Borderline / Ψυχάκιας (2025)

No No No No No No No .......

Τι πίνουν και δεν μας δίνουν αυτοί που βγάζουν αυτά τα εκτρωματικά έργα; Πραγματικά πρέπει να παίρνουν πολύ καλής ποιότητας ναρκωτικά για τέτοια αποτελέσματα, γιατί υγιές μυαλό δεν βγάζει τέτοιες αρλούμπες. Ένας αχταρμάς και ένα αδιανόητο συνονθύλευμα που δεν βγάζει απολύτως νόημα, ουσία, χωρίς καμία συνοχή, χωρίς κάποια ιδιαίτερη κλιμάκωση, οπότε δεν επαρκούν για να κρατήσουν το ενδιαφέρον, με τη δράση να μην σου προκαλεί ποτέ την αίσθηση κάποιας πραγματικής απειλής ή και τρόμου. Tο σκηνοθετικό «στιλάκι» με τις ιστορίες να χοροπηδάνε στον χρόνο, κάνει πολύ απλά τα πράγματα χειρότερα, πιο μπερδεμένα, πιο ασυνάρτητα και πιο ανόητα. Η ταινία φαίνεται να υπονοεί ένα σχόλιο για την ψυχική υγεία, τη φήμη, τη δημόσια εικόνα και τις εμμονές των θαυμαστών, όμως δεν επεξεργάζεται ουσιαστικά κανένα από αυτά τα θέματα. Το αποτέλεσμα είναι ένα έργο που αγγίζει σοβαρές θεματικές, χωρίς όμως ποτέ να τις εμβαθύνει ή να παίρνει ξεκάθαρη θέση – κάτι που τελικά μπορεί να θεωρηθεί και επικίνδυνο, αφού «χλευάζει» ή «ελαφροποιεί» κρίσιμες κοινωνικές ανησυχίες. Κρίμα για τον γιο του Τζακ Νίκολσον που παίζει σε αυτή την πατάτα και δεν συνεχίζει την φήμη του πατέρα του που έπαιζε σε αριστουργηματικά έργα και μεσουρανούσε από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 έως και τα μέσα της δεκαετίας του 1990, μάλιστα μιμείται τις γκριμάτσες του τόσο έντονα χωρίς να έχει ένα δικό του προσωπικό στυλ και στίγμα που θα τον κάνει να διαφέρει και θα ήταν πιο καλοδεχούμενο. Σκηνές και ευρήματα επαναλαμβάνονται, υποπλοκές κάνουν την εμφάνισή τους μόνο και μόνο για να λειτουργήσουν ως fillers, χαρακτήρες παρελαύνουν ως αναλώσιμοι για να ενταχθεί στην ταινία κάποιο έξτρα φονικό.

Ένα σενάριο, υπερβολικό, ρηχό, φτωχό, μισοτελειωμένο, με σκόρπιες ιδέες και κλισέ, με άτολμη και ασυνεπής σκηνοθεσία, με μπαράζ στιλιστικών ιδεών και κενής επίδειξης είναι σαν μια συρραφή σκηνών που έχουν μπει χωρίς λογική. Η εισαγωγή της ιστορίας είναι αργή, άνιση, υποτονική και γεμάτη περιττές σκηνές, ενώ η προσπάθεια ανάμειξης ψυχολογικού τρόμου με στοιχεία μαύρης κωμωδίας μοιάζει πρόχειρη και επιφανειακή. Η ταινία τελικά ούτε τρομάζει, ούτε διασκεδάζει ουσιαστικά, παρά αφήνει μια αίσθηση σύγχυσης για το ύφος της. Όταν οι υποτιθέμενοι «κακοί» εμφανίζονται, η έλλειψη σοβαρών αντιδράσεων από τα θύματά τους καταστρέφει κάθε αίσθηση απειλής, μετατρέποντας τις σκηνές έντασης σε ακούσια κωμικές στιγμές. Παράλληλα, οι χαρακτήρες αντιδρούν με τόση αδιαφορία στις επικίνδυνες καταστάσεις που το θρίλερ χάνει κάθε αποτελεσματικότητα, αφήνοντας σε μπερδεμένο ως προς τις προθέσεις της ταινίας. Τα μεγάλα προβλήματα είναι ότι η ένταση δεν χτίζεται ποτέ σωστά καθώς και η έλλειψη οικονομίας αλλά και βάθους. Συνολικά, δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο στο είδος του stalker thriller και το χειρότερο, δεν δημιουργεί ποτέ αληθινή αγωνία, παίζοντας με τα όρια της... βαρεμάρας. 2/10!!!

Τέτοιες ταινίες είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι δεν βλέπουν τέτοιες ταινίες και βλέπουν ταινίες πριν από τουλάχιστον 10 χρόνια. Αυτή η ταινία προσπαθεί να είναι αστεία. Δεν ήταν αστεία. Αυτή η ταινία προσπαθεί να είναι θρίλερ. Δεν είναι συναρπαστικό. Αυτή η ταινία προσπαθεί να είναι τρόμου. Αλλά ούτε και αυτό είναι πολύ. Τι προσπαθεί να είναι αυτή η ταινία; Γιατί αποτυγχάνει σε ό,τι προσπαθεί να κάνει. Λοιπόν, αν ήμουν στη θέση σας, δεν θα έχανα 1 ώρα και 35 λεπτά από τη ζωή μου σε αυτά τα σκουπίδια, και αντ 'αυτού, θα έβλεπα κάτι από τουλάχιστον 10 χρόνια πριν περίπου όταν έκαναν πραγματικά ικανές ταινίες.