X (2022)

Μία ιδιαίτερα δυνατή shlasher ταινία-η οποία ποτέ δεν προσπαθεί να κρύψει τις ρίζες της αλλά ούτε τις αναφορές και το φόρο τιμής που αποτίει σε διάφορες άλλες ταινίες τρόμου, όπως το "The Texas Chainsaw Massacre' και το "Ψυχώ" με αρκετό πορνό περιεχόμενο στην αρχή κυρίως, μία καλοφτιαγμένη-καλοστημένη παραγωγή, που ξυπνάει αρχέγονους φόβους, εμπεριέχοντας παλιομοδίτικο στήσιμο αλλά μοντέρνες ιδέες, το οποίο ο δημιουργός χειρίζεται με γενναιόδωρο gore και απενοχοποιημένο χιούμορ πολιτικές, ψυχαναλυτικές και σινεφίλ αναφορές. Από την αντικοινωνική απομόνωση, τη σκιά του Βιετνάμ και τη σεξουαλική καταπίεση στο κέντρο μια ταραχώδους εποχής όπου η ίδια η Αμερική έδινε την δική της μάχη για την σεξουαλική, κι όχι μόνο, απελευθέρωσή της, το έργο εντάσσει κι ένα κοινωνικοπολιτικό σχόλιο για τον αμερικανικό συντηρητισμό που σκοτώνει (η τηλεόραση είναι συντονισμένη στο κανάλι ενός τηλε-ευαγγελιστή), μεταφορικά και κυριολεκτικά, σε συνδυασμό με τις νεότερες ελεύθερες γενιές, ενώ είναι και μια αλληγορία για το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου και τις συνέπειες του. Μπορεί να δείχνει ένα κοινότυπο στόρι, όπου διάφοροι νέοι προσπαθούν να σωθούν από μανιακούς δολοφόνους, αλλά πίσω από όλα αυτά κρύβεται μια αρκετά σκεπτόμενη, και κάποιες φορές με δόσεις βιτριολικού και ειρωνικού χιούμορ τόσο για την ίδια την βιομηχανία όσο και για μια ολόκληρη εποχή, ταινία.

Υπάρχουν τόσο οι οπτικές επιρροές των κλασικών ταινιών τρόμου όσο και οι σκηνοθετικές επιλογές, που κάνουν την ταινία να μοιάζει με ταινία της δεκαετίας του ’70. Η vintage φωτογραφία και το soundtrack προκαλούν αυτή την αναχρονιστική αίσθηση, ενώ η κινηματογράφηση του Eliot Rockett είναι εξαιρετική αλλά ταυτόχρονα και ελκυστική. Ο West ενδιαφέρεται περισσότερο για τις τεχνικές σασπένς του πονήματός του και δίνει την ευκαιρία όχι μόνο για περισσότερο σεξ και γυμνό από ό,τι θα έβλεπες συνήθως σε μία ταινία του είδους, αλλά και σε μια ιστορία για την επιθυμία εναντίον της καταστολής, την παλιά γενιά εναντίον της νεότερης, τη βιομηχανία πορνό εναντίον του τυπικού χριστιανικού τρόπου ζωής. Παράλληλα, δεν φοβάται τον αυτοσαρκασμό, ο οποίος πάντα εντοπίζεται σε μια πικάντικη δοσολογία που "νοστιμεύει' το μείγμα, ωστόσο αυτό δεν υπονομεύει και το κομμάτι του θρίλερ. Το σενάριο παίρνει τον χρόνο του αναπτύσσοντας και επενδύοντας στους χαρακτήρες εκπληκτικά συμπαθείς, κρατώντας όμως, το σενάριο σταθερά στον κόσμο του τρόμου και δημιουργώντας μία νεκρική ατμόσφαιρα, γι' αυτό ο ρυθμός μπορεί να είναι αποπλανητικά αργός και υποτονικός. Χτίζει ένα μυστήριο γύρω από τις διαβολικές φιγούρες που καταδιώκουν τους ήρωες (το οποίο εσκεμμένα δεν ξεδιαλύνεται εντελώς ούτε μέχρι το φινάλε) κι εξελίσσει συνεχώς τις δυναμικές που επικρατούν ανάμεσα στους δεύτερους, κλιμακώνοντας σταδιακά την ένταση για μια κορύφωση που αποζημιώνει την υπομονή του θεατή. 8/10!!

