Η Εξουσία της Κούκλας / The Rule of Jenny Pen (2025)

Το να βλέπεις δυο βετεράνους ηθοποιούς να ζωντανεύουν τους χαρακτήρες τους είναι σίγουρα μια από της απολαύσεις μιας ταινίας. Το να βλέπεις να αγωνίζονται μάταια σ’ ένα ανύπαρκτο σενάριο αυτό σίγουρα δεν είναι αρεστό. Αυτό ισχύει στο υποτιθέμενο άνισο αλλά πρωτότυπο στην προσέγγιση του ψυχολογικό θρίλερ. Προσπαθούν φιλότιμα να του προσδώσουν ψυχολογικό ρεαλισμό, αλλά η έλλειψη κάθε αφήγησης και νοήματος, ένα αντιαισθητικό αλαλούμ, όπως και η αδυναμία αξιοποίησης της ιδέας της κούκλας, αφήνουν εντελώς μετέωρο ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ τρόμου, το οποίο καταστρατηγεί κάθε κανόνα αληθοφάνειας. Αυτό που ξεκινά ως παραβολή, χάνει γρήγορα την αλληγορική του διάσταση επειδή γίνεται πολύ συγκεκριμένο, έπειτα χάνει και τη συνοχή του, επειδή καταλήγει ασυνάρτητο. Μια ανύπαρκτη υπόθεση που προσπαθεί να ψελλίσει κάτι για την παιδική κακοποίηση, τα τραύματα που δεν επουλώνονται και την αγριότητα των γηρατειών και του φόβου του θανάτου χωρίς να λέει πραγματικά το ελάχιστο. Καθώς η ταινία εκτυλίσσεται η ιστορία δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο από κάποιες φτηνές συγκινήσεις, έντονο μαύρο χιούμορ και όλα αυτά σε μια άβολη ατμόσφαιρα, με συνεχείς επαναλήψεις από τις οποίες η ταινία δεν ξεφεύγει ποτέ.

Η προβληματική ιστορία, γκρεμίζει κάθε προσπάθεια των υπολοίπων για δημιουργία μιας ατμόσφαιρας ανησυχίας και φόβου για τα γεροντάκια που βρίσκονται παρατημένα σε έναν οίκο ευγηρίας. Πολύ πριν το τέλος (σχεδόν από την αρχή), δεν έχεις καμία αγωνία για το φινάλε, όπως επίσης για το πόσο ακόμη αμοραλιστικό θα εξελιχθεί αυτό το πρωτίστως κενό συνονθύλευμα που κάποιος προσπαθεί να παραγεμίσει με αχρείαστες λήψεις και ηλικιωμένους να προσπαθούν να επιβιώσουν, προκειμένου να (σε) τρομάξει. Ποτέ δεν εξηγείται τίποτα στην ταινία γιατί συμβαίνει αυτό και η γενικότερη δράση όταν ξεκινά να εξελίσσεται, στήνοντας την όλη κατάσταση εντελώς άβολα, σε βαθμό να αναρωτιέσαι μήπως παρακολουθείς κάποια υπόγεια σάτιρα, ένα κακό όνειρο. Mια ταινία που θα μπορούσε θεωρητικά να επιφέρει μια αύρα από Στίβεν Κινγκ, δεν αποφασίζει ποτέ να γίνει ένα πραγματικά τρομακτικό ψυχολογικό θρίλερ και συνοψίζεται στο χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. 4/10!!

Τις εντυπωσεις τις κλέβει η πρωταγωνιστική τριάδα αλλα κυριως ο παραγνωρισμένος και παραγκωνισμένος Ληθγκοου που δινει ρεσιτάλ. Παπουδοπόλεμος λοιπόν και οτι ισχύει στην ζωή συμβαινει παντου ,ακομη και σε οικους ευγηρίας τηρουμένων των αναλογιών!!!! Εγω βρηκα και μια αστεια πτυχή στο εργακι και το συστήνω.