Nick of Time (1995)

ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ!!

se kanena player den paizei, kai ta 2 gia ta anathema einai

To ενδιαφερον σεναριο και η συμμετοχη του ντεπ με εκαναν να κατσω να δω την ταινια,δυστυχως ομως,σχεδον ολα ειναι μετρια σε αυτην την ταινια εκτος βεβαια απο την ερμηνεια του τζονυ ντεπ,ισως το οτι ειναι 20 ετων ταινια η το οτι δεν υπαρχουν και πολλες ανατροπες στην ταινια την κανει βαρετη,η αληθεια ειναι οτι δεν θα χασετε κατι αν δεν την δειτε 6.5/10

Ενδιαφερον θεμα,πολυ μετριο αποτελεσμα...

Περιέχει spoilers.
Το Nick of Time είναι η απόδειξη για το πώς ένα θρίλερ δράσης και αγωνίας σέβεται τον εαυτό του. Και το είδος. Κι επειδή βρισκόμαστε ακόμα στην δεκαετία του 90, όλοι οι ρόλοι οφείλουν να είναι ευδιάκριτοι. Κανένα πρόβλημα, μιας και αυτό απαιτεί το ίδιο το σενάριο. Ο Τζόνι Ντεπ είναι η προσωποποίηση του μεσοαστού Αμερικανού, που δεν κυνηγά πια το american dream αλλά το δικαίωμα στο παιδί του να το διεκδικήσει μια μέρα. Χρέος του ιδίου, είναι να ελαφρύνει λίγο την βαριά σκιά που εξυφαίνουν μέσω δολοπλοκιών οι κακοί, ώστε η νέα γενιά να μεγαλουργήσει μέσα στην λιακάδα ενός καλύτερου αύριο. Απαραίτητη συνθήκη όμως για να έρθει αυτό το καλύτερο αύριο, είναι να ξορκίσουν οι Αμερικάνοι την μεγαλύτερη ενοχή που τους κατατρέχει δεκαετίες τώρα. Ενοχή που απορρέει από την ενεργητική αποχή και παθητική ανοχή που έχουν επιδείξει στο πλέον τραυματικό γεγονός της νεώτερης ιστορίας τους(τουλάχιστον μέχρι την 11η Σεπτέμβρη 2001). Αυτό της δολοφονίας του πλέον αγαπητού από τους Προέδρους τους για τα τελευταία 100 χρόνια. Του Τζον Φ. Κένεντι. Η ταινία κλείνει το μάτι στο inside job που διαδραματίστηκε τον Νοέμβρη του 63 στο Ντάλας του Τέξας, καταστρώνοντας ένα πιστό αντίγραφο αυτής ως σεναριακή βάση. Με την διαφορά, πως τούτη τη φορά ο μέσος πολίτης, θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Και δεν έχει τελικά σημασία, αν δηλώνει συμμετοχή εκών άκων, υπό την αφόρητη πίεση μιας αδήριτης ανάγκης(οι κακοί κρατούν ως όμηρο την κορούλα του). Αυτό που στο τέλος της ημέρας μετρά είναι πως αυτό το τραυματικό γεγονός θα αποτελέσει την θρυαλλίδα της προσωπικής του συνειδητοποίησης και ενεργοποίησης, σε έναν κόσμο που καλλιεργεί την απάθεια, την παθητική συνεργεία, την αναγνώριση ενός status quo πέρα από τα καλώς νοούμενα συμφέροντα του απλού ανθρώπου. Γι'αυτό και η τελική νίκη του πατέρα Τζόνι Ντεπ είναι νίκη για όλους όσους ονειρεύονται μια αισθαντικά βιωματική κόπια για το μέλλον. Το δικό τους και αυτών που αγαπούν.
Ρεσιτάλ ερμηνειών από Τζόνι Ντεπ και Κρίστοφερ Γουόκεν!