The Thorn Birds / Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας (1983) TV Mini-Series

Μια αριστουργηματική σειρά, δοσμένη με αριστοτεχνικό τρόπο, που σε κάνει να αναρωτιέσαι, να αναθεωρείς, να θυμάσαι, να μαθαίνεις ν'αγαπάς και να πεθαίνεις, να ερωτεύεσαι, να ονειρεύεσαι, να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι και όλα αυτά τραγουδώντας. Για μένα ένα από τα κορυφαία έργα όλων των εποχών.

Δεν ειναι μια ιστορια αγαπης μεταξυ 2 ανθρωπων. καθε αλλο: ειναι μια διδακτικη ιστορια που περιγραφει την υπερμετρη φιλοδοξια ενος ιερεα, του πατερ-και αργοτερα αρχιεπισκοπου και τελικα καρδιναλιου- Ραλφ ντε Μπρικασαρ και το τιμημα που καλειται να πληρωσει στη προσπαθεια του να πετυχει ιεραρχικη ανελιξη.

Ειναι ολα εκεινα που δεν βλεπεις μπροστα σου οτι εχουν αξια και τα συνειδητοποιεις ακριβως λιγο πριν αφησεις τον κοσμο.

Οτι ξεγελαγες συνεχως τον εαυτο σου πιστευοντας πως ο σκοπος αγιαζει τα μεσα, ομως αυτος ο σκοπος δεν ηταν τιποτα αλλο απο ενα καλυμμα, κατω απο το οποιο κρυβοταν η πραγματικη επιθυμια, η ανομολογητη.

...Και δεν ηταν η αγαπη μια γυναικας οπως πολλες φορες αφηνει να εννοηθει. Αυτην την χρησιμοποιησες για να εξοπλιστεις με θαρρος να συνεχισεις τον μοναχικο αγωνα προς την ψευδαισθηση της θεικης τελειοτητας που νομιζεις οτι κατεχεις.

Ομως τελικα συνειδητοποιεις πως οι ανθρωποι ειναι απλα ανθρωποι και επιθυμουν πολυ βασικες αναγκες για να νιωσουν ευτυχια, κατι που ησουν αναξιος να αντιληφθεις οτι ηδη τα ειχες δικα σου οταν ησουν νεος: συντροφο, παιδι, πιστη.

Σπουδαιες φιγουρες ειναι δύο:

-Ο μεντορας/καρδιναλιος Βιτοριους, ο ποιος προσπαθει με τους δικους του ορους απο τη μια να προωθησει την επαγγελματικη φιλοδοξια και απο την αλλη να προσγειωσει τον πρωταγωνιστη στην πραγματικοτητα. Καταλαβαινει πολλα ομως δεν αποκαλυπτει και ολα (πχ ο πραγματικος πατερας του γιου του "ροδου").

-Απο την αλλή η αχορταγη απο ποθο, ζαπλουτη "old bitch"(κατα τα λεγομενα) Μαιρη Καρσον με το διεισδυτικο της βλεμμα, αναγκαζει βιαιως τον πραγματικο χαρακτηρα του πρωταγωνιστη να βγει στην επιφανεια,παρα το καλυμμενο προσωπειο της ιεροσυνης του. Ειναι η υβρυς, τισις και νεμεσης ταυτοχρονως καθως θυμιζει στον πρωταγωνιστη  το παρελθον, δεν τον αφηνει να ξεχναει το παρον και του αποκαλυπτει το μελλον σαν αλλη Πυθια. Με ισχυρο χαρτι το χρημα, τον εκδικειται ακομα και μεσα απο τον ταφο της και αποκαλυπτει την αεναη επιθυμια του να βγει απο την αφανεια και να παρει τη θεση που το ονομα των προγονων του τον εχει προδιαγραψει. Το καθοριστικο για τη ζωη των πρωταγωνιστων ψευτοδιλημμα που τον αναγκαζει να υποστει (πλουσιο κοριτσι και οικογενειακη ζωη ή μοναξια και τεραστια αξιωματα) δεν αφηνει περιθωρια παρα μονο για μια συγκεκριμενη επιλογη.

