Amityville: The Awakening (2017)

Καλούλα ήταν, με λαχτάρισε σε κάποια σημεία. Στο τέλος γίνεται λίγο φαντασίας νομίζω.

Χαμηλών απαιτήσεων η δέκατη αυτή ξανά μανά επίσκεψη στο «Amityville», που μάλλον θα μας στοιχειώνει πολλά χρόνια ακόμα όπως το πάμε έτσι. Στην ουσία είναι μία ακόμη ρουτινιάρικη και κινηματογραφικά απρόσωπη επίσκεψη στο διασημότερο στοιχειωμένο σπίτι της μεγάλης οθόνης. Βασικά, έχουμε ακόμα μια επανάληψη όλων των γνωστών κλισέ του είδους. Επιπλέον, δύσκολα θα τρομάξετε, αφού οι εκπλήξεις είναι περιορισμένες τραγικά, ενώ πρέπει κανείς να αναμένει υπομονετικά το φινάλε για να δει αυτό το «κάτι». Από την άλλη, έχουμε δει και χειρότερα, ειδικά από τη συγκεκριμένη σειρά και τα στοιχειωμένα σπίτια γενικώς. Δεν αποτελεί καθαρόαιμο σίκουελ της πρώτης ταινίας, μια και αυτή παρουσιάζεται εδώ ως μυθοπλαστικό προϊόν. Δεν υπάρχει καμία έκπληξη, ουσιαστική ροή, ή ανατροπή στην όλη πλοκή, ενώ μου φάνηκε λίγη και περιορισμένη στην ανάπτυξη του σεναρίου. Η υπόθεση φαίνεται σαν να μην ξέρει που πηγαίνει, δεν έχει καμία συνοχή, με διάφορα στοιχεία να μπαίνουν στην μια σκηνή, να καταρρίπτονται λίγο αργότερα ή να μην αναφέρονται ποτέ ξανά. Το πιο τρομαχτικό πράγμα που υπάρχει στο «Amityville: Το Ξύπνημα», τη νέα ταινία στην σειρά ταινιών τρόμου με θέμα το στοιχειωμένο σπίτι και τις πραγματικές δολοφονίες που έγιναν σε αυτό μια νύχτα το 1974, δεν είναι ούτε οι δαίμονες, ούτε οι σκιές που κυκλοφορούν την νύχτα στα δωμάτια του σπιτιού, ούτε η ναρκοληπτική ερμηνεία της Τζένιφερ Τζέισον Λι. Αυτό που προκαλεί τρόμο είναι τα αμέτρητα προβλήματα στην παραγωγή και τα ακόμη περισσότερα καινούργια γυρίσματα τα οποία έκαναν την ταινία να αναβάλλει συνεχώς την κυκλοφορία της στις αίθουσες από το 2012. Ολα αυτά φαίνονται έχουν αφήσει το στίγμα τους καθώς η ταινία του Φρανκ Καλφούν προσπαθεί, μάταια να ορθοποδήσει. Από την αρχή μέχρι το, κακόγουστο, φινάλε, η ταινία μοιάζει σαν μια σειρά σαν συρραφή από ιστορίες από τα αμέτρητα σενάρια που γράφτηκαν

Ο Καλφούν προσπαθεί να το παίξει έξυπνα, δημιουργώντας το δικό του περίεργο μέτα-σύμπαν όπου οι προηγούμενες ταινίες είναι απλά… ταινίες και το μόνο πραγματικό είναι οι δολοφονίες του ’74, θέλοντας έτσι να δώσει μια δόση πρωτοτυπίας σε ένα άκρως προβλέψιμο σενάριο. Το περίεργο είναι όμως ότι τίποτα από αυτό ποτέ δεν παίρνει σάρκα και οστά έτσι ώστε να γίνει κάτι παραπάνω από ένα κλισέ του είδους. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά καταφέρνει να βρει τον τρόπο να χώσει ενδιάμεσα κι ένα οικογενειακό δράμα, μια σχεδόν οιδιπόδεια σχέση μάνας και γιου (συν μια κόρη εγκλωβισμένη σε έναν κύκλο αυτομαστιγώματος και μεμψιμοιρίας) όπου δεν συνεισφέρουν τίποτα στο ήδη επιβαρυμένο σενάριο. Προσπαθεί να δώσει τις σωστές δόσεις ανατριχίλας, με τα αργόσυρτα πλάνα, το κατακόκκινο «σατανικό» δωμάτιο στο υπόγειο, το σχεδόν σκελετωμένο σώμα του Κάμερον Μόναγκαν ξαπλωμένο στο ιατρικό κρεβάτι που ήταν το μόνο πετυχημένο στο όλο εγχείρημα και τους μισοφωτισμένους διαδρόμους που κάνουν τα παράθυρα του σπιτιού να μοιάζουν σαν μάτια κάποιας διαβολικής οντότητας, αλλά δεν το καταφέρνει να μας μεταφέρει το πνεύμα του αληθινού τρόμου. Έτσι, προφανέστατα θεωρεί πως η meta-ψακτική του σεναρίου του είναι αρκετή για να στηρίξει μια ολόκληρη ταινία (εχμμμ… όχι!), με αποτέλεσμα να βολεύεται γρήγορα σε παραδοσιακά jump scares, τύπου ξαφνικές αντανακλάσεις σε καθρέφτες συνοδεία μουσικής κορύφωσης, μέχρι σανίδια που τρίζουν και πόρτες που ανοίγουν μόνες τους. Στο σύνολό της αποτυγχάνει να σε μεταφέρει στο σπίτι που θα βιώσεις μαζί με τους πρωταγωνιστές τον απόλυτο φόβο και την ανατριχίλα. 4.5/10!!!

οχι κατι ιδιαιτερο...μετριο σε ολα του....

5,5 / 10

Tα jump scares γενικα ειναι πολυ σπαστικα ...5 φορες πηδηξα :/
Κατα τα αλλα η ταινια μια χαρα μου φανηκε ..Bella Thorne αγαπω το στιλ της.

Συγκρινομενη με τις ταινιες που κυκλοφορησαν τα δυο τρια τελευταια χρονια αυτη ειναι για Οσκαρ.....χωρις υπερβολη ειναι μια φιλοτιμη προσπαθεια σε πολλα επιπεδα: σεναριου, εφε, σκηνοθεσιας κλπ η  πρωταγωνιστρια ηταν ομως απο κακη εως χείριστη και αδικει την ταινια.....