Η θεωρία των πάντων / The Theory of Everything (2014)

Ένα κορυφαίο αριστούργημα, ένα μεγαλειώδες έπος της 7ης Τέχνης, ανατριχιαστική, ανθρώπινη, συγκινητική απ' όπου κι αν την πιάσεις σε όλες τις εκφάνσεις της. Το προσφιλές κινηματογραφικό θέμα ενός άνδρα που μάχεται εναντίον απροσπέλαστων εμποδίων προκειμένου να πετύχει έναν φαινομενικά ανέφικτο άλλα ευγενή σκοπό, μοιάζει να αναπαράγεται, μέσα από συγκλονιστική βιογραφία ενός από τους μεγαλύτερους επιστήμονες της σύγχρονης ιστορίας. Χωρίς να ασχοληθεί σχεδόν καθόλου με το έργο του, χειριζόμενο όμως τα συναισθήματα με την ίδια νομοτέλεια και αυστηρότητα που θα ταίριαζαν σε μαθηματική εξίσωση, το φιλμ εξετάζει την ασυνήθιστη ζωή, τον αντίκτυπο των κοσμογονικών ανακαλύψεων, αλλά κυρίως τον πολύπλοκο έγγαμο βίο του αστροφυσικού Στίβεν Χόκινγκ, ενός από τα μεγαλύτερα μυαλά που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Ο Τζέιμς Μαρς, σκηνοθετεί πειστικά μεν ελαφρώς στεγνά δε, βασισμένος στα απομνημονεύματα γραμμένα από την πρώην σύζυγο του διάσημου επιστήμονα. Η ταινία είναι φτιαγμένη με αυθεντική ψυχή, και δεν πέφτει στην παγίδα της εύκολης συγκίνησης μπροστά στην τραγωδία της ασθένειας, αλλά κρατάει τους τόνους ψύχραιμους και την προσοχή του στον άνθρωπο. 10/10!!

Κάθε πτυχή των ερωτημάτων που θέτει η ίδια η ζωή στο ζευγάρι αυτό φανερώνει σκληρούς συμβιβασμούς, θρησκευτικά διλήμματα, συναισθηματικές αντοχές και ηθικούς κανόνες που κρίθηκαν στην πράξη με αγάπη αλλά και υποχρεωτική σκληρότητα. Κυρίως μετά την αισιόδοξη πρώτη πράξη, η ταινία καταφέρνει σε στιγμές να αντηχήσει τραγικότητα, εξομολογώντας τα δεσμά και τους περιορισμούς μιας αγωνιζόμενης αγάπης που υπομένει ενάντια στις συνθήκες. Δυο χέρια που αρνούνται να αφήσουν το ένα το άλλο, μένοντας δεμένα όσο οι δυνάμεις τους το επιτρέπουν, ενώ οι άνθρωποι μοιραία απομακρύνονται. Ένα άηχο κλάμα συνειδητοποίησης χωρίς λυγμούς, καθώς η ρομποτική, ψυχρή φωνή μπορεί να αναπαράγει λέξεις αλλά όχι συναισθήματα. Ο σκηνοθέτης παραμορφώνει εσκεμμένα την οπτική του πρωταγωνιστή του μέσα από χαρακτηριστικές λήψεις, υιοθετώντας παράλληλα μια προσεκτική κι ευγενική φόρμα γύρω από τη βασική συναισθηματική σχέση που γεννιέται κι αναπτύσσεται, καθώς το μυαλό του προχωρά με άλματα μπροστά, ενώ το σώμα του γυρίζει προς τα πίσω, σε μια αγκυλωμένη, σχεδόν εμβρυακή θέση, μετατρέποντάς το σε μαρτυρική φυλακή.

