Inside Man (2022)

Η ιστορία ξετυλίγεται σε δύο διαφορετικές τοποθεσίες με πρόσωπα που δε φέρουν αρχικά καμία σύνδεση μεταξύ τους, αλλά με προφανή τρόπο φαίνεται να συγκλίνουν σε μια κορύφωση τόσο θεματική όσο και ηθική. Τα επεισόδια που γεμίζουν τη δράση και την ανέλιξη της ιστορίας είναι σαθρά γεμάτα από απίστευτες συμπτώσεις, αφελείς επεξηγήσεις και ευήθεις αιτιολογήσεις. Η επίλυση της υπόθεσης προς το τέλος του τέταρτου επεισοδίου μοιάζει, επίσης, να γίνεται βιαστικά και όχι πολύ “λογικά”. Η δράση καθορίζεται από ένα σημείο και μετά από παιδαριώδεις αποφάσεις και αναπάντεχες ενέργειες των ηρώων. Μέχρι τη μέση του πρώτου επεισοδίου όλα κυλούν αρμονικά με ενδιαφέρον, σωστή ανάπτυξη και χιούμορ. Από τη στιγμή όμως που αρχίζουν οι παρασπονδίες δεν τελειώνουν ποτέ. Έτσι, η μια παράλογη κίνηση οδηγεί στην επόμενη αναιτιολόγητη απόφαση κι από εκεί εισερχόμαστε σε ένα κύκλο από αφελείς καταστάσεις οι οποίες ταλαιπωρούν τον θεατή και παίζουν με τα νεύρα και την υπομονή του. Στα επιπλέον μειονεκτήματα της μίνι σειράς είναι ότι θέματα όπως η σεξουαλική παρενόχληση, η γυναικοκτονία, η παιδική πορνογραφία, η παιδεραστία και η αυτοκτονία, δεν αντιμετωπίζονται με τη δέουσα προσοχή και την ανάλογη σοβαρότητα, με συνέπια να εμφανίζονται κάπως επιφανειακά και περισσότερο με τον σκοπό να πάνε την ιστορία παρακάτω, παρά να αναλυθούν.

Και ενώ η ιστορία ξεκινάει με ενδιαφέρον και για τις δύο πλευρές και με ωραίο ρυθμό, μετά τα πρώτα 10-15 λεπτά στραβώνει ανεπανόρθωτα, διότι η γραφή είναι τόσο μα τόσο ρηχή που υπονομεύει τη νοημοσύνη του θεατή. Πρόκειται για μια αστυνομική υπόθεση και απλώς κάποια πράγματα στήνονται υπερβολικά πολύ βολικά ώστε να κυλήσουν τα πράγματα προς μια κατάληξη. Δηλαδή είναι σαν ο Moffat να είχε σκεφτεί την αρχή της ιστορίας και το φινάλε της, χωρίς να αναλύσει διεξοδικά πως θα πάει από το σημείο Α στο Ω. Μιλάμε για μια κραυγαλέα ανόητη εξέλιξη που με έκανε να σκεφτώ ότι ίσως να την εξηγήσει μετά, ίσως να προσφέρει περισσότερες πληροφορίες γύρω από αυτή και να εξηγηθεί κάπως. Μάταια όμως, αφού το έργο συνεχίζει το παράλογο βιολί του και στα τέσσερα επεισόδια, την ώρα που η ροή, οι καταστάσεις και οι διάλογοι συνεχίζουν να είναι τρομακτικά ανόητοι, σε σημείο που ήθελα να τελειώσει το μαρτύριο των καταστάσεών τους. Τρομακτικά ανόητοι, καθώς όταν ξεκινάει τόσο στραβά να ξετυλίγεται το κουβάρι, με μια τόσο πρόχειρη δικαιολογία, όλο το υπόλοιπο οικοδόμημα της ιστορίας, στέκεται σε ετοιμόρροπα θεμέλια. Μπορεί το Cast της σειράς να είναι πολύ καλό, η κινηματογράφηση να βρίσκεται σε αξιοπρεπή επίπεδα, τα πλάνα, οι φωτισμοί, οι χώροι, οι ερμηνείες να είναι κάποιου επιπέδου όταν όμως το παράλογο, το ανέφικτο, το πομπώδες και το αναιτιολόγητο εισχωρήσουν στο σενάριο και την αφηγούμενη ιστορία, όλα γίνονται σαθρά, βαρετά και κουραστικά και οι τίτλοι τέλους είναι αυτοί που δίνουν τη λύτρωση και όχι κάποιο ζωογόνο και μη αναμενόμενο φινάλε. Το τέλος μας αφήνει να πιστεύουμε -και να αναμένουμε- ότι θα υπάρξει συνέχεια σε αυτή την ιδιαίτερη σειρά. 3/10!!

Μια καλή πράξη πήγε να κάνει ο άνθρωπος και κατέστρεψε τα πάντα, λυπηρό πραγματικά. Ωραίος ο Τέναντ μου άρεσε σε αυτόν τον ρόλο, από εκεί και πέρα ο τύπος στην φυλακή σε ρόλο μένταλιστ ουσιαστικά κουνάει τα νήματα και προχωράει την πλοκή.  Οι υπόλοιποι χαρακτήρες ψιλοαντιπαθητικοί  θα έλεγα, ειδικά η φυλακισμένη μου την έδωσε αφάνταστα... κάτι διαφορετικό... 7/10

Πολυ ωραια σειρα, με απροβλεπτη εξελιξη και τελος.