Misery (1990)

Από τις αγαπημένες μου ταινίες, με πολύ αγωνία, την έχω δει αρκετές φορές, συν το ότι έχω ζήσει παρόμοια κατάσταση πριν πολλά χρόνια με μία τέτοια σαν την Άνι (και μάλιστα παντρεμένη), όταν ήμουν "διάσημος" στα σόσιαλ μίντια, ξέρω πλέον ότι μπορεί να συμβεί και στην πραγματικότητα, οπότε την κάνει ακόμη καλύτερη ταινία.

ενα απο τα καλυτερα θριλερ που εχω δει.

ερμηνειες μοναδικες, σεναριο με αγωνια κι εντονες σκηνες,,, πολυ δυνατο

Το είχα δει στα νειάτα μου 3 φορές! Για την εποχή του ήταν απλά ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΌ!!!! Θα το δω ακόμη μία φορά μετά από τόσα χρόνια και είμαι βέβαιη ότι δεν θα αλλάξω γνώμη...

εκπληκτικη ταινια.δειτε την

Ενταξη ταινιαρα!!!!!

Εν προκειμένω, παρακολουθούμε ένα μάλλον γνήσιο ψυχολογικό θρίλερ. Στο πλαίσιο αυτό, δεν ψάχνω για στοχαστικότητα, φιλοσοφία ή τέλος πάντων κάποιας μορφής ακαδημαισμό, οπότε προσαρμόζομαι (αν και θα μπορούσαν να υπάρξουν θρίλερ με τα στοιχεία αυτά) στο ουσία "ευτελές" και "ευπώλητο" τέτοιων ζητημάτων. Απουσία αυτών και τη υπάρξει ψυχωσιακών διαταραχών, δικαιολογώ τρόπον τινά την πλοκή της ταινίας. Τριάντα χρόνια πίσω, τα κλισέ λιγότερα αλλά όχι ανύπαρκτα. Το σενάριο και κατ' επέκταση η σκηνοθεσία πάσχει από λάθη αλλά τα δύο βαρέα ονόματα (King & Bates) "επισκιάζουν" τις ατέλειες καθώς η αξία τους "πουλάει" στο ευρύ κοινό, το οποίο συνήθως δέχεται αβασάνιστα τις προβεβλημένες αυθεντίες. Το ζήτημα που πραγματεύεται η ταινία είναι η παράνομη κατακράτηση, σύνηθες και φυσιολογικό έγκλημα για θρίλερ. Οι ερμηνείες είναι καλές αλλά δεν αρκούν για να καλύψουν τις σεναριακές τρύπες. Η ταινία καθ' όλον, χωρίς να είναι άριστη, δεν είναι κακή. Μάλλον τείνει προς το μέτριο. Σε κάθε περίπτωση, κινείται πάνω από το μέσο όρο των ταινιών αυτού του είδους, αν και εφόσον το ζήτημα τεθεί συγκριτικά και λιγότερο αντικειμενικά ή υποκειμενικά.

6,5-7/10.

Ένα all time classic θρίλερ με μια συγκλονιστική Kathy Bates!!

τα πολλα λογια ειναι φτωχεια!η ταινια ειναι ΤΑΙΝΙΑΡΑ!οι υπολοιποι δειτε κ εκστασιαστειτε με  το saw!αυτο ειναι για λιγους κ καλους!

Τύπος οδηγεί μέσα σε χιονοθύελλα, χωρίς αλυσίδες, με τίγκα φουσκωμένα λάστιχα, και ταχύτητα λες και βρίσκεται σε highway. Στη συνέχεια πατάει φρένο σαν τρελός (ιδανική αντίδραση για οδήγηση σε πάγο :D) και βουτάει στο γκρεμό. Τύπισσα ψυχοπαθής, πρώην νοσοκόμα που σκότωνε βρέφη, ζει -παρέα με ένα pet γουρούνι- στο μικρό σπίτι στο λιβάδι (σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα), και κάνοντας τη βόλτα της στη χιονοθύελλα σώζει τον τύπο. Έχει κι έναν κοτσαρισμένο σταυρό στο λαιμό - προφανώς για “εφέ” (μη χαθεί η ευκαρία για λίγη δυσφήμιση). Το σενάριο είναι γεμάτο “τρύπες” (από την αναισθητική ένεση…τρίλεπτης δράσης, μέχρι το γεγονός ότι ο τύπος κοιμήθηκε σαν πουλάκι λίγες ώρες αφότου ανακάλυψε το μακάβριο ιστορικό της). Και η κορύφωση έρχεται στο τέλος, όταν η Bates -σε ρόλο ζόμπι πλέον- δεν πεθαίνει με τίποτα! Οι περισσότεροι μπορεί να θεωρήσουν την ταινία αυτή “θρίλερ” ή “μυστηρίου”, προσωπικά όμως μου φάνηκε να τείνει σε κωμωδία.

Αυτό το θριλεράκι το είχα βάλει στο μάτι χρόνια για να το δω κ πάντα όλο το ανέβαλλα για να δω κάτι άλλο,άλλοτε με πετυχημένες επιλογές κ άλλοτε με αποτυχημένες..Να που όμως έφθασε ώρα που το είδα,εξου κ η κριτική που θα ακολουθήσει...

Πρόκειται αναμφίβολα για μια ωραία ταινία με μια εξαιρετική κ άκρως πειστική ερμηνεία της Μπέιτς,που έχει γρήγορο ρυθμό,σε βάζει σε mood αγωνίας κ τελειώνει πριν καν το καταλάβεις πως πέρασε η ώρα,απόρροια ότι παρακολουθείς μια άκρως ενδιαφέρουσα ταινία!

