Lemmy (2010)

Θα ήθελα να ξεκινήσω περιγράφοντας ένα περιστατικό απ' τα μακρινά και ταλαιπωρημένα παιδικά μου χρόνια.

Λίγο πριν το 2000 λόγο της δουλειάς του πατέρα μου, μετακομίσαμε οικογενειακώς σε κάποιο νησί του Αιγαίου. Δεν ήταν η πρώτη εσωτερική μας μετανάστευση, και είχα ήδη αρχίσει να συνηθίζω την αλλαγή περιβάλλοντος. Στο σχολείο έκανα φίλους από την πρώτη κιόλας μέρα, ενώ οι καθηγητές μου έδωσαν την απαραίτητη προσοχή που θα χρειαζόταν ένα ξένο παιδί σε ένα καινούριο τόπο, πολύ διαφορετικό από το μέρος που γεννήθηκε

Οι κάτοικοι ήταν ευγενικοί και μας υποδέχθηκαν με ανοιχτές αγγάλες. Βρήκαμε σπίτι σχετικά γρήγορα, ένα παλιό αρχοντικό του περασμένου αιώνα που -πέρα απο κάποιες απαραίτητες μικροεπισκευές που αναλάβαμε με τον πατέρα μου- ήταν ζεστό, ευρύχωρο και το αγαπήσαμε.

Το μεγάλο ατού ήταν ο κήπος. Τι κήπος δηλαδή, μιλάμε για ένα στρέμμα με πορτοκαλιές, ήταν ο κρυφός πόθος κάθε παιδιού. Όταν είχαμε ελεύθερο χρόνο, εγώ και η αδερφή μου σκαρώναμε θεατρικά, και μαζί με τα γειτονόπουλα που δεν έλεγαν να φύγουν απ' το κτήμα, δίναμε παραστάσεις στα ανθισμένα οπωροφόρα.

Στην άκρη του κήπου κάτω απο μια φλαμουριά, έστεκε μια μικρή αποθηκούλα, πολύ παλιότερη απ' το σπίτι. Πριν μετακομίσουμε εμείς, έφηβα ζευγαράκια συνήθιζαν να ερωτοτροπούνε μακριά από αδιάκριτα βλέμματα.

Μια γειτόνισα είπε στην μητέρα μου ενώ πίνανε καφέ πως πριν απο λίγα χρόνια, μια κοπέλα, η Ναυσικά κρεμάστηκε σ'αυτή την αποθηκούλα αφού ο αγαπημένος της αρνήθηκε να λάβει τις ευθύνες του για την αναπάντεχη εγκυμοσύνη της. Σοκαρισμένη η μητέρα της πέθανε από τον καημό της της επόμενη μέρα, ενώ ο νεαρός, για να αποφύγει την οργή του πατέρα της, μπάρκαρε όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Η επιρροή που είχε πάνω σε μένα και στην αδελφή μου αυτό το τραγικό ρομάντζο ήταν φοβερή. Η ζωηρή παιδική φαντασία μας έδωσε ομηρικές διαστάσεις στο γεγονός, και επηρέασε καθοριστικά τις μικρές μας παραστάσεις. Ο νεαρός πήγε έζησε απίστευτες περιπέτειες στοιχειωμένος απο το φάντασμα της εκλιπούσας αγαπημένης του, και ο πατέρας της κίνησε γη και ουρανό για να τον βρει και να επιφέρει δικαιοσύνη στο όνομα της κατεστραμένης οικογένειάς του.

Ονομάσαμε Ναυσικά μια χαδιάρα ασπρόμαυρη γατούλα που συνήθιζε να κοιμάται μέσα στην αποθηκούλα προς τιμήν της κοπέλας, και το μικρό, ξύλινο δωματιάκι έγινε η "Φωλιά της Ναυσικάς".

Σκαλίζοντας μια μέρα τους αρχαίους στα αθώα μάτια μας θησαυρούς, ανάμεσα σε αποκόμματα εφημεριδών, σκαλιστήρια, κατσαρόλες, κουτιά με μπικουτί και περιοδικά με ηλικία πενταπλάσια απ' τη δικιά μας, μέσα σε ένα κουτλι απο μπισκότα μιράντα βρήκαμε ένα παλιό, κιτρινισμένο φάκελο κλεισμένο με βουλοκέρι. Πάνω αριστερά έγραφε με καλλιγραφικά γράμματα "Ναυσικά".

Το εύρημά μας είχε πάνω μας την επίδραση που θα είχε ένας διπλός εσπρέσο σε ένα νήπιο. Αρχίσαμε να φωνάζουμε και να τσιρίζουμε και να τρέχουμε πάνω κάτω, και τρέξαμε κουνώντας τα χέρια στον αέρα να το δείξουμε στη μητέρα μας, που πανικόβλητη είχε βγει απ' την κουζίνα να δει τι πάθαμε.

Συγκλονισμένη και η ίδια απ' το κρυμμένο απομεινάρι μιας νεκρής πια εποχής, άνοιξε προσεκτικά το φάκελο και με δάκρυα στα μάτια μας διάβασε δυνατά τα τελευταία λόγια της φτωχής Ναυσικάς.

"Αγαπημένε μου Πάτροκλε,

Σε παρακαλώ να μην υποβάλεις σχόλια στυλ "Ευχαριστώ σούπερ σειρά."
Προσπαθήστε να περιγράψεις την αίσθηση της θέασης και να μεταφέρεις την ουσία του σχολίου σου. Σχόλια στυλ "Ευχαριστώ σούπερ σειρά | Ευχαριστώ | πολύ καλή | thenks .." επίσης που περιέχουν μόνο smile και δεν περιέχουν νόημα δεν με βοηθάνε να καταλάβω αν αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσω είναι κάτι που θα με ενδιέφερε να δω ή μαλακία.

Σ'αγαπώ για πάντα.

Δική σου,
Ναυσικά.

Υ.Γ.
Τα ψυχολογικά σου αφήνουν την τηλεεθισμένη μας κοινότητα παγερά αδιάφορη. Γ' αυτές τις πίπες χρησιμοποίησε το Facebook, όπως όλοι οι καλοί χριστιανοί."

“-Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός;
-Ματώνει, δε σκοτώνει.”
―  www.goodreads.com/author/show/3017064._ Νίκος Καββαδίας ,  www.goodreads.com/work/quotes/13536901 Τραβέρσο