Ο Χάρι Πότερ και ο Ημίαιμος Πρίγκιψ / Harry Potter and the Half-Blood Prince (2009)

Όμορφη η ταινία (με τις παραλήψεις της και τις ανόητες παρεμβάσεις του σκηνοθέτη με πράγματα που δεν υπάρχουν στο βιβλίο...κάποιες αναγκαίες αλλαγές κάποιες άλλες όχι!), η ατμόσφαιρα έχει γίνει πιο σκοτεινή, απόκοσμη, τρομακτική, πιστή στις λεπτομέρειες του βιβλίου, αν και εντάσσει πολλές αισθηματικές σκηνές και καταλήγει το έργο να είναι ένα love story. Βέβαια, το ρομάντζο είναι τρυφερό και διασκεδαστικό, χωρίς να επιδίδεται σε σαλιαρίσματα (θεωρώ ότι οι χαρακτήρες μετά από 5 συνεχής ταινίες δικαιούνται και μια ρομαντική ανάπαυλα, πόσο μάλλον όταν καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας σιγοβράζει η επερχόμενη τελική σύγκρουση).

Το παρελθόν του Βόλντεμορτ δεν αναλύεται ικανοποιητικά (εξαφανίζει μια μάχη χωρίς καμία αναφορά για το τι άλλο γινόταν στον κόσμο των μάγων από τότε που βγήκε ο Βόλντεμορτ), αλλά η ταινία προτιμά ν' αναλώνεται στους έρωτες των παιδιών. Όλη την ταινία την κράτησε η αρκετά καλή σκηνοθεσία, και το ότι όλοι οι πρωταγωνιστές έπαιζαν πολύ καλά, ενώ στα συν προσθέτετε και η αναπτυσσόμενη ερμηνευτική ικανότητα της τριάδας. Ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας ήταν ο Σλάγκχορν που απέδιδε πολύ ωραία την εικόνα ενός ματαιόδοξου και επιρρεπή στις δημόσιες σχέσεις αλλά κατά βάθος καλοπροαίρετου καθηγητή. Εικαστικά η ταινία με ενθουσίασε, καθώς ο σκηνοθέτης κατάφερε να δημιουργήσει μια απίστευτα παραμυθένια ατμόσφαιρα, χρησιμοποιώντας λιτά και απέριττα σκηνικά, παίζοντας με τις σκιές (ειδικά στις σκηνές του Σνέιπ και του Μαλφόυ), απλότητα στο στήσιμο με τους ήρωες σε έμφαση, παρά στο διάκοσμο. Τα εφέ, όπως και σε όλα είναι επικά, η φωτογραφία και η εικόνα άψογη, αν και μουντή σε πολλά σημεία, με λίγα φωτεινά σημεία, με μεγαλύτερη χιουμοριστική διάθεση επικρατεί σε αυτήν την ιστορία. Επικρατεί ένα διάχυτο μυστήριο, αναφορές σε προηγούμενα της σειράς, ρυθμοί που δε βαριανασαίνουν στιγμή και, επιτέλους, ένας καινούριος εχθρός, που θα έπρεπε να είχε παρουσιαστεί ήδη σε προηγούμενες ταινίες. Είχε πολλές εντυπωσιακές σκηνές και την κλασσική μαγεία των ταινιών του Χάρι Πότερ, εμπεριέχει αρκετά αστεία στιγμιότυπα και καλαμπούρι, επιβλητική μουσική, καλοστημένη σκηνοθεσία κι ένα αναπάντεχο τέλος. Οι σκηνές εναλλάσσονται η μία την άλλη πολύ γρήγορα και κοφτά. Η δράση ναι μεν απουσιάζει, αλλά πάντα συγκριτικά με τις προηγούμενες ταινίες. Να, όμως, που τελικά, αυτή τη φορά, δεν έχουμε happy end, αλλά κάτι τελείως διαφορετικό.

Το λυπητερό, "σχεδόν μελό" τέλος μπορεί να φέρει δάκρυα στα μάτια, όχι όμως και να ανεβάσει την αδρεναλίνη όσο θα έπρεπε. Το κάπως υποτονικό και ελαφρώς απογοητευτικό, λοιπόν, φινάλε δεν είναι πιστό στο αντίστοιχο του βιβλίου. Υπάρχουν σημεία που η φωτογραφία και η αισθητική με κέρδισαν, όπως στη σπηλιά με τη λίμνη, ή ακόμα περισσότερο νωρίτερα στο λιβάδι με τα καλαμπόκια που τη βρήκα ασυναγώνιστη σαν επιλογή. Επίσης αποδόθηκε πολύ καλά το "άδειο" συναίσθημα στο γραφείο του Dumbledore στο τέλος της ταινίας. Οι εικόνες των αναμνήσεων με τον νεαρό Τομ Ρίντλ ήταν επίσης εντυπωσιακές στο μέτρο που απέδιδαν έναν χαρισματικό νεαρό στην πορεία προς τη διαμόρφωση ενός (κακού) χαρακτήρα. Και οι αμφιταλαντεύσεις του νεαρού Ντράκο, επίσης ωραία αποδόθηκαν. Η ερωτική αφύπνιση των ηρώων επίσης χαριτωμένη. Επιπρόσθετα, παρέλειψαν και άλλες αναμνήσεις που έδειξε το Ντάμπλντορ στο Χάρι, και αυτοί που δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο δεν θα καταλάβουν γιατί ξαφνικά βρίσκονται στη σπηλιά. 7.5/10!!!

πολυ καλη ταινια !

Πολύ, πολύ καλή! Η ταινία έχει πολύ φαντασία, χιούμορ σασπένς, ανατροπές, συγκίνηση και τον Dumbledore εν δράσει. Βέβαια αφήνει έξω κρίσιμα στοιχεία για τον Βόλντεμορτ που υπήρχαν στο βιβλίο. Προς το τέλος είναι όλα τα λεφτά! Η τελευταία ταινία που βλέπουμε τις περιπέτειες του Harry και των φίλων του κατά τη διάρκεια μιας σχολικής χρονιάς στο Χόγκουαρτς.

giati tosoo xalia analisi??