Έλα να... Αγαπηθούμε Ντάρλινγκ (1984)

Ανεπανάληπτο, με επικό χιούμορ. Ο Γιάννης Δαλιανίδης αισθάνεται άνετα στο νησιώτικο περιβάλλον και παρουσιάζει μια συρραφή από σκηνές-σκετς που μοιάζουν να παρωδούν τις ελληνικές πατροπαράδοτες παραδόσεις, χωρίς να είναι σίγουρο πως αυτός είναι ο σκοπός τους. Ο Ψάλτης είναι σε πολύ καλή φόρμα, αλλά τον βοηθάει και το σενάριο που του προσφέρει ευκαιρίες για άφθονη αθυροστομία και σεξουαλικά υπονοούμενα. Δεν είναι η ταινία που θα απολαύσεις τον Σταμάτη Γαρδέλη, αλλά δεν μπορείς να μη γελάσεις με τη Ρένα Παγκράτη και το "τσιριχτό" του κλάματος της, παίζοντας με κέφι τον ρόλο της. Μια ταινία που στέκεται κι ως πολιτισμικό σύνορο, τοποθετώντας την Ελλάδα του χθες, δίπλα σε μια Ελλάδα που έχει αλλάξει ανεπιστρεπτί την πορεία της. Γυρίστηκε στην Αθήνα και όλα τα εξωτερικά γυρίσματα έγιναν το καλοκαίρι του 1984 στην Ύδρα. 9/10!!!

νεο αρχειο εδω παιδια

Αν θεωρήσουμε την δεκαετία του '70 χαμένη υπόθεση για τον ελληνικό κινηματογράφο τότε πώς ακριβώς να σχολιάσουμε την δεκαετία του '80; Πρόκειται για την εποχή της βιντεοκασέτας, συνυφασμένη με την παρακμή του ελληνικού κινηματογράφου σε αντιδιαστολή με την δεκαετία του '50 και του '60. Είναι η εποχή που ο Δαλιανίδης, κατ' εξοχήν εμπορικός καλλιτέχνης (αν τολμάς βγάλε τα προς το ζην σου διαφορετικώ τρόπω) πιάνει κι ο ίδιος πάτο, στην προσπάθεια του να συμμορφωθεί με την εποχή του. Δεν τα βάζω με το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ βρήκε έδαφος γόνιμο την δεκαετία εκείνη κι έκανε τα δικά του. Ο λαός, διψασμένος πια για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία (μέσα στην ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, χαχαχα) πήρε αυτό που ήθελε. Χρήμα παραπάνω και μπόλικη πολυεπίπεδη παρακμή, ως πολιτικό εποικοδόμημα. Το ίδιο επαναλαμβάνει μέχρι και σήμερα, μόνο τα πρόσωπα και οι ονομασίες αλλάζουν. Για συναισθηματικούς και μόνο λόγους κι επειδή μεγάλωσα μ' αυτές τις παρακμοταινίες του βίντεο κλαμπ, 

4/10.