Dark Glasses / Occhiali neri (2022)

Ο μετρ του ιταλικού τρόμου Ντάριο Αρτζέντο, ένας από τους λίγους εναπομείναντες της χρυσής εποχής του φανταστικού κινηματογράφου της χώρας του που συνεχίζει να δουλεύει, επιστρέφει με την καινούρια του δημιουργία και αυτό αποτελεί ήδη ένα γεγονός από μόνο του, μιας και τελευταία φορά που κυκλοφόρησε ταινία του ήταν πριν από δέκα χρόνια. Χρησιμοποιεί την ίδια ακριβώς τεχνική και κινηματογραφική φιλοσοφία που χαρακτηρίζει όλες του τις ταινίες. Δολοφόνοι κατά συρροή, όμορφες γυναίκες θύματα, σκυλιά, στραγγαλισμοί, αστυνομικό μυστήριο και μπόλικο αίμα. Μας είναι αδιάφορο, όπως και στο σενάριο, για το ποιος είναι ο δολοφόνος και σκοπός είναι η ατμόσφαιρα και το παιχνίδι του κυνηγητού. Και μπορεί εδώ να μην τα καταφέρνει στο έπακρο όμως η αισθητική του b movie και μερικές σκηνές που λειτουργούν διασκεδαστικά (όπως η σκηνή με τα νερόφιδα) καταφέρνει και ισορροπεί το άνισο που εκπέμπει το φιλμ.

Η τελευταία αηδιαστική-αποκρουστική σκηνή είναι κατάλληλη σαν εκδίκηση, αλλά το συνολικό εγχείρημα δεν σε τραβάει, όπως άλλα παλαιότερα πονήματα που έκαναν πάταγο, καθώς οι φόνοι με σπλάτερ απολήξεις και δύο (άντε τρία) ψήγματα σασπένς δε καταφέρνουν να στρώσουν τα πράγματα. Δίχως να έχει στο μανίκι του καινούρια κόλπα, το έργο του Αρτζέντο διαθέτει μερικές αρετές για ορισμένους ενδιαφέροντες λόγους, χωρίς να προσδίδει δυστυχώς κάτι αξιομνημόνευτο και ξεχωριστό στην ταινία. Ιστορίες μένουν ξεκρέμαστες και δεν ολοκληρώνονται, ακριβώς επειδή καθώς προχωράει η πλοκή συνειδητοποιεί ο σκηνοθέτης ότι τελικά δεν τις χρειάζεται. Καμία ανατροπή, κανένα μυστήριο, καμία κινηματογραφική μόδα, κανένας εκμοντερνισμός παρά μόνο τα στοιχεία του είδους σε μία πιο ιλουστρασιόν μορφή.

Η ταινία φτάνει σχεδόν τα όρια του cringe και σε μεγάλο μέρος της είναι αστεία ακριβώς επειδή όσα γίνονται, γίνονται με όρους γελοιότητας και όχι τρόμου. Από την κάκιστη ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Ιλένια Παστορέλι μέχρι την προσχηματική και εν τέλει κακογραμμένη υπόθεση, νιώθεις συνεχώς ότι κάτι έχει πάει στραβά. Είναι η μικρότερη σε διάρκεια ταινία του Ντάριο Αρζέντο και αυτό λέει πολλά. Σε τελική ανάλυση δεν την κάνει την ταινία ταινία αντάξια του μύθου του δημιουργού του ανακυκλώνοντας με απίστευτη τσαπατσουλιά τα εξπρεσιονιστικά κλισέ που τον έκαναν διάσημο, αναζητώντας μάταια μια χαμένη εδώ και δεκαετίες έμπνευση. Ο μύθος του ίδιου του Ιταλού μαέστρο δεν αρκεί εδώ και χρόνια για να αγιάσει τα μέσα. 4/10!!!

Πατάτα....έχασα το χρονο μου....

Συμπαθητικη η πρωταγωνιστρια,της πηγε ο ρολος ..αλλα κ να μη το δεις δεν χανεις κ τιποτα.