Charlie Wilson's War / Παιχνίδια Εξουσίας (2007)

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της αμερικανικής πολιτικής σκηνής, μέσα από την αληθινή ιστορία του Τσάρλι Γουίλσον, ενός καλοπερασάκια γερουσιαστή του Τέξας, ο οποίος, μεταξύ ποτού, ναρκωτικών και ωραίων γυναικών, κατάφερε να δυσκολέψει την εισβολή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν και συνέβαλε στην τελική τους ήττα. Μία ταινία που στηρίζεται στα ιστορικά πραγματικά γεγονότα εκείνης της εποχής, ο δημιουργός αντλεί υλικό από το βιβλίο του δημοσιογράφου Τζορτζ Κράιλ και σατιρίζει τον τρόπο με τον οποίο ενεργοποιούνται οι υπόγειοι μηχανισμοί σε ένα μείζον πολιτικό θέμα: Ένας πλεϊμπόι, μια ζάπλουτη κοσμική κυρία και ένας αποστάτης πράκτορας της CIA θα συγκεντρώσουν χρήματα, θα εμπλέξουν την Αίγυπτο και το Ισραήλ στην κρίση του Αφγανιστάν και θα εξοπλίσουν τους Μουτζαχεντίν, ούτως ώστε αυτοί να αντισταθούν αποτελεσματικά στα σοβιετικά στρατεύματα. Ο αείμνηστος Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν κλέβει άνετα την παράσταση ως πράκτορας Γκαστ Αβρακότος (τι όνομα και αυτό!), ενώ η ανάλαφρη διάθεση και το καλογραμμένο σενάριο δημιουργούν ένα κλίμα ιλαρότητας. Το μοναδικό τρίπτυχο φωτιά Τομ Χανκς (που είναι χάρμα), Τζούλια Ρόμπερτς (που είναι γοητευτικά σοβαρή) και Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν δίνουν πνοή στο έργο και στις ραγδαίες πολιτικές και γεωπολιτικές εξελίξεις του στόρι, ερμηνεύοντας στιβαρά τους ρόλους τους, ενώ και οι δευτερεύοντες πρωταγωνιστές, πλαισιώνουν άψογα τους ρόλους τους και συμβάλλουν άρρηκτα στην έκβαση των τεκταινόμενων. Ταχύτατη έως και "τσαχπίνικη" θα την έλεγα ως προς τους διαλόγους που κρατούν τον θεατή σε εγρήγορση.

Η αμερικάνικη οπτική και προπαγάνδα θα εξοργίσει κάποιους, λογικό είναι, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως βλέπουμε μια ταινία. Και μία ταινία είναι ΠΑΝΤΑ ένα παραμύθι που σταχυολογώντας κομμάτια από πραγματικά γεγονότα, διαμορφώνει ένα πλαίσιο που προσπαθεί να πείσει. Η επιτυχία της ταινίας στηρίζεται στο πόσο αληθοφανή φαίνεται. Και αυτό λατρεύουμε στον κινηματογράφο. Τώρα αν είναι ενάντια στη "πραγματικότητα" ή απέχει από την "αντικειμενική" αλήθεια ή τα προσωπικά πιστεύω κάποιων, ή πόσο προπαγανδιστική είναι, ποσώς μας ενδιαφέρει. Δεν υπάρχει ταινία του σινεμά που να μην κάνει προπαγάνδα. Η διαφορά είναι στην ποσότητα και στην αισθητική προσέγγιση. Και η αισθητική είναι ακριβώς αυτό που κάνει μια ταινία να λέμε πως είναι καλή, ή όχι. Η πραγματικότητα και η ακριβή καταγραφή των γεγονότων είναι δουλειά της ιστορίας. Εννοείται ότι έχει ιστορικές ανακρίβειες, αλλά εννοείται επίσης ότι δεν βλέπει κανείς την ταινία αυτή περιμένοντας ιστορικό ντοκυμαντέρ. Σε γενικές γραμμές δείχνει ότι μια πολιτική μπορεί να αλλάξει από κάποιον εντελώς άσχετο και να φέρει τα πάνω κάτω από εκεί που δεν το περιμένεις. Το τέλος είναι χαρακτηριστικό (ας πούμε "ηθικό δίδαγμα") του εντελώς κοντόφθαλμου τρόπου που λειτουργεί η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Η μετάφραση είναι εξαιρετική, συγχαρητήρια για την τεράστια και δύσκολή δουλειά, καθώς σε τέτοιου είδους ταινίες, είναι δύσκολη και ειδικά όταν μιλάνε όλοι σα να έχουν φάει γλιστρίδα. Συμπερασματικά, γρήγορος ρυθμός, έξυπνες ατάκες, σπιρτόζικη σκηνοθεσία, εμπεριέχει και αληθινά πλάνα ενδιάμεσα, χαλαρή χρονική διάρκεια, χωρίς να κουράζει, σατιρίζει πλευρές τις αμερικανικής πολιτικής, ενώ βλέπεται με ενδιαφέρον, χωρίς να καθηλώνει τον θεατή ή να διεισδύει βαθύτερα στα πράγματα. 9/10!!!