Kinds of Kindness / Ιστορίες Καλοσύνης (2024)

το weirdness απο μονο του δεν λεει τιποτα...πρεπει να υπαρχει και μια στοιχειωδης πλοκη, ωστε να βγει μια σωστη ταινια με αρχη, μεση και τελος...

το ειδος που επελεξε να κανει ο λανθιμος ειναι τρομερα δυσκολο....εχεις να ανταγωνιστεις ιδιοφυιες οπως ο ντειβιντ λιντς....

σε αυτη την ταινια αποτυγχανει πληρως κατα την γνωμη μου...

4 / 10

Δεν μπορω να πω οτι ειναι το καλυτερο του Λανθιμου αλλα βλεπετε και εχει ενδιαφερον σε καποια σημεια

Προσπάθησα να το δώ έστω αποσπασματικά και δέν μπόρεσα. Απορώ γιατι τον έχουν κάνει φίρμα και τον εκθειάζουν τον Λάνθιμο. Ενοχλητικό-τα-το έργο με παραπλανητικό τίτλο. Εάν ο σκοπός του ήταν απλά να ενοχλήσει τον θεατή (που πιστεύω ότι αυτός είναι), δέν χρειαζόταν να κάνει τόσο μεγάλης διάρκειας έργο - 10 λεπτά αρκούν.

Κουραστική, παράλογη, αδιάφορη, χαοτική! Κουλό και Λάνθιμος είναι πλέον ταυτόσημες λέξεις. Η πρόθεσή του είναι για άλλη μια φορά να μας σοκάρει, τρελάνει και αηδιάσει με την ειρωνεία και τον διασκεδαστικό κυνισμό, είτε οπτικά, μέσω απωθητικών εικόνων, είτε σεξουαλικά, είτε διανοητικά, ή ακόμα και συναισθηματικά. Ο καμένος εγκέφαλός του κατεβάζει ότι βλακεία σκεφτεί και την κάνει κατευθείαν έργο. Πρέπει να επικρατεί πολύ σύγχυση μέσα στο κεφαλάκι του, καθώς οι ιδέες του βρίθουν παραλογισμού. Η ταινία δοκιμάζει τις αντοχές μας με την εξωφρενική της διάρκεια (αν αντέξεις να την δεις μέχρι το τέλος, εγώ άντεξα με πολλά διαλείμματα) και τα αντί επικοινωνιακά της τερτίπια. Προφανώς ο σκηνοθέτης μπορεί να πραγματοποιεί τις επιθυμίες του, χωρίς να ενδιαφέρεται για το αν η ταινία του έχει κάποιο συγκεκριμένο στόχο. Ένα ακατανόητο συνονθύλευμα, μία ακανόνιστη ταινία, χωρίς ρυθμό, χωρίς υπόθεση, χωρίς υπόσταση, χωρίς τίποτα απολύτως. Μία ταινία χωρισμένη σε τρία ασύνδετα και βλακώδη χωρίς λογική επεισόδια. Το βασικό καστ που απαρτίζεται από την ίδια ομάδα ηθοποιών και στις τρεις ιστορίες, δίνει τον καλύτερό του εαυτό για να κάνει πραγματικότητα τις αρρωστημένες ιδέες του. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τον λόγο ύπαρξης αυτής της εκτρωματικής ταινίας. Ο Λάνθιμος εργαλειοποιεί άφοβα τις εμμονές του και σίγουρα κάποια ψυχανάλυση ίσως τον ξελαμπικάριζε και τον έκανε επιτέλους να σκεφτεί ορθά και να φτιάξει μία υγιή και λογική ταινία, χωρίς αλληγορικές φανφάρες και χαζούς συμβολισμούς που νομίζει ότι με αυτό το πράγμα πρωτοτυπεί και κάνει "κινηματογράφο". 1/10!!! κι αυτό μόνο για την πρώτη ιστορία που είχε κάποιο ενδιαφέρον πριν την καταστρέψει ολοκληρωτικά από τη μέση και ύστερα.

Αν σε τρομάζουν οι αλληγορικές ταινίες, αυτή είναι η τελευταία σου ευκαιρία να τρέξεις.
Το μόνο κάπως διαφωτιστικό που βρήκα σε αναλύσεις είναι μία ιδέα που έριξε θεατής.

  Show/hide text