Teddy Bear / 10 timer til Paradis (2012)

Το έργο στην ουσία ψυχογραφεί και σκιαγραφεί τον χαρακτήρα, τον αναλύει διεξοδικά στην προσωπική του και κυρίως την ερωτική του ζωή και γύρω απ' αυτό τον πυρήνα κινείται το όλο στόρι, με την διάρκεια να είναι συνετή. Παίζει πολύ ωραία το ρόλο του ντροπαλού, καλοκάγαθου, ευγενικού και συνεσταλμένου γίγαντα ο Κιμ Κολντ και οι κινήσεις του που δεν παραπέμπουν σε αυτή της θηριώδους και μυώδους φυσιογνωμίας όπως είναι λογικό και ρεαλιστικό, είναι ρομποτικές, νωχελικές και μηχανικές -ακόμη κι όταν μιλάει ο ήχος από τη φωνή του βγαίνει άψυχα και άχρωμα σα να είναι κατάκοπος και ξεψυχάει- όχι ότι είναι αρνητικό του πάει το στυλ αυτό παιξίματος, αλλά η υποτονικότητα του χαρακτήρα και η πολύ χαλαρότητα με την οποία υποδύεται τον παρθένο χαρακτήρα που αναζητεί το έτερον ήμισύ του στην άλλη άκρη του κόσμου σου φέρνει ένα άχαρο και αυθόρμητο γέλιο, όχι ότι είναι καρικατούρα και στα όρια του γελοίου, μόνο με την γυμναστική φαίνεται πώς παθιάζεται όπως είναι φυσιολογικό και λογικό. Λάτρεψα πάντως το παίξιμό του και τον υποστήριξε πολύ μετρημένα και με σοβαρότητα, πάντως αυτό σπανίζει στην πραγματικότητα, πιστεύω. Ένας τόσο μεγαλόσωμος να είναι τόσο πράος, ήρεμος, ευκολόπιστος και η συμπεριφορά του να παραπέμπει σαν ενός μικρού παιδιού.

Από την άλλη η Ασιάτισσα συμπρωταγωνίστρια και ταίρι του ήταν ξενέρωτη και προσποιητή στο παίξιμό της, πολύ χαμηλοβλεπούσα στο ύφος (και αρκετά κοντή βρε παιδάκι μου μπροστά σ' αυτό το τέρας, πρέπει να σκύψει εκείνος για να την φιλήσει)και φαίνεται ότι δεν το 'χει με την ηθοποιία αυτή όντως έπαιζε μηχανικά και υποτονικά με τον αρνητικό τρόπο εδώ πέρα. Από την άλλη έχουμε την αυστηρή μητέρα -καλή στο ρόλο της η ηθοποιός- που καταπιέζει και ελέγχει σε κάθε του βήμα τον κανακάρη της, παρότι είναι ολόκληρο γομάρι -αυτό κι αν είναι οξύμωρο- που του ορίζει και καθορίζει ακόμα και την ερωτική του ζωή και το πότε θα βρει κοπέλα κι εκείνος (συγγνώμη ο χαλβάς) ολόκληρο ντερέκι κάθεται σιωπηλός και ακούει την κατσάδα, επειδή εκείνη δεν εγκρίνει την σχέση που σύναψε και για ένα αθώο ψεματάκι που της είπε, εδώ γελάει και το παρδαλό κατσίκι   .

Λιτή ροή γενικά και τρομερή ανάπτυξη της πλοκής, περιορισμένες εκπλήξεις, με καθόλου ανατροπές, ή λίγο μυστήριο, ή έστω βρε παιδάκι μου μία κάποια υποτυπώδη δράση η περιπέτεια να σε κρατήσει κάπως στην τσίτα και το ενδιαφέρον, έχει αργοκίνητη σκηνοθεσία, ο Μαντς Μάτιεσεν επικεντρώνεται σ' ένα άτομο και το σκέλος που απορρέει απ' αυτόν και στηρίζει όλη την υπόθεση. Η μοιραία συνάντηση στο τέλος και το ένα ψέμα πάνω στο άλλο που έχει ειπωθεί προς το τέλος και γιγαντώνεται, τελικά καταρρέει σα χάρτινος πύργος από τη συνάντηση πεθεράς και υποψήφιας -το κατά δύναμιν- νύφης. Δε θέλει με τίποτα να το αποδεχτεί αυτή η γυναίκα, ότι ο λεβέντης της μεγάλωσε και πρέπει να απογαλακτιστεί από τις αποφάσεις και την επιρροή της επάνω του από το που πήγε όταν βγήκε έξω μέχρι με ποια θα κάνει σχέση ή γιατί δεν την ρώτησε. Συνολικά έχει πολλά κοινωνικά ζητήματα που επικεντρώνεται και θίγει η ταινία, έχει δυνατή συναισθήματα ανάμεικτα που βγαίνουν στην επιφάνεια, δεν είναι άσχημη καθόλου εμένα με κράτησε, παρά τους χαμηλόφωνους τόνους και την εξέλιξη που σέρνεται ή τους ελάχιστους διαλόγους και βλέπεται ευχάριστα. 8/10!!!

Πολυ ωραια ταινια ο πιτερσεν θηριο αλλα απογοητευτηκα λογω αποφασης του Bodybuilder διαλεξε την γκομενα απο την μητερα του!

Μια απλή αλλά συγκινητική ιστορία από τον Δανό Mads Matthiesen.
Ταινία χαρακτήρων που πραγματεύεται μια διαφορετική ιστορία ενηλικίωσης και απογαλάκτωσης μια ταινία που μιλά για συναισθήματα.
Η ανάγκη να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Οι δύσκολες σχέσεις μεταξύ γονέων και παιδιών οι οποίες αντικατοπτρίζονται με μεγάλη λεπτότητα και ρεαλισμό.
Το πορτρέτο ενός 38χρονου bodybuilder του οποίου η εξωτερική εμφάνιση έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με τον χαρακτήρα του, όπως επίσης και αυτό της υπερκτητικής, χειριστικής του μητέρας. Αυτές οι αντιθέσεις αποτελούν και την πλοκή της ταινίας, η οποία κυλά σε μάλλον αργούς ρυθμούς, στους ρυθμούς του κυρίως χαρακτήρα.