Fly Me to the Moon (2024)

Χαλαρή αμερικανιά, με έξυπνη κεντρική ιδέα στο σενάριο, βλέπεται ευχάριστα αλλά ήθελε μάζεμα στο μοντάζ γιατί έγινε φλύαρο χωρίς λόγο. Ίσως αν έλειπε το χιλιομασημένο love story (και ο Τάτουμ μαζί) και φτιάχνανε πιο πολυεπίπεδους δευτεραγωνιστές να γινόταν καλύτερο.

Όλοι οι ρόλοι είναι κακογραμμένοι αλλά η Γιόχανσον και ο Χάρελσον τους σώζουν και το παίρνουν πάνω τους. Βασικά οι χαρακτήρες είναι τόσο απλοϊκοί, που οι άνθρωποι πρέπει να έκαναν τη διπλάσια δουλειά ερμηνευτικά για να μη βγουν καρικατούρες.

Από την άλλη, για δύο ώρες έβλεπα τον Τάτουμ και απορούσα:

α) για το πόσο ατάλαντος είναι

β) γιατί υπάρχει στη Βιομηχανία -ίσως να μειώνει το μπάτζετ σε ανάλαφρες ταινίες- και

γ) σε ποιο σημείο τελειώνει ο λαιμός του κι αρχίζει το κεφάλι (ξεκάθαρο μπόντι σέιμινγκ αλλά ήταν δύσκολο να μου τραβήξει κάτι άλλο την προσοχή έτσι όπως ΔΕΝ παίζει).

Ωραίος τρόπος να πεις ότι θέλαμε να το στήσουμε, γιατί δεν ξέραμε την τύφλα μας και ήμασταν χρόνια πίσω από τους αντιπάλους, αλλά τελικά τα καταφέραμε. Μπας και το πιστέψει κανένας. Σαν ταινία καλή, όχι κάτι το φοβερό όμως. Περισσότερο προορίζεται για εσωτερική κατανάλωση στις ΗΠΑ. 

Έξυπνη ιδέα να το γυρίσουν σε ταινία. Ψεύτικο και αληθινό μαζί σε ένα! Και ότι όλο αυτό έγινε για να προλάβει η Αμερική να ξεπεράσει την Ρωσία, με ξεπερνάει! Σαν να βλέπουμε 2 παιδάκια να μαλώνουν ποιό έχει το μεγαλύτερο όπλο! Και να πω επίσης πως ο Τσανινγκ, με όποια και να έχει παίξει, έχει τρομερή χημεία. Μόνο στην πραγματική του ζωή δε με πείθει.