Η παράσταση όμως ανήκει ξεκάθαρα στη Mia Goth, όπου σε διπλό ρόλο (υποδυόμενη ταυτόχρονα και με τεράστια επιτυχία τόσο την παρορμητική και φιλόδοξη Maxine όσο και την απειλητική, στοιχειωτική, πονεμένη από τη μοίρα ψυχή αλλά και κατά βάθος εύθραυστη Pearl -φυσικά φορώντας αρκετά προσθετικά- επιδεικνύοντας ένα εντυπωσιακό εύρος που υπογραμμίζει τους παραλληλισμούς που επιχειρεί να αναπτύξει ο σκηνοθέτης γύρω από τις δύο γυναίκες) καταφέρνει να επιβληθεί ως το σημαντικότερο ερμηνευτικό χαρτί του καστ, ενώ υπάρχει μια εξαιρετικά συμπαγής καλή υποστήριξη από τους δεύτερους ρόλους, που τους αναβαθμίζει από το επίπεδο του στερεοτύπου. Τα σκηνοθετικά τρικ είναι πλούσια, με αρκετά εμπνευσμένο το μοντάζ, φτιάχνοντας ομοιόμορφα και αισθησιακά τα jump scares και φυσικά το δικό του μοναδικό κομμάτι ψυχαγωγίας, επιδεικνύοντας μεγάλη δεξιοτεχνία στο να δημιουργεί τρανταχτές σεκάνς και να κρατά τη βία του βάναυση αλλά χωρίς να υπερβάλλει στο ελάχιστο, κρατώντας σε λογικά πλαίσια το πολύ αίμα. Έτσι είναι ένα έξυπνο στόρι (με έντονο τον θρησκευτικό φανατισμό) και καθαρή καλλιτεχνική ορμή και φαντασία, "εξαλείφοντας" τις παραδοσιακές συνθήκες του είδους και παραδίδοντας μία καταιγιστικά απολαυστική διαδρομή ανάμεσα στη νεότητα και την αναπόδραστη θνητότητα, που θα ενθουσιάσει το κοινό του horror του σήμερα, αλλά, και του παρελθόντος. 8/10!!

Κινηματογράφηση με ύφος 80s, αδιαφορεί για την πλοκή, ευθύγραμμη αφήγηση εστιασμένη στην πολύ καλή φωτογραφία με πλάνα τρόμου δίχως πραγματικά να θέλει να τρομάξει...

Καθόλου πρόχειρη.

Η ταινία θα έλεγα πως γίνεται επιμελώς cult, ίσης και καλύτερης ποιότητας απ' τα καθιερωμένα θεάματα...

Αρκετά καλή ταινία αυτού του είδους χωρίς υπερβολές και αερολογίες και τίμιο σενάριο.

Ένα δυνατό slasher με στοιχεία πορνό. Μια πολύ έξυπνη ταινία με ωραία σκηνοθεσία και φωτογραφία. Υπάρχει σενάριο και αυτό την διαφοροποιεί από τις κλασικές slasher movies. Εξαιρετική η Mia Goth σε διπλό ρόλο Maxine Minx / Pearl. Αναμένουμε για το prequel της ταινίας με τίτλο “Pearl”.

Αυτό το έκτρωμα που μάλιστα έκανα και το λάθος να το δω σινεμά, κατάφερε  να είναι χειρότερο από την Γκουρβεντάντα, κάτι που δεν ήξερα καν ότι γινόταν ειλικρινά. Μιλάμε για προκλητικά κακό σενάριο, ταινία τρόμου που ο πρώτος φόνος γίνεται 26 λεπτά πριν το τέλος.  Οι 2 κακοί να πεθαίνουν μόνοι τους παιδιά κυριολεκτικά.  Όσο και αν προωθούν την Mia Goth, η τύπισσα είναι απλά κακή ηθοποιός και αυτή η χαζή προφορά που είχε η χαρακτήρας της στην ταινία ήταν το αποκορύφωμα.  Η ταινία κάνει σπόιλ μόνη της τα πάντα, ξέρεις πάντοτε ποιος θα πεθάνει και με τι, ακόμα και με τι σειρά θα πεθάνει.  1/10.  Μ Α Κ Ρ Ι Α

Όσοι ψάχνετε μία χορορ ταινία τύπου james wan ή ένα χαζοσπάλτερ να περάσει η ώρα,μακριά από αυτή την ταινία.

Σε όσους αρέσουν κάτι παράξενα τύπου Censor ή το Mandy με τον Nicolas Cage,εδώ είστε.

ειχε προοπτικες, αλλα η παντελης ελλειψη σεναριου και background στην ιστορια εκανε το εργο πατάτα...

4 / 10

Δεν ηξερα αν θελω να κλαψω η να γελασω ..ειδικα στο πλανο που καθεται ο αλλος στην πορτα τσιτσιδι  
..την λες κ την πιο τρομακτικη σκηνη χαχαχα
Ας σοβαρευτουμε λιγο τρομου δεν ειναι ..κ ενιωσα πως πιο πολυ σταθηκαν στο ποσο σιχαμενα ειχαν φτιαξει τα γεροντια παρα ο,τι αλλο ..για μενα που δεν ειμαι κ πολυ φαν του ειδους την βρηκα αρκετα μετρια.