Still Alice: Κάθε στιγμή μετράει (2014)

Μία εξαιρετικά ευαίσθητη, συγκινητική κι ανθρώπινη δραματική ταινία, μ' έναν άνθρωπο που πέφτει στη λήθη αυτής της νόσου που λέγεται Αλτσχάιμερ, μπαίνοντας στη δίνη ολοένα και περισσότερο, χάνοντας την αίσθηση του τόπου, του χρόνου και του προσανατολισμού. Βλέποντας τις λέξεις, τις αναμνήσεις, την ίδια της τη ζωή να σβήνεται μπροστά στα μάτια της, παύει να βρίσκεται, να ορίζεται από αυτά που την αντιπροσωπεύουν. Την πνευματικότητα, τη διανόηση, την αγάπη. Με έναν ζεστό, συμπονετικό, αλλά απόλυτα ειλικρινή τρόπο, η παρουσία μετατρέπεται σε απουσία, μέσα από την πάλη μιας γυναικάς απέναντι στη μοιραία και προαιώνια κατάληξή της. Οι σκηνοθέτες αντίθετα προσπαθούν να δώσουν την αίσθηση της αρρώστιας με διακριτικότητα, εγκράτεια, ψυχραιμία, ωστόσο φαίνεται πώς το παρακάνουν καθώς μας κρατά σε μία απόσταση, σε μία επιφάνεια. Χωρίς φανφάρες και εντυπωσιασμό αλλά βασισμένη στην ερμηνεία της, η ταινία κυλάει αργά χωρίς να εκβιάζει συναισθηματικά τον θεατή, ενώ μιλάει με ειλικρίνεια για την ασθένεια, τις συνέπειές της, αλλά και το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Χωρίς να χρονοτριβεί σχεδόν καθόλου, μπαίνει πολύ γρήγορα στο θέμα που δεν είναι άλλο από την ταχύτατη εξέλιξη της αρρώστιας. Μπορεί να μην μας αγγίζει όσο βαθιά θα θέλαμε και να μην καταφέρνει να αποφύγει τα κλισέ ενός οικογενειακού δράματος, όμως διατηρεί τη συναισθηματική ένταση που βασίζεται στον εξαιρετικά σιωπηλό απελπισμένο τρόπο που η Μουρ χάνει σταδιακά τον εαυτό της.

Μέσα σε σκηνές που φανερώνουν αμήχανο και διεκπεραιωτικό σκηνοθετικό ντεμπούτο, τα τελευταία λεπτά της ταινίας θα δώσουν τις πιο δυνατές στιγμές, βασισμένες πάντα στην ήρεμη δύναμη της Τζούλιαν Μουρ (δικαιωματικά κάτοχος του Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου), με την ίδια να θριαμβεύει στον ρόλο της, πλησιάζοντας την Αλις με γενναιότητα, τόλμη και μία συγκλονιστική αίσθηση μέτρου, κάνοντας τις μικρές σκηνοθετικές απόπειρες δραματικής κορύφωσης (όπως η κληρονομικότητα της ασθένειάς της), όμορφες πινελιές στο σενάριο, αλλά δεν είχε την δυναμική να το απογειώσει, κυλάει με πολύ ηπίους ρυθμούς, αλλά όχι κουραστικούς. Παραθέτοντας μια εκπληκτικής λεπτομέρειας ερμηνεία (είναι τόσο σωματική στις μικρολεπτομέρειές της, όσο μελετημένα εγκεφαλική την ενδιαφέρει το μυαλό, το πνεύμα που γλιστρά και χάνεται, η αξιοπρέπεια κι αν αυτή διασώζεται, δουλεύει το πρόσωπό της χωρίς καμία κοινότυπη εκφραστικότητα, έχει το κενό μέσα της, τις σκιές ανησυχίας στα μάτια της και δε σε κάνει να την λυπηθείς λόγω της πάθησής της), η Μουρ κατορθώνει να εκφράσει την εύθραυστη φύση που ισορροπεί παράλληλα με τη δύναμη, προσπαθώντας να κρατηθεί με νύχια και με δόντια μακριά από τη νοητική παρακμή (ερεθίζοντας τη μνήμη με παιχνίδια λέξεων), επιθυμώντας μέχρι τέλος να αντιμετωπίσει το αναπόφευκτο με αξιοπρέπεια και γενναιότητα. Μικρή μνεία και στην Κρίστεν Στιούαρτ, η οποία σ' έναν μικρό ρόλο κλέβει την παράσταση από τους υπόλοιπους δευτεροχαρακτήρες με μία ειλικρινή ερμηνεία, μεγάλης αυτοπεποίθησης και καθαρότητας. 9/10!!!

Συγκλονιστική ταινία κατά την άποψη μου.. 

Σε γενικές γραμμές οι ερμηνείες της Julianne Moore δεν μου αρέσουν, την βρίσκω κάπως "ξινή", δεν ξέρω γιατί.
Η ερμηνεία της όμως στη συγκεκριμένη ταινία είναι συγκλονιστική και πίστευα ότι είχα αφήσει το σχόλιο μου όταν την πρωτοείδα.
Σχεδόν 15 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως πάσχουν από Αλτσχάιμερ, μια ασθένεια που είναι πρωτίστως ασθένεια της τρίτης ηλικίας. Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις.
Η ταινία είναι ένα συναρπαστικό δράμα, ρεαλιστικό καθ' όλη τη διάρκεια του.
Εντυπωσιακή η καταγραφή της πορείας της ασθένειας. Η πρωταγωνίστρια από ικανή επιστήμονας, αλλάζει σταδιακά, αρχικά σε άτομο που γνωρίζει καλά τη δική του πνευματική παρακμή το οποίο είναι μερικές φορές τρομακτικό.
Σίγουρα έχουμε στην πορεία δει αρκετές ταινίες με παρόμοιο θέμα, και όλες τους βασίζονται στις καταπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών τους και κάθε μια ξεχωριστά δίνει το δικό της στίγμα για αυτή την φρικιαστική ασθένεια.