Διασκεδαστικό (εγώ προσωπικά πέρασα μία χαρά), έξυπνο, λαμπερό με χιούμορ, καυστικότητα, συμπαγείς χαρακτήρες, σφιχτοδεμένοι, ατακαδόρικοι και σπιρτόζικοι διάλογοι, καλοδουλεμένο σενάριο, και πασπαλισμένο με μπόλικη χολυγουντιανή αστερόσκονη, το “Fly Me to the Moon” μπλέκει την πραγματικότητα με τη μυθοπλασία και παρουσιάζει μια αξιαγάπητη ρομαντική κομεντί από την εποχή του ψυχρού πολέμου. Στο συγγραφικό της ντεμπούτο, η σεναριογράφος Rose Gilroy φαντάζεται μια ιστορία αγάπης να ανθίζει μέσα στην κοπιαστική μάχη της NASA και των επιστημόνων της για πρωτιά, εκτοξεύοντας πυρά τόσο στον καπιταλισμό και την επιρροή του πάνω στον διαστημικό αγώνα καθώς όσο και σε όλη τη συνωμοσιολογία που ακολούθησε στα μετέπειτα χρόνια. Δημιουργώντας μια κλασσική "ρομαντική" κωμωδία, διατηρεί όλα τα εξωτερικά μυθοπλαστικά της γνωρίσματα, κρύβοντας όμως πίσω της μια απόλυτα πολιτική ταινία με θέμα την προπαγάνδα μέσω της Τέχνης. Το σενάριο επιστρατεύει το εύρημα της προσελήνωσης-μαϊμού, κλείνοντας το μάτι σε πολυετείς θεωρίες συνωμοσίας, τις οποίες βέβαια αποδομεί, εντείνοντας τόσο το χουμοριστικό στοιχείο όσο και την ίντριγκα στη σχέση των δύο πρωταγωνιστών. Πέρα από τα κωμικά της στοιχεία, η ταινία διερευνά την πολυπλοκότητα της δημόσιας αντίληψης και τα μέτρα που λαμβάνουν οι οργανισμοί για να διατηρήσουν την εικόνα τους, προσθέτοντας ένα επιπλέον επίπεδο. Αν και η ταινία δεν εστιάζει αρκετά στο μεγαλείο της αποστολής, αφηγείται με επιτυχία μια συναρπαστική ιστορία με γνώμονα τους χαρακτήρες. Δεδομένων των σεναριακών ατασθαλιών, η πλοκή διαθέτει καθαρή δομή αλλά και δυναμικότητα που συνεχώς αυξάνει το μέγεθος του βασικού διακυβεύματος, προσφέροντας ένα μεστό κινηματογραφικό δίωρο που κυλά νερό, χωρίς να κάνει κοιλιά ούτε για μια στιγμή. Βέβαια, θα λειτουργούσε καλύτερα με ένα πιο περιεκτικό μοντάζ και μικρότερη διάρκεια. Η σκηνοθεσία του Berlanti εξασφαλίζει ότι το Fly Me to the Moon είναι οπτικά εντυπωσιακό. Η προσοχή στη λεπτομέρεια -από τη ρετρό αισθητική της δεκαετίας του 1960 μέχρι τα περίπλοκα σχέδια των διαστημοπλοίων και την άρτια ενδυματολογική επιλογή- είναι αξιοσημείωτη.

Άψογη η χημεία και το κωμικό τακτ των φωτογενών πρωταγωνιστών, με το απολαυστικό πρωταγωνιστικό ζευγάρι, να αλληλοσυμπληρώνεται αποπνέοντας χιούμορ και τρυφερότητα μέσα από τις ξεκαρδιστικές τους κόντρες. Η Scarlett Johansson αστράφτει ερμηνευτικά, εμφανισιακά και ενδυματολογικά και κουβαλάει με επιτυχία ολόκληρη την ταινία στους ώμους της, επιτυγχάνοντας να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον, εκεί όπου το σενάριο παραπατάει σε διαφορετικές ιδέες και είδη. Η ερμηνεία του Tatum ως Cole Davis, αν και όχι τόσο δυνατή, την συμπληρώνει καλά. Ο Woody Harrelson μεγαλουργεί και προσθέτει ίντριγκα ως μυστηριώδη, γλοιώδη και ανερυθρίαστα κυνική κυβερνητική φιγούρα. Το ψυχροπολεμικό κλίμα των 60s που διατρέχει την ταινία δεν είναι παρά μια αντανάκλαση του ταραγμένου θερμοπολεμικού παρόντος, συνδυάζοντας ζωηρά κι ευρηματικά την πραγματικότητα με τη φαντασία, με γρήγορους σφιχτούς αφηγηματικούς ρυθμούς φτιάχνοντας μια απολαυστική ιστορία με θέμα τη σημασία της επιστήμης και της αλήθειας, ενώ παρά τον κωμικό της τόνο, εμβαθύνει σε θέματα που αφορούν τις ανθρώπινες σχέσεις, τη δύναμη της αντίληψης και τον αντίκτυπο των ιστορικών γεγονότων. Αναμειγνύει την ιστορική μυθοπλασία με τη ρομαντική κωμωδία, με αποτέλεσμα μια ανάλαφρη και ευχάριστη ταινία. 8/10!!

Μετα το quiet place και τα απολαυστικά σχόλια εκει περι γατιών, εχουμε και εδω γατουλη πρωταγωνιστή!!!!!

Επιδημία γατόφιλίας. Οκ καλη και αποδεκτή απο καθε άποψη !!!!Στο εργο τωρα προκειται για μια καλογυρισμενη μπουρδίτσα με ακριβή παραγωγή ,πολλές ιστορικές αληθειες, ενα πιασάρικο καστ με αποτέλεσμα  ενα ευχαριστο διωρο που μονο το Χολυγουντ μπορει να δωσει....