While You Were Sleeping (1995)

Σύγχρονη παραλλαγή της Σταχτοπούτας, με μια Σάντρα Μπούλοκ τόσο γοητευτική ώστε να παραβλέπεις τα ρομαντικά κλισέ και τις αφέλειες του σεναρίου. Οι Daniel G. Sullivan και Fredric LeBow έγραψαν μία άκρως ενδιαφέρουσα ρομαντική κομεντί και ο Jon Turteltaub ανέλαβε να τη σκηνοθετήσει, προσφέροντας στο κοινό ίσως την πιο όμορφη ιστορία αγάπης που έχει γυριστεί τα τελευταία χρόνια στον κινηματογράφο. Το να γυρίσεις όμως μια ταινία παραφουσκωμένη με χαρωπά συναισθήματα, υπέργλυκη ατμόσφαιρα και ανατριχιαστικά υπερβολικές δόσεις καλοσύνης, χωρίς να κάνεις το κοινό να αηδιάσει από την υπέρμετρη έκθεση αγάπης αλλά αντίθετα να το ευχαριστιέται κιόλας, είναι κάτι περισσότερο από τέχνη: Είναι κατόρθωμα. Κατορθώνει να τραβήξει τον θεατή κοντά της με τη ζεστασιά και πρωτίστως με την αίσθηση της ακαταμάχητης ελπίδας που αναδίδει.

Η ταινία δεν έχει το σενάριο που θα ικανοποιήσει απόλυτα τους φαν της αισθηματικής κομεντί. Η ροή του δεν παρέχει εκπλήξεις και το ρομάντζο δεν έχει ούτε χημεία, ούτε έκπληξη. Όμως, αυτό δεν βαραίνει καθόλου τη Σάντρα Μπούλοκ. Η δημοφιλής σταρ πετυχαίνει την πιο χαριτωμένη της εμφάνιση σε κομεντί, και κάνει την ταινία ευχάριστα βατή. Μοιάζει σαν ένα μικρό κουτάβι που αναζητά λίγη στοργή, γι’ αυτό και κερδίζει αμέσως τη συμπάθεια του κοινού. Ο Μπιλ Πούλμαν δεν βοηθάει ιδιαίτερα, αλλά είναι κι αυτός ένα συμπαθητικό και γοητευτικό πρόσωπο. Ο Γιον Τάρτελτομπ θα μπορούσε να βοηθήσει πολύ περισσότερο, αν τόνωνε την παραπομπή στις κλασικές κομεντί του Χόλιγουντ, ή αν ανέβαζε εντάσεις με αφορμή την παρεξήγηση που δίνει έναρξη στην πλοκή. Για τα κυβικά του ως δημιουργός, βέβαια, και πάλι καλά του βγήκε. Τουλάχιστον κρατάει ομαλά την εναλλαγή συναισθηματισμού και χιούμορ, έστω κι αν μοιάζει εξαντλημένος μετά την πρώτη ώρα, σαν να αναζητεί πλέον απλά έναν τρόπο να κλείσει ομαλά. Είτε έτσι είτε αλλιώς, με χιούμορ ή μη, η Μπούλοκ από μόνη της κρατάει ένα άνισο υλικό ως το πέρας του, και κάνει το βαρετό παρακολουθήσιμο. Μια απλή ιστορία με «χαζούλα» κεντρική ιδέα, δίχως τη δυναμική των κομεντί που γράφουν ιστορία, μα ευκολοκατάπιωτο, χαριτωμένο και σεμνό.

Το έργο εκτός από ιστορία αγάπης είναι μία από εκείνες τις ταινίες που σε κάνουν να νιώθεις πως όλα μπορούν να συμβούν σ’ αυτόν τον κόσμο, κι ότι κανείς δεν πρέπει να χάνει τις ελπίδες του, γιατί κάποια στιγμή θα αποκτήσει αυτό που ονειρεύεται στη ζωή. Η φωτεινή εικόνα της ταινίας, το χιόνι και η Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, συντελούν στο να πάρει η ταινία μορφή παραμυθιού. Ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, αφού πέρα από ένα ή δύο σημεία το έργο βλέπεται ευχάριστα και από τους μικρότερους θεατές. Όλο το επιτελείο των ηθοποιών μοιάζει να έχει επιλεχτεί με γνώμονα το πιο συμπαθητικό χαρακτήρα γι’ αυτό και όλη η ιστορία είναι πασπαλισμένη με ζάχαρη άχνη και μελωδίες που συντείνουν στη χαρούμενη ατμόσφαιρα. Ακριβώς όμως επειδή υπάρχει το χιούμορ στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας-με αποκορύφωση το φιάσκο του γάμου στο νοσοκομείο-, το έργο όχι μόνο δεν καταντάει μελό, αλλά υποστηρίζεται θερμά τόσο από τις γυναικείες όσο και από τις αντρικές προτιμήσεις. Όσες φορές κι αν τη δει κανείς δεν τον κουράζει, αφού ο ρυθμός της πλοκής της είναι ιδιαίτερα γρήγορος και σφιχτός, το σενάριο γεμάτο ευρηματικούς διάλογους και το τέλος της ακολουθεί πιστά τους κανόνες του παραμυθιού: «Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». 7.5/10!!!

Για τις υπερατλαντικες πτήσεις ,οταν βαριέσαι και εχεις στην ψυχή σου ενα μείγμα υπομονής και εγκατάλειψης του κριτικού σου πνεύματος,συμπεριφορα που επιβάλεται να εχεις οταν βρισκεσαι αναγκαστικά με 300  αλλους ανθρώπους, καλη ειναι.....(τωρα μεταξυ μας ας επιτραπουν τα ταξειδια χωρις αγχος και ας βλεπω και την Μπουλοκ μπαλαρίνα)......

Για  αυτήν την ταινία έχουν σβήσει οι προβολείς, ό,τι είχε να δώσει, το έδωσε ... βαρετό σενάριο, που δυστυχώς δεν κρατάει την αγωνία, το χιούμορ είναι πλέον παρωχημένο και η όλη ταινία που βασίζεται σε ένα ψέμα και σε μια παραπλεύρη αγάπη είναι απλά μια φούσκα που σκάει αργά ή γρήγορα . Η Bullock κάνει σαν 16χρόνο κοριτσάκι και δεν νομίζω ότι της πάει τόσο αυτό.  4/10