεια τη συγκεκριμένη, όπου η πρωταγωνίστρια, έχει δαγκωθεί από ζόμπι και βρίσκεται στο στάδιο της μετάλλαξης το οποίο διαρκεί κάποιες εβδομάδες, ενώ σχετικά με το τι έχει γίνει στον κόσμο, η ταινία περιορίζεται μόνο σε κάποιες αναφορές και τίποτα περαιτέρω. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι το μεταβατικό στάδιο της Maggie γίνεται αρκετά σχολαστικά και η μετάλλαξή της είναι η πιο ρεαλιστική και προσγειωμένη που έχουμε δει σε ταινία ή σειρά με "περπατητές" ως τώρα.

Ανέλπιστα καλός ο (άλλοτε σκληροπυρηνικός) Άρνι στον ρόλο του ευσυνείδητου πατέρα. Ήρεμος, ώριμος, σοβαρός, στωικός, καταβεβλημένος, σε σημεία συγκινητικός, δίνει μια αξιοπρεπής ερμηνεία, καταφέρνοντας να μην ξεφύγει από το γενικό στιλ της ταινίας, ενώ δείχνει ότι μπορεί να αποδώσει σε δραματικούς ρόλους (όπως επίσης και στο Aftermath) και δίχως απαραίτητα την ύπαρξη συνεχούς διαλόγου, μιας και η ταινία δίνει χώρο στους πρωταγωνιστές να εκφραστούν με βλέμματα και κινήσεις, περιορίζοντας τον μόνο εκεί που είναι αναγκαίο. Η ταινία αυτή, απευθύνεται σε ένα κοινό, που αγαπά την ατμόσφαιρα, την ανάπτυξη των χαρακτήρων και την προσγειωμένη δράση. Η κινηματογράφηση είναι αρκετά σκοτεινή-γκρίζα και μυστηριώδης, αλλά η προβλέψιμη εξέλιξη βαραίνει το σύνολο. Τις ατέλειες και το ήσυχο-υποτονικό φινάλε ισορροπεί όχι τόσο το αισθηματικό βάθος, αλλά -παραδόξως- οι πετυχημένες ερμηνείες των πρωταγωνιστών, με την Breslin ως Maggie να δίνει μία δυνατή ερμηνεία και να προσεγγίζει το ρόλο της αρκετά προσεκτικά. Τέλος, απ' ότι κατάλαβα, στέκεται ίσως λίγο επικριτικά απέναντι στα φιλμ του είδους, στα οποία οι πρωταγωνιστές επιδίδονται σε σφαγές ζωντανών νεκρών χωρίς ενδοιασμούς, ενώ είναι φανερό ότι εδώ τα ζόμπι είναι ασθενείς και όχι τέρατα. 6/10!!!

Μου άρεσε η ταινία! Ο Άρνολντ σε διαφορετικο ρόλο απ' ότι μας έχει συνηθίσει αλλά του πάει κ αυτός ❤️βέβαια μιλάει ελάχιστα 😂κ δεν χρειάζεται κ παραπάνω γτ είναι μια βαριά ταινία με τον θάνατο ως βασικό στοιχείο. Και η μικρή καλή ειναι

Διαμαντακι δεν θα το 'λεγα..περισσοτερο συμφωνω με την zarathustra.

Σε ασυνήθιστο ρόλο ο Αρνολντ και απολύτως αντίθετο απο οτι μας συνηθισε....Σε μια δραματική κατά βαση ταινία διλημάτων.....Κυλαει καλά, γεματη με συναίσθημα και αρκετα μηνύματα....Η δραση ειναι μηδενικη αλλα εχει σασπένς και μία ενταση-αγωνια για την εξέλιξη.......Συστήνεται για θέαση..... 

Κορυφαίος ξανά σε -δραματικό αυτή τη φορά- ρόλο ο Άρνολντ (ένας είναι Ο Άρνολντ).

Συνδυάζοντας εδώ τον μύθο των ζόμπι, προκύπτει ένα ακόμη διαμαντάκι σε, διαφορετικό εκ των αιμοδιψών που τρέχουν σα τον Γιουσέιν Μπολτ κ τρώνε αμάσητο ότι ανθρωποσαρκικό βρίσκουν concept.

Must see για όσους-ες γουστάρουν ζόμπια κ Άρνολντ (ένας είναι Ο Άρνολντ)!!!!