A Million Ways to Die in the West / Χίλιοι τρόποι να πεθάνεις στην Άγρια Δύση (2014)

Ξεκαρδιστική κατά στιγμές, αλλά σεναριακά ασύνδετη και συχνά χοντροκομμένη γουέστερν παρωδία. Το σενάριο έχει κι αυτό τα ζητήματά του, με επτά βασικούς χαρακτήρες που γυροφέρνουν ουκ ολίγες υποπλοκές, μοιρασμένες μεταξύ ωρίμανσης του κεντρικού ήρωα, αποκατάστασης της καρδιάς του και αναπόφευκτου ερχομού της συμμορίας των κακών, χωρίς να τολμά και χωρίς να έχουν συνοχή μιας και μοιάζει μια συρραφή από διάφορα gags. Ενώ στο πρώτο μέρος έχουμε αρκετό χιούμορ και ένα στόρι που μοιάζει να εξελίσσεται νορμάλ, το δεύτερο είναι χαοτικό.

Έχει γέλιο (υπάρχουν 3-4 σκηνές εξαιρετικά αστείες), οι ρόλοι είναι καλά μοιρασμένοι και τα αστεία σε μεγάλο βαθμό βρίσκουν τον στόχο τους, αλλά πρέπει να αντιλαμβάνεσαι το χιούμορ και από την πιο πρόστυχη, αθυρόστομη, μακάβρια και βρωμερή πλευρά του, αποτελείται από ένα τρελό σερί γελοίων σκηνών και ατακών, μερικές από τις οποίες θα μείνουν στον θεατή και ο δημιουργός που παίζει κιόλας στήνει μια εξωφρενική, ακατάλληλη για ανηλίκους παρωδία του είδους. Καλύτερα του κομμάτια είναι εκείνα που σατιρίζεται η όλη κατάσταση της Άγριας Δύσης. Ωστόσο, με διάρκεια περίπου δύο ώρες, το έργο κουράζει αφού κάποια στιγμή η στασιμότητα του, τόσο χιουμοριστικά όσο και σεναριακά, αρχίζει να διαφαίνεται, με συνέπεια τα κλισέ του δεύτερου μέρους να γκρεμίζουν ότι χτίζεται μέχρι τότε. Από ένα σημείο και μετά, ο ΜακΦάρλαν, προκείμενου να επιβεβαιωθεί η κωμική φήμη του, βασίζεται υπερβολικά πολύ στο χονδροειδές χιούμορ του και βάζει στο περιθώριο τα βασικά στοιχεία της αφήγησης, κάτι που στην ουσία δεν έχει καμία ανάγκη να κάνει, αφού έχει στα χέρια του χαρακτήρες που δεν είναι καρικατούρες.

Ο Άλμπερτ είναι… ο ίδιος ο ΜακΦάρλεϊν με μια αλλαξιά ρούχα δανεικά και παρουσία που περισσότερο θυμίζει νουμεράκια σκηνής stand-up, παρά ερμηνεία. Έχει την εξυπνάδα να στήσει ένα ωραίο καστ που κάνει κέφι την όλη εμπειρία, συνήθως χωρίς εκείνον, όμως. Εξαίρεση, η Σαρλίζ Θέρον που… όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει! Η γυναίκα είναι ηθοποιός, είναι έμπειρη, δοκιμάζεται σε ό,τι τη βάλεις να παίξει, και εδώ, στις σκηνές της με το ΜακΦάρλεϊν, δίνει κάτι από τη δική της αύρα για να μοιάσουν πειστικές ή και αληθινές σε κάποιες στιγμές ρομάντζου που «ψήνεται». Περιφερειακά, είναι λίγοι οι ρόλοι, αλλά αρκετοί για μια ταινία που έχει έναν μάλλον χύμα χαρακτήρα. Έτσι, το ειδύλλιο στο επίκεντρο της ταινίας είναι κάπως γλυκό, υπάρχει πραγματική χημεία μεταξύ του Seth και της Charlize και πέρα από τη «βρωμιά», οι χαρακτήρες είναι αξιαγάπητοι κι ελκυστικοί.

Ο ΜακΦάρλαν πυροβολεί με ρυθμό πολυβόλου τα χιλιο-ιδωμένα κλισέ του κινηματογραφικού Φαρ Ουέστ, συχνά με ιδιοφυή ευστοχία. Είναι καταιγιστικός, τολμηρός και συχνά απρόβλεπτος. Επιπλέον, καθώς το σενάριό του διατηρεί απλώς τη στοιχειώδη διηγηματική συνοχή­, η ταινία μοιάζει με παράταξη stand up κωμικών σκετς όλα στηριγμένα στην έξυπνη ατάκα, αλλά μόνο τα μισά από αυτά πραγματικά επιτυχημένα. H κακή διαχείριση είναι εν ολίγοις το πρόβλημα σε μια ταινία που κυλάει ευχάριστα γενικά ο χρόνος (αν εξαιρέσουμε το βαρετό τελευταίο εικοσάλεπτο). Τέλος, είναι μια συμπαθητική κωμωδιούλα, η οποία αν πρόσεχε λίγο τον ρυθμό της και μείωνε κάπως τα εντελώς κακόγουστα και αντιαισθητικά της αστεία, θα μπορούσε να είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Μία πληροφορία για την ταινία: Η Charlize Theron έπρεπε να παίξει στην ταινία φορώντας περούκα, μια και τα γυρίσματα του Mad Max: Fury Road την ανάγκασαν να ξυρίσει το κεφάλι της. 6/10!!!

Ωραία παραγωγή με κουστούμια και σκηνικά εποχής αλλα ανευ περιεχομένου και το αμερικάνικο χιούμορ στη χειρότερη του μορφή Κρίμα το χρόνο και το χρήμα που ξοδεύτηκε να γυριστει μια τέτοια μαλακία

Ηχος δωματίου!Λυπάμαι πολύ αλλά μου είναι αδύνατον να την παρακολουθήσω με αυτήν την ποιότητα ήχου αλλά και εικόνας, Αν θα μπορούσατε να την ανανεώσετε θα ήταν πολύ ευχάριστο. Ευχαριστούμε πολύ!

Subscirbed!