ΟΛΗ η ταινία για μένα είναι ο ρόλος της Μπέιτς κ πως αυτή πάιζει,αυτή είναι που κρατάει όλο το έργο στις πλάτες της κ μάλλον δικαιολογημένα πήρε το όσκαρ α' γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία (εντάξει δεν ξέρω καν,ποιες είχε να ανταγωνιστεί για το χρυσό αγαλματίδιο εκείνη την εποχή,ποιους ρόλους είχαν πάιξει κ πόσο καλά τα είχαν καταφέρει οι υπόλοιπες...σίγουρα όμως εδώ η πρωταγωνίστρια δίνει ρεσιτάλ σχιζοφρένειας στο ρόλο της τρελής θαυμάστριας)!

Ο Τζέιμς Καν απο την άλλη είναι απλά διεκπεραιωτικός στο ρόλο του κ σίγουρα επισκιάζεται όπως κ όλα τριγύρω απο την ερμηνεία της Μπέιτς.

Έχετε κατά νου ότι πρόκειται για μια φτωχή παραγωγή (απόδειξη ότι δεν χρειάζονται τρελά λεφτά για να γίνει μια ωραία ταινία) για αυτό κ ότι παρακολουθήσετε λαμβάνει χώρα σε ποσοστό 90% σε ένα σπίτιο-στούντιο..εξωτερικά γυρίσματα έχει ελάχιστα...δεν παίζει κάποιο ρόλο αυτό που σας γράφω στην εξέλιξη της υπόθεσης,έχει απλά ενημερωτική αξία (=η άχρηστη πληροφορία της ημέρας).

Θα ακολουθήσουν κάποια spoilers οπότε αν δεν θέλετε να χάσετε κάτι απο την ευχαρίστηση σας στη θέαση της ταινίας καλύτερα να μην τα διαβάσετε προτού την δείτε...

Υπάρχουν ουκ ολίγα φάουλ στο σενάριο κ στην σκηνοθεσία,τα οποία μπορεί το 1990 να μην ενοχλούσαν,όμως τώρα πια εν έτη σχεδόν 2020,βγάζουν μάτι!ΔΕΝ γίνεται να μην τα παρατηρήσει κάποιος..Συγκεκριμένα,δεν γίνεται η πρωταγωνίστρια να κουβαλήσει στις πλάτες της τον Καν για τόση απόσταση σε αυτές τις καιρικές συνθήκες,δεν είναι ο ΧΑΛΚ!Έπειτα δεν γίνεται ο τοπικός σερίφης να μην έχει σκεφτεί να επισκεφτεί τα λιγοστά σπίτια της περιοχής προς εξέταση πιθανών μαρτύρων,απο τη στιγμή που είναι βέβαιος πως κάποιος άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου του κ τον μετέφερε...Ακόμα με τα τραύματα που έχει ο ασθενής κ με αυτά που του προκαλέι η θαυμάστρια του δεν γίνεται να μην χρειάζεται ιατρική φροντίδα που να του την προσφέρει γιατρός κ όχι μια απλή νοσοκόμα..Παρακάτω τώρα,δεν γίνεται να κρύβει μέσα στα ρούχα του ο Καν τόσα αντικείμενα κάθε λίγο κ λιγάκι, αφενός κάποια απο αυτά έχουν όγκο κ δεν περνάνε απαρατήρητα (=το κουτί με το οινόπνευμα) κ αφετέρου μόνος του στην κατάσταση που είναι να κάνει μπάνιο αποκλείεται,οπότε όπως του έβγαζε τα ρούχα για να τον μπανιαρίσει η παλαβή θα τα ανακάλυπτε..Το άλλο μου έρχεται στο μυαλό είναι η σκηνή που φθάνει επιτέλους ο Σερίφης σπίτι της κ αυτή του κάνει ένεση του συγγραφέα για να τον ναρκώσει κ ενώ ναρκώνεται κανονικά όπως πάντα,αυτή τη φορά για κάποιο (ποιον άραγε?) λόγο συνέρχεται κ ζητάει βοήθεια....Δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση για το πως ο σερίφης καταλαβαίνει ότι η Μπέιτς είναι η ένοχη,χρειάζονται άλματα λογικής για να φθάσει απο το παντοπωλείο,στην βιβλιοθήκη κ απο εκεί στην πόρτα του σπιτιού της...Τέλος δεν γίνεται να τρως κατακέφαλα με τόση δύναμη μια γραφομηχανή κ όχι μόνο να μην ανοίγει το κεφάλι σου κ να τρέχουν τα αίματα σαν ποτάμι,αλλά ούτε καν να ζαλίζεσαι κ να χάνεις τις αισθήσεις σου...

Αυτά τα ολίγα..τώρα θα πει κάποιος,"μα καλά είδες τόσα αρνητικά κ παρόλα αυτά σου άρεσε η ταινία?".Η απάντηση είναι, ναι γιατί κατανοώ ότι έχουν περάσει 30 χρόνια απο τότε κ πια υπάρχει μέτρο σύγκρισης που τότε δεν υπήρχε (τουλάχιστον σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο στις μέρες μας) κ επιπλέον σε ρουφάει η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας κ ο γρήγορος ρυθμός της ταινίας που όλα αυτά ναι μεν γίνονται αντιληπτά αλλά δεν είναι ικανά για να χαλάσουν τη συνολική εμπειρία!

Εν κατακλειδι,δείτε την!