Περαν της τραγικοτητας του πληθους των δευτεραγωνιστων που εμπλουτιζουν το εργο με τα δικα τους δραματα, δεν θα σταθω καθολου ουτε στον πατερα,στα αδερφια,στη μανα, την κορη και τον γιο της Μεγκι ουτε καν στον συζυγο της ..γιατι η πιο δραματικη φιγουρα της υποθεσης ειναι η συμπρωταγωνιστρια η ιδια.

Η Μεγκι, που απο μικρο και παρατημενο παιδακι, μεταμορφωνεται στα χερια του μεντορα της ιερωμενου, ο οποιος βρισκει σε αυτην το κομματι που του ελειπε και αργοτερα αθελα του την μεταμορφωνει σε ενα αγκαθωτο "ροδο". Τελικα σωζεται απο τον πονο και τη δυστυχια που η ανολοκληρωτη αγαπη της φερνει. Εχει την τελεια υπομονη. Πιστευει στη σκληροτητα που πρεπει να δεχτουν ,υπομενοντας την, οι ανθρωποι ..γιατι ετσι αλλωστε ειναι η ζωη που ο Θεος εχει φτιαξει! Φαινεται πως γεννηθηκε για να "ταιριαζει το σωμα της τελεια πανω στο δικο του", ομως δεν διεκδικει τη θεση αυτη -που της αξιζει αλλωστε να εχει- στη ζωη του συμπρωταγωνιστη της.  Ειναι ενα πουλι χωρις φωλια. Ως η νομιμη συζυγος ενος κυριολεκτικα ανυπαρκτου και επισης φιλοδοξου και καιροσκοπου συζυγου, καταφερνει και γινεται συμπαθητικη σε ολους οσοι την γνωριζουν καλα εκτος τον ιδιο. Χαρη της κανει:εξαιτιας του διεκδικει και κερδιζει εστω για λιγο μια γευση απο παραδεισο και κλεβει εν τελει το "καλυτερο κομματι " απο αυτον που αγαπα, τον πολυαγαπημενο της γιο, τον οποιο διαχωριζει εμφανως απο την κορη λογω πατροτητας, οπως ακριβως και η μητερα της προς αυτην.

Τη δραματουργια του εργου κορυφωνει η τραγικη αφορμη χαρη της οποιας οι αληθειες ερχονται στην επιφανεια. Ο θανατος. Ενας θανατος που δεν ηταν ουτε ο πρωτος και δε θα ειναι ουτε ο τελευταιος. Ενας θανατος που χρησιμοποιειται ως η τελεια αποδειξη της ανθρωπινης ανοησιας και που χαιρεκακα υπενθυμιζεται αυτο στον καρδιναλιο, τρεις σκηνες προ του τελους.

Εχεις λοιπον τα παντα, ολα οσα ηθελες, ομως τελικα δεν εχεις τιποτα...

Οσο κι αν προσπαθουσε το πουλι να αποφυγει το αγκαθι, δεν το απεφυγε...

Το τελευταιο τραγουδι του αγκαθωτου πουλιου, το πιο γλυκο, "που κανει το Θεο να χαμογελα" ειναι η -επιτελους!- ομολογια...

Πολυ δυνατο χαρτι, οι εναλλαγες σκηνικων οπως παρουσιαζονται -Αυστραλια, Ελλαδα, Βατικανο -  και η εξιστορηση των 40+ χρονων ζωης των ανθρωπων με ταυτοχρονη αλλαγη στην εξωτερικη τους εμφανιση. 

Οποιος δει το εργο αυτο μονο επιφανειακα, θα του μεινει η παλη ενος ιερεα να μεινει πιστος τους ορκους του, οι επαλληλες ενωσεις των δυο πρωταγωνιστων και ο κελτικος μυθος του αγκαθωτου πουλιου (the thorn bird) , ο οποιος συμπληρωνει την ατακα "ο μισος δοσμενος σε εσενα, ο αλλος μισος στο Θεο και ολοκληρος στη φιλοδοξια μου" και εξηγει το νοημα του τιτλου της ταινιας μολις στα λιγοστα λεπτα πριν πεσει η αυλαια.

μια ωραία ρομαντική σειρά για μια απαγορευμένη αγάπη.  φέτος θα κλείσω τα πενήντα, αλλά θυμάμαι που παιζόταν στην τηλεόραση. απλά προτιμούσαμε να παίζουμε...

δείτε την. είναι πολύ καλή.