Μις Πέρεγκριν: Στέγη για ασυνήθιστα παιδιά / Miss Peregrine's Home for Peculiar Children (2016)

Η ταινία ήταν καλή, όχι σε σημείο να κάτσω να κάνω κόπι πέιστ για ναζί και ιστορίες όπως ο από κάτω, αλλά βλεπόταν ευχάριστα και το νεανικό cast είχε αρκετά καλή παρουσία, σε σημείο που το μεγάλο όνομα για τότε, η Eva Green είχε πιο δευτερεύον ρόλο. Δεν είναι ότι με κέρδισε από την αρχή με το τέλος, αλλά ήταν πραγματικά εύκολη η θέαση της και χωρίς κούραση.  7/10

Αυτή είναι μια ιστορία αδιέξοδου και σκοτεινά ρομαντικού εφηβικού έρωτα, ανάμεσα στον Τζέικ και την Εμα, το κορίτσι που πάσχει από τόση ελαφρότητα ώστε πετά και συγκρατείται στο έδαφος μόνο με βαριά μολυβένια παπούτσια. Σ’ ένα κόσμο που κινδυνεύει από τέρατα που πολεμούν κάθε τι το διαφορετικό, μια προφανής, αλλά διακριτική και συγκινητική αλληγορία για τους Ναζί και το Ολοκαύτωμα αλλά και κάθε διωγμό της Ιστορίας. Ταυτόχρονα μια δια­κριτική αλληγορία πάνω στην ατομική και συλλογική μνήμη αλλά και τη σχέση ενός ανιστόρητου παρόντος (που δεν έχει καμία σχέση με τον κόσμο του παππού) με ένα κλεισμένο στο χρονοντούλαπό του παρελθόν, τα οποία αναπόφευκτα θα συναντηθούν με απρόοπτες συνέπειες. Μία ανατριχιαστική ιστορία φαντασίας εικονογραφημένη με βίντατζ φωτογραφίες που στοιχειώνουν, το έργο θα ενθουσιάσει ενήλικες, εφήβους και οποιονδήποτε απολαμβάνει μια περιπέτεια στις σκιές. Ένα έντονο, συγκινητικό και θαυμάσια παράξενο πρώτο μυθιστόρημα. Οι φωτογραφίες και το σενάριο δουλεύουν έξοχα μαζί δημιουργώντας μια αξέχαστη ιστορία. Ο Μπάρτον βρίσκεται στο παραμυθένιο στοιχείο του και σκηνοθετεί με κέφι. Ξεκινά έτσι, στήνοντας ένα μαγικό σύμπαν και συστήνοντας μια ομάδα από, φαινομενικά, συναρπαστικούς ήρωες. Έχοντας στα χέρια του μεγάλους ακριβά ψηφιακά παιχνίδια, αναπαριστά τις μάχες με σπιλμπεργκικό αέρα, διατηρώντας ένα ταπεινότερο προφίλ στην παρατήρηση που δεν αυξομειώνεται με μεγάλες ταλαντώσεις ανάμεσα στο μελό και στο έπος. Είναι αρκετά καλή ταινία, έχει δουλευτεί στις λεπτομέρειες του σεναρίου και των τεχνικών κατηγοριών και το σκηνοθετικό άγγιγμα του Μπάρτον είναι απαλό, ανώδυνο και ενίοτε ζωηρό, όπως στη μονομαχία των τεράτων, των παιδιών και των σκελετών. Κι αν το σχέδιο ήταν ολόκληρη η ιστορία να οδηγηθεί σε μια άνευ προηγουμένου θεαματική μάχη με τα αόματα, υπερμεγέθη, άυλα τέρατα σ’ ένα παραθαλάσσιο λούνα παρκ, η μεγάλη αυτή σεκάνς του φινάλε καταλήγει να μοιάζει με video game χωρίς ατμόσφαιρα.

Ο Εϊζα Μπάτερφιλντ, με τα μεγάλα γαλανά μάτια, είναι ιδανική επιλογή στο ρόλο του αθώου Τζέικ με την άγνοια του κινδύνου. Η Εβα Γκριν, με χιούμορ κι αυτόν τον έμφυτο αισθησιασμό της, είναι αριστουργηματική ως δασκάλα/νταντά που συναγωνίζεται ακόμα και μια Μέρι Πόπινς, ως το ρολόι και τα τέλεια μαλλιά της, ακόμη κι όταν μεταμορφώνεται σε ευέλικτο κοράκι. Η Ελα Περνέλ, δροσερή και ντελικάτη, ανθίζει ως Εμα Μπλουμ. Τα συστατικά της ακαταμάχητης ερωτικής ιστορίας τοποθετούνται ιδανικά: δυο παιδιά που δεν μπορούν να βρουν το χρονικό σημείο που θα τους επιτρέψει να ζήσουν μαζί. Αλλά μετά μένουν ανεκμετάλλευτα, καθώς οδηγούνται σ’ ένα δεύτερο μέρος της ταινίας, μια καταδίωξη και «μάχη» του καλού με το κακό που περισσότερο αναδεικνύει τη χρήση των ειδικών εφέ, παρά θυμάται τις καταβολές και τα κίνητρά της. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα κοστούμια, τα σκηνικά και η φωτογραφία, φτιάχνουν έναν κόσμο γεμάτο εικαστικές εκπλήξεις και παιχνιδιάρικη κομψότητα, παρότι η πρωτοτυπία κι έμπνευσή τους δεν ξεπερνούν αυτήν της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων». Ένας παραμυθένιος κόσμος όπου το αλλόκοτο, το ρομαντικό, το τρυφερό και το τρομακτικό συνυπάρχουν σε γοητευτική αρμονία. Εκκεντρικός συνδυασμός μυθοπλαστικής αφήγησης και vintage φωτογραφιών, όπου ο Μπάρτον τα συνδέει με μία υπέροχη αλληλουχία παράξενων συναισθημάτων, επενδύοντας στα αλληγορικά στοιχεία και τις διαφορετικές απόψεις που θέλει να περάσει σαν ένα βαθύ νόημα. 8/10!!

Η ταινία δεν παίζει. Θα μπορούσατε να την ξαναβάλετε? Ευχαριστώ