Push (2024)

Στο κινηματογραφικό τοπίο όπου η υπερβολή και η ωμή βία κυριαρχούν στα περισσότερα θρίλερ εισβολής, το Push επιχειρεί να κινηθεί αντίθετα. Με περιορισμένα μέσα, λιγοστούς διαλόγους και αυστηρά δομημένο χώρο δράσης, η ταινία προσπαθεί να μετατρέψει την σιωπή σε απειλή και τον χώρο σε παγίδα. Το αποτέλεσμα είναι εν μέρει εντυπωσιακό – και εν μέρει ημιτελές. Η ταινία εστιάζει στην εσωτερικότητα του φόβου, με το σενάριο –υπό συνθήκες λιτότητας και ελεγχόμενης οικονομίας– να κινείται κάπου ανάμεσα σε συναισθηματικά κατάλοιπα, προσωπικά τραύματα και ένστικτο επιβίωσης, γεννώντας έναν αθέατο αλλά διαρκή τρόμο, σε συνδυασμό με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Η Alicia Sanz ενσαρκώνει την πρωταγωνίστρια με εσωτερική δύναμη, αντοχή και μια ρεαλιστική ερμηνεία που δεν φωνάζει, αλλά εντυπωσιάζει. Η Natalie δεν είναι η κραυγαλέα "final girl" των αμερικανικών slasher. Είναι πιο κοντά στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, ευάλωτη, συναισθηματικά κουβαλημένη, αλλά και ικανή να αντιδράσει με λογική και σιωπηλή οργή. Η Sanz διαχειρίζεται καλά αυτό το υλικό, δημιουργώντας έναν χαρακτήρα που, αν και ψυχικά κλειστός, αποδίδει συναισθηματικό ρίγος με τις κινήσεις και τα βλέμματα.

Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι η ατμόσφαιρά της. Οι σκηνοθέτες χρησιμοποιούν με ακρίβεια τον χώρο, το φως και τον ήχο για να ενισχύσουν τον ψυχολογικό εγκλεισμό. Το μοντάζ είναι κοφτό και μεθοδικό, οι γωνίες λήψης δημιουργούν μια αίσθηση παρακολούθησης, ενώ η απουσία ηχητικής υπερβολής λειτουργεί υπέρ της έντασης. Αν και η ταινία εντυπωσιάζει στην ατμόσφαιρα, δυσκολεύεται στο σεναριακό βάθος. Η ιστορία μοιάζει σαν να έχει φτιαχτεί για δύο πράξεις – και η τρίτη προστίθεται βιαστικά. Υπάρχουν απορίες που δεν απαντώνται και μια υπόθεση που, ενώ ξεκινά δυναμικά, δεν καταφέρνει να εξελιχθεί σε κάτι ουσιαστικά απειλητικό ή δραματουργικά χορταστικό. Πολλές υπερβολές, ακροβασίες και ασάφειες, μαζί με μπόλικα κλισέ ξεπροβάλλουν. Ο ψυχάκιας παραμένει σχηματικός και αινιγματικός, χωρίς κίνητρο, χωρίς πραγματικό βάθος, και η ίδια η Natalie, παρότι καλά ερμηνευμένη, δεν καταφέρνει να “συνδεθεί” συναισθηματικά με τον θεατή. Αυτό προκαλεί μια ψυχρότητα – όχι κινηματογραφική, αλλά δραματουργική. Επίσης, το φινάλε αφήνει μια αίσθηση απότομης διακοπής, σαν να κόπηκε ένα κεφάλαιο από το σενάριο. Εν κατακλείδι, η ερμηνεία, η ατμόσφαιρα και η σκηνοθετική συνέπεια ξεχωρίζουν. Όμως το σενάριο και η εξέλιξη της ιστορίας περιορίζονται σε κάτι προβλέψιμο και ενίοτε επιδερμικό. Πρόκειται για μια τίμια προσπάθεια, με σαφή ταυτότητα και αξιοπρόσεκτο αισθητικό αποτέλεσμα, αλλά όχι για μια ταινία που θα αφήσει βαθύ αποτύπωμα στο είδος του home invasion ή του psychological thriller. 5.5/10!!!

Δεν είναι για όσκαρ, ωστόσο με κράτησε και την είδα μέχρι το τέλος.