Freaky Tales (2025)

μιλαμε για επικη πατατα

Μια φιλόδοξη αλλά άνιση ταινία που προσπαθεί να παντρέψει punk, hip-hop και grindhouse αισθητική μέσα από τέσσερις ιστορίες στο Όκλαντ του ’87. Παρά τις καλές προθέσεις και το εντυπωσιακό καστ το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικά επιφανειακό. Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα της ταινίας είναι η αφηγηματική της δομή. Αν και επιλέγει τη μορφή της ανθολογίας με τέσσερις ιστορίες, η διασύνδεση ανάμεσά τους είναι επιφανειακή και βεβιασμένη. Δεν δημιουργείται ποτέ η αίσθηση ενός οργανικού συνόλου – κάθε επεισόδιο μοιάζει με διαφορετική, ασύνδετη άσκηση ύφους. Ο ρυθμός είναι άνισος: κάποιες ιστορίες ξεκινούν δυναμικά και ξεφουσκώνουν, ενώ άλλες δεν αποκτούν ποτέ πραγματική ένταση. Η υπερβολική αυτοαναφορικότητα και το νεύμα προς τα “cult” είδη μετατρέπουν την εμπειρία σε κάτι αυτάρεσκο, που ενδιαφέρεται περισσότερο για το πώς φαίνεται παρά για το τι λέει. Οι περισσότεροι χαρακτήρες της ταινίας είναι μονοδιάστατοι και λειτουργούν περισσότερο ως σύμβολα ή αρχέτυπα παρά ως αληθινοί άνθρωποι. Ακόμα και τα ονόματα – όπως ο Sleepy Floyd που γίνεται ninja – εντείνουν τη ροπή προς το καρτουνίστικο. Παρά το υποσχόμενο καστ (Pedro Pascal, Ben Mendelsohn, Dominique Thorne), οι ερμηνείες δεν μπορούν να ξεπεράσουν τον επιφανειακό χαρακτήρα του σεναρίου. Δεν δίνεται στους ηθοποιούς ο απαραίτητος δραματουργικός χώρος για να αναδείξουν σύνθετες ερμηνείες.

Η ταινία προσπαθεί να θίξει σοβαρά θέματα όπως η φυλετική βία, η γυναικεία ενδυνάμωση, η διαφθορά και η ταξική καταπίεση – όμως τα προσεγγίζει με τρόπο βιαστικό και ρηχό. Οι ιδέες υπάρχουν, αλλά ποτέ δεν εξετάζονται με βάθος ή προβληματισμό. Αντίθετα, χρησιμοποιούνται ως θεματικά διακοσμητικά για να "γεμίσουν" την οπτική φανφάρα της ταινίας. Η υπερβολή και η σάτιρα είναι αποδεκτές όταν υπηρετούν έναν στόχο. Στο Freaky Tales, όμως, οτιδήποτε σοβαρό καταλήγει να γελοιοποιείται ή να "πνίγεται" μέσα σε ένα χάος από slow-motion μάχες, ανεξήγητη υπερβία και σκηνές που μοιάζουν βγαλμένες από κόμικ χωρίς ειρμό ή βαρύτητα. Η ισορροπία ανάμεσα στο camp και το ουσιαστικό, αποτυγχάνει. Το Freaky Tales είναι μια ταινία που υπόσχεται πολλά, αλλά παραδίδει ελάχιστα. Παρά τη φιλόδοξη αισθητική, τις ενδιαφέρουσες ιδέες και το αναγνωρίσιμο καστ, πέφτει θύμα του ίδιου της του εντυπωσιασμού. Οι ιστορίες δεν «δένουν», οι χαρακτήρες μοιάζουν με καρικατούρες και τα κοινωνικά μηνύματα χάνονται μέσα σε υπερβολές και στυλιζαρισμένο χάος. Η ταινία ενδιαφέρεται περισσότερο να μοιάζει cool, παρά να πει κάτι με ουσία. 1/10!!!