Get Smart (2008)

Απλά μαγική και καταπληκτική ταινία, με τρομερό γέλιο, αυθόρμητες ατάκες και έξυπνες κινήσεις που ήταν πολύ ωραία δεμένες μεταξύ τους. Η όλη ιστορία και υπόθεση ήταν κομμένη και ραμμένη γι' αυτούς τους ηθοποιούς οι οποίοι ήταν εξαιρετικοί στο παίξιμό τους. Η αδρεναλίνη με παράλληλα την πλάκα, την περιπέτεια και την δράση που είχε το έκαναν απολαυστικότατο που αξίζει να την δεις αν θες λίγο να ευθυμήσεις και να ξεφύγεις για ένα δύωρο. 10/10!!!! 

Εντάξει, είναι ακριβώς όπως κάθε ριμέικ. Απλώς...αντίγραφο ή ίσως και κακέκτυπο. Η εκπληκτική σειρά της δεκαετίας του '60 που εμπνεύστηκε ο μεγαλοφυής κωμικογράφος, σκηνοθέτης, ηθοποιός και παραγωγός Μέλ Μπρούκς, παρά τις όποιες φιλότιμες προσπάθειες τόσο του Πήτερ Σίγκαλ, όσο και των σεναριογράφων, δεν θα μπορούσε να γίνει μια...επιτυχημένη κινηματογραφική ταινία. Το ταλέντο του ηθοποιού Ντόν Άνταμς που ενσάρκωσε τον ήρωα του Μπρούκς τόσο επιτυχημένα, όσο και το περιβάλλον της ψυχροπολεμικής δεκαετίας του '60, δεν θα μπορούσαν να δέσουν με την μηδενιστική δεκαετία του 2000, ακόμη κι αν ο φιλότιμος Στήβ Καρέλ που προσπαθεί να μιμηθεί - αδέξια ομολογώ - τον αυθεντικό Μάξ τα έδινε...όλα. Το "Get Smart" ή αλλιώς "Πράκτωρ Σμαρτ" όπως ήταν ο ελληνικός του τίτλος, έγινε θρύλος όπου κι αν προβλήθηκε. Πέντε σαιζόν (1965-1970), οι οποίες επαναπροβάλονταν τόσο από την ΕΡΤ στην Ελλάδα, όσο και από τα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα κανάλια δημιούργησαν έναν θρύλο κι έκαναν τον Μελ Μπρούκς πάμπλουτο και...δημιουργό της δικής του κινηματογραφικής εταιρίας, την Brooksfilms. Η σειρά αυτή δεν είχε άλλο σκοπό παρά να σατιρίσει μέχρις εσχάτων τις πανίσχυρες μυστικές υπηρεσίες της Δύσης (ΜΙ6, CIA, Mossad) και να γελοιοποιήσει τους σκοπούς τους, οι οποίοι κάθε άλλο παρά φύλαγαν την...παγκόσμια ειρήνη, όπως προπαγάνδιζαν. Τα περίεργα γκάτζετ που χρησιμοποιούσε τόσο ο Τζέιμς Μπόντ στις ταινίες του, όσο και άλλοι κινηματογραφικοί "υπερπράκτορες", για τον πράκτορα Σμάρτ ήταν το...παπουτσοτηλέφωνο, το ρολόι που δεν έδειχνε την ώρα, ο κώνος της σιωπής (η πλέον μεγαλοφυής ιδέα του Μελ Μπρούκς που λάνσαρε στη σειρά και που ισοπέδωνε κάθε έννοια εφευρετικότητας των μυστικών υπηρεσιών) ή το...ζαχαρωτό χάπι-υδροκυάνιο που δεν ήταν δηλητήριο, αλλά χάπι ευαιξίας(!). Όλα αυτά και άλλα τόσα, δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν...θρυλικά για ένα κινηματογραφικό νεανικό κοινό των 00s, που γαλουχούνταν ήδη από την ξέφρενη άνοδο της τεχνολογίας, αλλά ούτε και από το κοινό των μεσηλίκων, που επίσης γαλουχήθηκαν μέσα από τις προβολές σε prime time της σειράς, βλέποντας μια ταινία που προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στις δύο αυτές εποχές.

