Claire of the Moon (1992)

δεν μπορω να την δω, μπορειται να την διορθώσετε?

Περιέχει spoilers.
Ψέγω τον εαυτό μου, που όλα αυτά τα χρόνια δεν έτυχε να δω αυτήν την ταινία. Το Claire of the Moon, ως low budget ταινία(135 χιλιάδες δολάρια κόστισε όλα κι όλα), δεν συναρπάζει ούτε με τα επιβλητικά ντεκόρ, ούτε με τα φανταχτερά κοστούμια. Δεν πείθει καν σε επίπεδο ερμηνειών. Κι όμως! Ακριβώς επειδή η Νικόλ Κον έχει κάτι να πει, η ιστορία δομείται με φυσικό, βελούδινο και εντελώς αβίαστο τρόπο. Η τελική αίσθηση δε, είναι πως το Claire of the Moon είναι μία ειλικρινής δημιουργία.
Ειλικρινής, πρώτα και πάνω απ'όλα, με τον εαυτό της. Κι αυτό γιατί, ο πρώτος και κύριος σκόπελος που καλείται-εξ ορισμού-να αποφύγει, λέγεται κατηγοριοποίηση. Κι όταν μιλούμε για ένα τόσο "ιδιαίτερο" θέμα όπως η αγάπη ανάμεσα σε δύο γυναίκες, η κατηγοριοποίηση δεν εμπίπτει ακριβώς στα όρια της αγιογραφίας. 
Υπάρχει ένα μεγάλο στοίχημα που καλείται να κερδίσει η Κον. Αυτό της οικειότητας. Και το επιτυγχάνει με μαεστρικό τρόπο, αφαιρώντας το, ενοχλητικό είναι η αλήθεια, tag "λεσβιακή ταινία". Και για να το πετύχει αυτό, ξεφλουδίζει το statement που αποτολμά από τον φλοιό του. Κατεδαφίζοντας εκ των έσω κλισέ και στερεότυπα. Τα οποία προέρχονται από το γεγονός πως ο σημερινός, φοβικός άνθρωπος, φοβούμενος το στίγμα της κοινωνικής απόρριψης, της απομόνωσης και εν τέλει της κατηγοριοποίησης, έχει ο ίδιος εφεύρει συνοδευτικά(tags) για την κοινωνική του συμπεριφορά. Και η ερωτική ζωή είναι ο πυρήνας της κοινωνικής συμπεριφοράς. Ο σημερινός, φοβικός και συμπλεγματικός άνθρωπος, έχει ευνουχίσει εντελώς το αρχέγονο εκείνο αίσθημα, έχει φιμώσει το χλιμίντρισμα του αρχαίου ζώου που έμεινε να κλωτσά με ακαθόριστο τρόπο εντός του, προτού σωπάσει μια για πάντα. Και ακριβώς, επειδή λόγω των παραπάνω φόβων, έχει οχυρωθεί πίσω από ταμπέλες, έχει μάθει να εξερευνά την ερωτική του ταυτότητα, από έξω προς τα μέσα. Γι'αυτό και νιώθει πως κάτι πάντα του λείπει. Αυτό συμβαίνει στην περίπτωση της Κλερ(Τρίσα Τοντ), μια γυναίκα, φαινομενικά ανεξάρτητη, ασυμβίβαστη και φυσικά αδέσμευτη. Η Κλερ όμως είναι πάντα ανικανοποίητη. Κι αυτό, όχι επειδή δεν έχει ακόμη ανακαλύψει πως την ελκύουν οι γυναίκες(κι αυτό η Κον το κάνει σαφές καθ'όλη την διάρκεια της ταινίας), αλλά γιατί έχει μάθει να εξερευνά την ερωτική της περσόνα από έξω, προς τα μέσα. Από την ταμπέλα, προς το περιεχόμενο. Για την Κλερ, το σεξ είναι σεξ. Όχι γιατί αρνείται να δεσμευτεί ή φοβάται να αγαπήσει, αλλά επειδή το προσεγγίζει ως νόρμα. Και τις νόρμες-καλώς ή κακώς δεν έχει σημασία-τις έχει θεσπίσει το φαλλικό έμβολο που κινεί τα νήματα της ζωής. Ο άντρας. Η Κλερ δεν ξέρει να αγαπάει τους άντρες, γιατί πολύ απλά γυρεύει μονάχα να ξεφλουδίσει την επιφάνεια του ψυχισμού τους, με όπλο το σεξ. Αυτό που θα της δείξει η δρ. Νοέλ Μπένεντικτ(Κάρεν Τράμπο), είναι πως η αγάπη έρχεται, όχι όταν ρέει το ρετσίνι απ'τον φλοιό του δέντρο, αλλά όταν αυτός ο φλοιός οργώνει την ίδια την ρίζα της ύπαρξης. Η Νοέλ, μπορεί να δείχνει για το μεγαλύτερο μέρος του έργου ο αδύναμος κρίκος, η οχυρωμένη πίσω από τα στεγανά του "λεσβιανισμού" άτολμη μεσοαστή. Όσο όμως εξελίσσεται η πλοκή, αντιλαμβανόμαστε πως η γυναίκα αυτή απλά έχει αγγίξει τα όρια της προσωπικής της συνειδητοποίησης. Όχι γιατί κατάλαβε πως την ελκύουν οι γυναίκες. Αλλά επειδή της έγινε βίωμα πως η αγάπη έχει απωλέσει το αρχέγονο ζώο από μέσα της, επειδή έχει φυλακιστεί στις εκφυλιστικές νόρμες που της επέβαλλε η φαλλική γκραβούρα που φιλοτεχνεί το ζην για τον άνθρωπο του σήμερα. Η Νοέλ έμαθε να αγαπά, όχι γιατί τέθηκε στο περιθώριο ως λεσβία, αλλά ακριβώς επειδή στο περιθώριο δεν ευδοκιμούν τα στερεότυπα που ανυψώνουν διαχωριστικούς τοίχους στην οικειότητα που αναζητά το αρχέγονο ένστικτο της αγάπης, ώστε τα δύο να γίνουν ένα. Δίχως όρους, συμβάσεις και ενοχές. Για την Νοέλ, δεν υπάρχει σεξ για το σεξ. Το σεξ δεν είναι κτήση, επιβεβαίωση, απωθημένο ή ενοχή. Το σεξ είναι ωμό και αρχέγονο, όσο ωμή και αρχέγονη είναι η αλήθεια της οικειότητας και εξοικείωσης με την έννοια της ασυμβίβαστης αγάπης. Με αυτά τα δεδομένα, η Νοέλ δεν έχει παρά να περιμένει, μέχρις ότου τα αδιέξοδα και οι τοίχοι που η ίδια η Κλερ έχει υψώσει γύρω από τον ίδιο της τον εαυτό, να πέσουν. Ώστε να φανεί ότι η αληθινή αγάπη δεν είναι πείραμα, αριθμός επαφών ή παρελκόμενο, αλλά το ένα και το όλο, από το οποίο πηγάζουν τα πάντα. Από το οποίο ξεπηδά η ταύτιση, η οικειότητα, η συντροφικότητα, η τρυφερότητα, το σεξ στην πλέον άγρια και ασυμβίβαστη του μορφή και ο έρωτας ως η πιο γλυκιά νότα του Σοπέν.

Υπότιτλοι?