Ο Εντι Ρεντμέιν σ' έναν τόσο σύνθετο και συνταρακτικό ρόλο (κερδίζοντας επάξια το Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου), κατορθώνει με θαυμαστή λιτότητα και σχεδόν μηδαμινή βοήθεια από το μακιγιάζ, μία παραδειγματική, αυθεντική, σχεδόν ενστικτώδη ερμηνεία, που πιστεύω ότι θα χαράξει την ιστορία του κινηματογράφου. Συσπάσεις προσώπου, το κυρτό "πέσιμο" του λαιμού, ο τρόπος που κάμπτει τον σκελετό του, το βάδισμά του (όσο ο ήρωας στέκεται στα πόδια του), σταδιακά σε οδηγούν στην εικόνα του Χόκινγκ που έχεις αποτυπώσει δια μνήμης και, στο φινάλε, σε κάνει να θαυμάζεις ένα σύνολο δουλειάς τίμιο, θαρραλέο, γεμάτο ενέργεια και πάθος, που δεν γίνεται ποτέ γραφικό. Φαίνεται η δουλειά του, αλλά και το ήθος του ως ηθοποιός: σε κάθε βλέμμα που παλεύει να επικοινωνήσει, σε κάθε στραβό μελαγχολικό χαμόγελο, σε κάθε σαρκαστικό σήκωμα του φρυδιού, χωρίς να παρασύρεται από εύκολα οσκαρικά ξεσπάσματα επιδειξιομανίας. Έκπληξη και αποκάλυψη της ταινίας όμως είναι η Φελίσιτι Τζόουνς, υποδυόμενη την αποφασισμένη κι αφοσιωμένη Τζέιν, χτίζοντας έναν ρόλο όπως θα έπρεπε. Πόσο απροσδόκητα καλογραμμένος ρόλος ώστε να νικά τα αναμενόμενα κλισέ της γυναίκας ενός παραπληγικού, πόσο φρέσκια, δυνατή, συγκινητική, ιδιαίτερη, γεμάτη μικρές μικρές λεπτομέρειες ερμηνεία.

Η ταινία μπορεί να μην επικεντρώνεται στο επιστημονικό καθ' αυτό κομμάτι της ζωής του Χόκινγκ, αλλά μας δίνει τη δυνατότητα να συναισθανθούμε τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ο επιστήμονας αυτός και η οικογένειά του. Αξιοποιεί στο έπακρο και με απόλυτα ευφυή τρόπο ένα ανέλπιστα θετικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του ήρωα: το πηγαίο χιούμορ του, σε συνδυασμό με τον αυτοσαρκασμό του. Η ανασύσταση της περιόδου, κυρίως τοποθετημένη στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, είναι δουλεμένη άψογα, χωρίς να επιβαρύνει ή να κλέβει την προσοχή από τους πρωταγωνιστές. Αυτή είναι μία ματιά στην ιστορία του διάσημου Βρετανού θεωρητικού φυσικού και κοσμολόγου, του ανθρώπου που καθηλώθηκε σ' ένα αναπηρικό καροτσάκι, χάνοντας τον έλεγχο του σώματος και της ομιλίας, αλλά ποτέ τον ενθουσιασμό του για γνώση, την ευφυΐα και το χιούμορ του. Σου μαθαίνει πράγματα για το ανθρώπινο είδος, το μυαλό, τη θέληση, την πυγμή και την αφοσίωση, σου διδάσκει "θεωρίες' πιο σημαντικές κι από εκείνες του σύμπαντος. Κατορθώνει να αποτελέσει μια δημιουργία για ένα από τα πιο ευφάνταστα λαμπερά μυαλά της παγκόσμιας ιστορίας, γραμμένη κι αφηγημένη άρτια. Είναι ένα από τα μοναδικά αριστοτεχνικά κομψοτεχνήματα του κινηματογράφου που σε συγκινούν εκεί που δεν το περιμένεις, μέσα από μια ιστορία που ακόμη και το σινεμά δεν θα μπορούσε να φανταστεί. Για δύο ανθρώπους που αγαπήθηκαν, μοιράστηκαν, δοκιμάστηκαν, έγιναν φίλοι κι εραστές σχεδόν με τη λάθος σειρά και θα μπορέσουν να σου μεταφέρουν κι εσένα μυστικά από ένα "ημερολόγιο-χρονολόγιο" του αληθινού μυστηρίου του σύμπαντος. Της θεωρίας του έρωτα. 10/10!! 

Περίμενα ότι θα δω κάτι σαν το "A Beautiful Mind" (με τον Ράσελ Κρόου) - λάθος μου. Βιογραφικά δράματα επιστημόνων είναι και τα δύο όμως και ελάχιστα κοντά το ένα στο άλλο. Και αυτό αξίζει, αλλά συνειδητοποιείς ξαφνικά πως ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΣΕ ΜΑΣΤΙΓΩΝΕΙ διαθέτοντας μάλιστα και επιχειρήματα. Είναι ένα έργο που αφού το δεις, δεν ξαναϋποβάλλεις τον εαυτό σου σε τέτοια εμπειρία.

ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!!!!!!

Ο δε Eddie Redmayne απλα απεριγραπτος! Ο ανθρωπος δεν υπαρχει! 8,3/10

Ωραία ταινία ...