Το αποτέλεσμα μετά την προβολή της ταινίας, ήταν να...υπάρξουν ανάμεικτα συναισθήματα στο κοινό. Η μία πλευρά, η νεωτερίστικη, αυτή δηλαδή που εκφράζεται από τον t4sos, ήταν επόμενο να τοποθετηθεί με πλήρη αρνητικότητα. Η άλλη όμως, αυτή που σίγουρα δεν έχει δει τη σειρά, ήταν πιο επιεικής μεν, αλλά εντελώς επιδερμικά. Δεν θα τη θυμάται μετά το πέρας κάποιων χρόνων. Ωστόσο, το νοσταλγικό κλισέ λειτούργησε, τουλάχιστον στην δική μου γενιά, όπου ο Πράκτωρ Σμάρτ έπαιξε μεγάλο ρόλο στην παιδική μου τότε καθημερινότητα. Και σίγουρα, για μένα, ο "Σμάρτ" του Στήβ Καρέλ ήταν απλώς...καρικατούρα. Όσο για την 99 της Χάθαγουέη, θα συμφωνήσω ότι θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη. Πολύ καλύτερη, αναμφίβολα. Η 99 της Χάθαγουέη, είναι η ενσάρκωση του κλού του σημερινού γυναικείου προτύπου, που δεν έχει καμμιά σχέση με τη σειρά. Η σούπερ γκόμενα-πράκτορας που...τα κάνει όλα και βγάζει Νόκχιλ-άουτς τους πάντες, σε καμμιά ποερίπτωση δεν ήταν η ηρωίδα του χαρακτήρα που δημιούργησε ο Μέλ Μπρούκς και ως τέτοια, απλά ...έσπρωξε πιο κάτω την ταινία αντί να τη στηρίξει.
Το εγχείρημα με λίγα λόγια, δεν ήταν αντάξιο του τηλεοπτικού "θρύλου". Όπως συνήθως και με κάθε απόπειρα κινηματογραφοποίησης μιας επιτυχημένης τηλεοπτικής σειράς. Παρ' όλα αυτά όμως...βλέπεται η ταινία. Και μόνο ίσως ο τίτλος της, έκανε θεατές σαν ελόγου μου να πάνε να τη δούν, έστω και από περιέργεια. Το θέμα είναι ότι μετά την προβολή, δεν άφησε το...παραμικρό σημάδι στη μνήμη. Παρά μόνο ίσως την επιθυμία να ψάξει κάποιος στο Ίντερνετ και να κατεβάσει τη θρυλική σειρά, για να απολαύσει τον μακαρίτη πλέον Ντον Ανταμς στον επίμαχο ρόλο.  

H ταινία είναι απελπιστικά κακή,  αστεία για χοντρούς, αμερικανιές ( ήταν και 2008 και έχουμε εκλογές ξέρουμε)  και οι περισσότεροι ηθοποιοί τραγικοί. Ειδικότερα η Hathaway πέρα από να μας δείχνει το εντυπωσιακό σώμα της, δεν συνεισφέρει πουθενά αλλού, ο Carell δεν είναι αστείος, κάτι σκηνές με χορό και ψεύτικες ανατινάξεις προκαλούν cringe και όχι γέλιο. Αδυνατώ να  συμφωνήσω με τα διθυραμβικά σχόλια κάτω, δεν θεωρώ ότι είδα κάτι αξιόλογο στην ταινία. 3/10

χαριτωμένη ταινία με πολύ χιούμορ. γέλασα αρκετά.

αξίζει να τη δείτε. έχει και δράση!