Αμελί / Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain / Amelie (2001)

Μια μοντέρνα, οπτικά μαγευτική και ανάλαφρα ρομαντική κομεντί, με έξυπνη ιστορία, που είναι απρόβλεπτη και συνάμα καθημερινή και ανθρώπινη, με καλοδουλεμένους διαλόγους, πνευματώδεις και με ωραία γλώσσα. Και παράλληλα, έχει χαρακτήρες πολύ ευρηματικά στημένους, με έντονες αντιθέσεις και ιδιαιτερότητες, που τους κάνουν συνεχώς ενδιαφέροντες. Μια τόσο γλυκιά, καλοσυνάτη, ανθρώπινη, αστραφτερή ταινία, που σφράγισε την εποχή της, αγαπήθηκε από τον κόσμο. Παράλληλα, η σκηνοθεσία δίνει πολύ γρήγορο ρυθμό και συνδυάζει πολλά κινηματογραφικά είδη με χαριτωμένο και παιχνιδιάρικο τρόπο (από το μελόδραμα και την κωμωδία, ως το αστυνομικό σασπένς). Επίσης, δημιουργεί εξαιρετικές εικόνες, αναδεικνύοντας με πολύ λειτουργικό τρόπο το σουρεαλιστικό στοιχείο του κεντρικού χαρακτήρα, της Αμελί, μιας κοπέλας που απομονώθηκε στην παιδική της ηλικία και κατέφυγε στον κόσμο της φαντασίας. Όσο για την τόσο όμορφη γλυκόπικρη μουσική του Yann Tiersen, τι να πει κανείς; Αυτό το soundtrack ίσως είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής της ταινίας.

Οι ενδιαφέροντες χαρακτήρες του σεναρίου θα ήταν κενό γράμμα, αν οι ηθοποιοί που τους ερμήνευαν δεν ήταν τόσο καλοί. Το έξοχο καστ δίνει το κάτι παραπάνω σε αυτό το έργο. Η πρωταγωνίστρια Audrey Tautou αποδείχθηκε η ιδανική ερμηνεύτρια αυτού του αέρινου πλάσματος. Ο Mathieu Kassovitz, το ιδιόρρυθμο αντικείμενο του πόθου της Αμελί αποτελεί τέλειο δίδυμο με την πρωταγωνίστρια. Κι οι υπόλοιποι ηθοποιοί αναδεικνύουν τις κωμικές και τις πνευματώδεις πλευρές του έργου. Μάλιστα, ο άνθρωπος με τα "γυάλινα κόκκαλα", ο Serge Merlin γίνεται και δραματικός, όσο και αληθινός, αγγίζοντας το ποιητικό. Μια ταινία ύμνος στην ομορφιά της ζωής. Δεν πρόκειται για μια απλή κομεντί αλλά για μια ταινία που μιλά για την προσφορά στον άλλον. Πρωτότυπο, παιχνιδιάρικο, ποιητικό, τρυφερό και συνάμα αστείο. 8/10!!

Σε πράσινο και κόκκινο... στις περισσότερες σκηνές, παίζει αυτή η υπέροχη ταινία που δεν υπάρχει περίπτωση να μην σου γλυκάνει την ψυχή. Οποιου δεν του άρεσε, πολύ απλά την κοίταξε...αλλά,  δεν την είδε? η δεν την κατάλαβε (συμβαίνει πολύ συχνά και αυτό). 

Η ταινία είναι ιδιαίτερη, ψάχνει για θέμα αλλά δεν το βρίσκει, κινείται παντελώς επιφανειακά, κάπου στον αφρό της θάλασσας και...

Περίπου στο 1/3 της ταινίας είχα χάσει σχεδόν κάθε ενδιαφέρον. Τα υπόλοιπα ήταν διεκπεραιωτικής φύσεως. Η ίδια η πρωταγωνίστρια καθόλου πειστική, το θέμα ακόμη αγνοείται, αν και υπαινίσσεται θαρρώ τη θετική σκέψη και το "όλα καλά", των οποίων είμαι αντίμαχος καθώς παραβλέπουν ή αγνοούν εσκεμμένα την πραγματικότητα, προστατεύοντας το "εγώ" κι όχι βοηθώντας το κοινωνικό σύνολο. Αν υπαινίσσεται ότι η πρωταγωνίστρια είναι ένα καλό κορίτσι που πράττει καλά, με υγειά του με χαρά του αλλά ο κόσμος δεν αλλάζει έτσι. Στα θετικά, η (ανάλαφρη) μουσικούλα που ταιριάζει με το όλον και η καλή φωτογραφία. Επίσης, μερικές συμπαθητικές ατάκες. 

4/10.

Απογοήτευση. Περιμένα πολλά περισσότερα, ο πήχης ήταν πολύ ψήλα και δυστυχώς αδυνατώ να καταλάβω πως είναι μέσα στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Βαρετή, αργή, χωρίς πραγματική πλοκή, ειδικά η πρώτη ώρα φάνηκε τόσο αδιάφορη που μετρούσα πόσες φορές ο ψυχάκιας θα μετρήσει χρόνο στην γυναίκα στο ταμείο.  Μπορεί η μουσική να ήταν καλή, προσωπικά δεν με ξετρέλανε αλλά καταλαβαίνω ότι είναι όντως πανέμορφη, αλλά δεν ένιωσα κάτι άλλο. Η πρωταγωνίστρια ήταν πολύ ψύχρη για εμένα, ενώ θα έπρεπε να είναι ακριβώς το αντίθετο, ζεστή και γεμάτη ελπίδα. Δηλαδή μας λέει στην αρχή ότι δεν πιστεύει στον έρωτα, λες και δεν ξέρουμε τι σημαίνει αυτό.  Ο μόνος που μου άρεσε σε όλο αυτό το χάος, το οποίο πραγματικά δεν κατέληξε πουθενά, είναι ο ζωγράφος παππούς, που "πυροβολούσε" ατάκες σε κάθε σκηνή. Εντυπωσιακός.    Μέτρια για εμένα και αν δεν την έβλεπα με παρέα δεν θα την τέλειωνα. 4/10