Beetlejuice Beetlejuice / Σκαθαροζούμης Σκαθαροζούμης (2024)

Υποκλίνομαι στον Tim Burton! Ο άνθρωπος είναι διαστροφικά μια διάνοια! Όλο το καστ ένα κι ένα, αλλά ο Keaton απλά δεν υπάρχει! Betelgeuse Betelgeuse Betelgeuse!

Το ίδιο κακό χιούμορ με την πρώτη, όσο καλοί και να ήταν Ortega-Keaton, το σενάριο είναι πολύ μάπα-προβλέψιμο που δεν μπορείς να την ευχαριστηθείς. Σίγουρα είναι μια καλή ανάμνηση για τους μεγαλύτερους, αλλά για εμάς τους νεότερους περνάει και δεν ακουμπάει. Μου κάνουν εντύπωση κάποια πολύ κακά σκηνικά cgi που δεν περίμενα να τα δω σε ταινία του 2024. Κακή 3/10

Μια διασκεδαστική μαύρη κωμωδία, οπτικά εντυπωσιακή και απολαυστική, συνδυάζοντας το γοτθικό στυλ του Burton με τα σύγχρονα ειδικά εφέ, στέκεται αξιοπρεπέστατα και χαρίζει πολλές νοσταλγικές στιγμές! Η ταινία μας επιστρέφει στον απόκοσμο και ιδιόρρυθμο κόσμο του Σκαθαροζούμη, διατηρώντας με επιτυχία μεγάλο μέρος της γοητείας της πρωτότυπης, ενώ ενσωματώνει νέα στοιχεία στο σίκουελ, με το καστ να φαίνεται να το ευχαριστιέται απίστευτα. Η ταινία συνδυάζει αποτελεσματικά τα πρακτικά εφέ του πρωτοτύπου με τις νέες ψηφιακές τεχνικές, με animatronics, μαριονέτες, stop motion και animation, δημιουργώντας μια καθηλωτική και ζωντανή ατμόσφαιρα. Η μουσική του Danny Elfman, με αναφορές στην εμβληματική μουσική της πρώτης ταινίας, ενισχύει τον ιδιόρρυθμο και απόκοσμο τόνο. Παρόλο που είναι μια εύθυμη ταινία γεμάτη χιούμορ και νοσταλγία για τον κόσμο των πνευμάτων και τα υποβλητικά σκηνικά, δεν έχει βάθος και συνεκτική αφήγηση, με συνέπεια ορισμένες πλοκές να μοιάζουν βιαστικές και ανεξερεύνητες, ενώ η προσπάθεια της ταινίας να ισορροπήσει σε πολλαπλά τόξα ιστοριών μπορεί να την κάνει να μοιάζει λίγο ασύνδετη. Το καστ απολαμβάνει την όλη κατάσταση και παραδίδεται άνευ όρων στην υπερβολή των καρτουνίστικων χαρακτήρων που καλούνται να υποδυθούν, σε μια υπέροχη συνύπαρξη παλαιών και νέων.

Η επιστροφή του Michael Keaton ως Beetlejuice αποτελεί κορυφαία στιγμή, με την ερμηνεία του να είναι ζωντανή και δυναμική όπως πάντα. Αποκάλυψη στο ρόλο της η Monica Bellucci. Γνωστά πρόσωπα όπως η Winona Ryder και η Catherine O’Hara επιστρέφουν, μπαίνοντας απρόσκοπτα στους εκκεντρικούς τους ρόλους. Η Ryder επαναλαμβάνει το ρόλο της ως η μεγαλύτερη πλέον Lydia Deetz, ενώ μαζί της είναι και η Jenna Ortega, η οποία υποδύεται την επαναστατική κόρη της, Astrid. Η Ortega ταιριάζει καλά στο ιδιαίτερο στυλ του Burton, αν και η ερμηνεία της μπορεί να φανεί λίγο προβλέψιμη. Πρωτοεμφανιζόμενοι χαρακτήρες, όπως αυτός του Willem Dafoe, προσθέτουν μια φρέσκια κωμική πινελιά, αλλά ο χαρακτήρας του, μαζί με άλλους, δεν αναπτύσσεται αρκετά, αφήνοντας κάποιες ανεκμετάλλευτες δυνατότητες στην ιστορία. Μια ξέφρενη βόλτα στη μετά θάνατον ζωή, ταυτόχρονα αστεία, τρομακτική και συγκινητική. 8/10!!

Μέτρια, το πρώτο πολύ καλύτερο.

Ωραίο κ μπράβο που σ,αυτήν την ηλικία  μας κάναν ν νιώσουμε πάλι αφηβοι